یارانه سهم کیست؟!

جزیره کیش بیش از 30هزار نفر جمعیت دارد ولی هیچ مرجعی نیست که به مشکلات ایثارگران این جزیره رسیدگی کند متاسفانه اینها حتی زحمت تعویض شخصی که بعنوان مسیول ایثارگران سازمان از دولت قبل بوده به خو ندادند این فرد کتابی در دفتر خود دارد هر ایثارگری به ایشان مراجعه می کند میگوید طبق این بخشنامه که دراین کتاب نوشته مناطق آزاد مشمول قوانین ایثارگری نمی شود ومتاسفانه چندین بار خانواده شهدا وجانبازان از ایشان شکایت کردند ولی همچنان وی سر کار خود باقی مانده

عزیزدلم قربون اون سرت در تکاب شهدا مورد تمسخر قرار میدهند خانواده شهدا وجانبازان مورد تمسخر واهانت قرار میگیرند وخانواده شهدا تحصن وکفن پوش میشوند که این شخص... را تعویض کنید انوقت دستگاههای وزارت کشور فرزندان شاهد وایثارگر که در دستگاهها مشغول به کار میباشند به کمیته تخلفات اداری معرفی میکنند که چرا شما در این اعتراض شرکت کردید انوقت بنیاد شهید حتی کلامی اعتراضی نکرده حتی بنیادشهید همان شهر دریغ از یک تشر انوقت شما انتظار داری به شما غیر از این جواب بدهند اخه اگر مسئول امور ایثارگران نیستید چرا ساختمانی را درانجا اشغال وحقوق ومزایا دریافت میکنید با این اوصاف پیشنهاد میکنم به امجا مراجعه نکن چون ممکن است بعنوان مزاحمت ایجاد کردن به نیروی انتظامی معرفی شوی انشاالله همیشه سلامتی همراه با عزت داشته باشی

این اتفاق در ایران افتاده است ببینید فقر چه ها که نمیکند
پدری کودکش را در تهران رها کرد و تراژدی تلخی را پیش روی پلیس قرار داد. ساعت 8:30 شب 11 فروردین ماه گریه‌های کودکی سه ساله در سالن مسافران ترمینال جنوب تهران خبر از سرنوشتی شوم داشت. هیچ اثری از پدر و مادر این کودک نبود تا اینکه مأموران کلانتری 208 ترمینال در جریان کودک گمشده قرار گرفتند.

پسربچه که مدام گریه می‌کرد با مهربانی‌های مأموران پس از بازیگوشی خوابید تا اینکه در جست‌وجوی لباس‌هایش یک برگه که شماره تماسی در آن دیده می‌شد به دست آمد. مأموران بلافاصله با این شماره تماس گرفتند. مرد جوانی خودش را پدر کودک معرفی کرد و گفت در حال سفر به شیراز است و شرایط بازگشت را ندارد، سپس گوشی خود را خاموش کرد و دیگر پاسخگو نبود. هیچ‌کس باور نمی‌کرد پدر این کودک کوچولو با نامهربانی بی‌اعتنا به سرنوشت کودک خود باشد. پسربچه روز بعد به شیرخوارگاه «شبیر» در محدوده شوش انتقال یافت و این در حالی بود که گریه می‌کرد.

48 ساعت بعد مرد جوانی به کلانتری 208 پایانه جنوب مراجعه کرد و گفت پلیس با وی تماس گرفته و گفته بچه‌ام پیدا شده است و آمده‌ام تا کودکم که «ابوالفضل» نام دارد را بگیرم و این در حالی بود که هیچ مدرکی ارائه نمی‌کرد. مرد جوان نشانی شیرخوارگاه را گرفت و از کلانتری خارج شد.

با تماسی که مسئولان کلانتری با مأموران حراست شیرخوارگاه گرفتند، مشخص شد این مرد هیچ‌گونه مراجعه‌ای به این شیرخوارگاه نداشته است. پسربچه در شیرخوارگاه ماند تا اینکه یک هفته بعد زنی جوان به کلانتری مراجعه کرد و گفت مادر همان کودک است و مدارکش را به مأموران نشان داد. «شیرین» با نگرانی گفت: همراه شوهر و دو بچه‌ام در شیراز زندگی می‌کنیم. هشت ماه پیش شوهرم از کار آزادی که داشت دست کشید. شوهرم تنبل و بی‌مسئولیت است. این درگیری‌ها ادامه داشت تا اینکه روز پنج فروردین ماه سال‌جاری با قهر به خانه پدرم که در تبریز است، رفتم.

