دلنوشته ایثارگر«سیستانی»به رهبری

علیرضا ضابطی -  جانباز آزاده و فرزند شهید در نامه ای دردمندانه و درعین حال عزتمندانه و وفادارانه به زهبری ، به درد دل با ایشان پرداخت.

بنام خداوند عشق، ایثار و شهادت؛ محضر مبارک  مقام عظمای ولایت، رهبر معظم انقلاب، حضرت آیت الله العظمی امام خامنه ای (حفظه الله)؛ همو که چشم و روح مان تنها به سرانگشت اشارت اوست تا نیم نفسمان را فدای نفسش کنیم.

درود بر «رهبر فرزانه» که  به دولت امر نمودند به مدد نفس خوزستانی های قهرمان بشتابند؛ خوزستان را به خوبی بیاد دارم «آقا»، از «پل کارونش» که با رفقای آسمان رفته مان، کنارش عکس یادگاری می گرفتیم تا «سوسنگرد»، «هویزه»، «خرمشهر»، «آبادان»، «هور»، «بهمن شیر»، «کرخه»، «مشهدهای» بهترین مردان این خاک و خط مقدم جبهه های «حق» علیه «باطل»…

«خوزستان» با مردمان غیرتمندش که در میزبانی از رزمندگان سپاه اسلام، شهره آفاق گردیده و در دفاع از حریم شهرها بس حماسه ها آفریدند و شهدای بسیاری تقدیم انقلاب نمودند؛ الحق  بر گردن این نظام حق دارند، همچنان که پیر جماران فرمودند: «خوزستان دین خود را به اسلام ادا کرد».
ولی امرم! ما «سیستانی ها»، ضمن سپاس از دستور معظم له، تقدیر و تشکر می نماییم از توجه ایی که به  این «تنگه احد» داشته و دارید؛ ما در ۱۶ سال گذشته، هر سال بیش از ۲۸۰ روز را با «ریزگردها»، آن هم با غلظتی بیش از ۱۲ برابر حد استاندارد روزگار گذرانده ایم.

آقا! با این همه، نه تنها مردم ولایتمدار «سیستان»، «تنگه» را رها ننمودند بلکه سختی های ناشی از «ریزگردها» را به جان خریده اند.
آقای بزرگوارم! حتی پزشکان هم زندگی در این شرایط را به صلاح نمی دانستند ولی ما ماندیم.
رهبر مقتدرم! این را به شما می گویم؛ «جانبازان» با آن شرایط سخت جسمی و حرکتی، گهگاهی «اکسیژن» کپسول های خود را هم با «سالمندان» و «بیماران ریوی» تقسیم می کردند چون به امر شما حاضر نبودند دست از «تنگه احد نظام اسلامی» بردارند.

مولایم! به خدا این سال ها، بهترین سوغات مان «ریزگردها»، «خشکسالی ها»، «فقر» و «بیکاری» برای «ولایتمداران سیوستانی» بوده و بس.
 رهبرم! اینجا «کشاورزان» با دلهره از کمبود آب، دست به تیشه می برند، «صیادان» سال هاست که تورهایشان در «خشکی هامون» به دام افتاده و در انتظار آب و ماهی، روزگار سختی را می گذرانند.
مقتدایم! به شرافت مردان مرد این سرزمین قسم، در «سیستان»، با تمام سختی ها  فقط «امید به خدا و نفس مسیحایی تان» ما را زنده نگه داشته …
آقای عزیزم! به شما یقین می دهم، چه «دستور ویژه» صادر گردد چه نه، چه دولت «جلسه اضطراری» برای رفع بحران زیست محیطی و اجتماعی در «سیستان» تشکیل دهد چه نه، ما بر سر پیمان هستیم تا آخرین نفس!

آقا جان! ما همان «ولایتمداران دارالولایه» هستیم که  در طول «تاریخ» در «رکاب ولایت» بوده ایم و تا واپسین قطرات خونمان از «تنگه احد» حراست می نماییم؛ اینجا «جانباز» با ویلچر و کپسول و پروتز و عصای سفید و سرب های باقیمانده در تن اش، «کشاورز» با تیشه اش، «دانش آموز» و «دانشگاهی» با قلمش و کوتاه سخن، «سیستانی» با بصیرت و همت، گوش به فرمان حضرتتان همچنان که بوده ایم، خواهیم بود و همواره صحت، سلامتی و افتدار «ولی امر مسلمین جهان» را  از درگاه احدیت مسئلت داریم.
 
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته
فدایی همیشه در رکابتان
«علیرضا ضابطی»*
از دیار تفتیده اما آکنده از عشق ولایت«سیستان»