او ادامه داد: می‌خواستم «ابوالفضل» پسر سه ساله‌مان را با خودم ببرم که شوهرم اجازه نداد و مجبور شدم فقط دختر چهار ماهه را با خودم ببرم، بعد از گذشت 10 روز یعنی روز 15 فروردین ماه دوباره به شیراز مراجعه کردم که جای خالی پسرم را که دیدم و علت نبودن «ابوالفضل» را از شوهرم پرسیدم، وی در جواب گفت بعد از رفتن من، پسرم را به بهزیستی شیراز برده و تحویل داده است و برای اینکه ابوالفضل را تحویل بگیرد 100 هزار تومان پول لازم است.

این زن افزود: ما که پولی نداشتیم فردای آن روز شرمنده و خجالت زده به در خانه یکی از همسایگان رفته و 100هزار تومان پول قرض کردیم، بعد با شوهر و یکی از دوستان همسرم به بهزیستی شیراز مراجعه کردیم. در میانه راه شوهرم به بهانه اینکه تو زن هستی و بهتر است تو تنها بروی و بچه را تحویل بگیری، تنها به داخل رفتم و بعد از مراجعه به مرکز بهزیستی شیراز و کلی پرس و جو هیچ اطلاعی از پسرم نیافتم و مأیوس برگشتم. زمانی که به بیرون از بهزیستی برگشتم خبری از همسر و دوست وی نبود و تازه فهمیدم «فرهاد» با 100 هزار تومان فرار کرده است.

او اضافه کرد: به دنبال این موضوع به اتفاق دختر نوزادم به محل کار دوست همسرم که «علی» نام داشت به ترمینال شیراز رفتم تا از «فرهاد» یا «ابوالفضل» اطلاعاتی بگیرم. بعد از ساعت‌ها معطلی ساعت 7 شب همسرم با من تماس گرفت و گفت باید به کلانتری ترمینال جنوب تهران مراجعه کنم، آنان می‌دانند که ابوالفضل کجاست و گفت نگران نباش جای پسرمان خوب است. من نیز یک بلیت برای تهران گرفتم و در حالی که گرسنه و خسته بودم به سمت تهران آمدم، ساعت 5:30 صبح به شیرخوارگاه شبیر رسیدم و با دادن شناسنامه کودک، خودم و همسرم با اجازه عوامل حراست آنجا خوابیدیم و صبح به کلانتری آمدم تا پس از تحویل گرفتن پسرم، به شیراز برگردم.ما کجا زندگی میکنیم مسئولان کجا

روحانی ب جانبازان سبد کالا نداد چرا؟؟؟؟
حتما بخاطر اینکه میدانست چیزی نداریم و بهش رأی هم ندادیم
من جانباز ۳۰درصد از ناحیه پا هستم ک توان کار کردن ندارم و حالت اشتغال بنیاد هستم و در زندگی هیچی ندارم فقط یک ماشین سمند دارم اونهم تازه پیکانم رو فروختم وبا وام خریدم چون نمیتوانم بدون ماشین جایی بروم با بدبختی پارسال و امسال بهمون طرح ترافیک دادند البته نمیدادند با دیدن رئیس و گذراندن هفت خان رستم گرفتیم باید پایت قطع باشد یا ۳۵به بالا طرح میدهند چند سال طرح ندادند و حتی از در خانه نمیتوانستم بروم بیرون مخصوصا موقع آلودگی از دم خانمان طرح زوج وفرد بود این است کمک به جانبازان و ضمنا من خونه هم ندارم مستأجرم

من سبد کالا که هیچ اگر یارانه وحقوقم راهم قطع کنند من دست از رهبرم بر نمیدارم و جانم و خانواده ام فدای رهبرم