پازل زندگی

رمضانعلی کاوسی- پازل زندگی ما هر کدام از ما انسان ها در زندگی یک پازل و جورچینی داریم که باید برای سعادتمند شدن قطعۀ های پازل زندگی را دقیقاً سر جای خودش بچینیم. درست است که همۀ قسمت های پازل مربوط به زندگی خودمان است؛ اما تکمیل کردن این پازل قاعده و قانون خودش را دارد. هیچکدام از قطعات پازل را نمی توان جای قطعۀ دیگر گذاشت. هیچ قطعه ای از پازل زندگی دیگری را هم نمی توانیم در پازل زندگی خودمان قرار دهیم. برای درست زندگی کردن خواب ما، خوراک ما، فعالیت های ما، عبادت ما، تفریح ما و ... باید سر جای خودش باشد.

 خداوند حکیم تمام قسمت های پازل زندگی را در اختیار ما گذاشته و از ما خواسته برای تکامل در زندگی قطعات آن را درست کنار یکدیگر بچینیم. ما اگر نصف شب دو ساعت هم نماز شب بخوانیم باید وقتی صبح شد، صبحانه بخوریم. عبادت ما در دل شب گرسنگی صبحگاهان را جبران نمی کند. برای اینکه بدن سالمی داشته باشیم باید در خوراکی ها تعادل داشته باشیم و تن مان را به کار بدهیم. ورزش کنیم تا توده های چربی در بدنمان تلنبار نشود و چاق نشویم.

 دیدن ساعت ها مسابقات ورزشی از تلویزیون ما را لاغر نمی کند. اگر پدر و مادر پیری داریم که به کمک و محبت ما نیازمندند، باید به آنها خدمت کنیم و زودبه زود به آنها سر بزنیم. نمی شود محبت مان را از آنان دریغ کنیم و به جای آن هر صبح و شام برایشان دعا کنیم. دعا هیچگاه جای وظیفۀ اصلی ما را پر نمی کند. گاهی با یک زیارت امام رضا یک کربلا رفتن، یک دعای کمیل یا زیارت عاشورا چنان از لحاظ روحی شارژ و سبک می شویم که گاهی با کسب میلیون ها تومان پول اینقدر خوشحال و سرزنده نمی شویم.

 در جامعۀ ما افراد فراوانی هستند که پول زیادی دارند اما شاد نیستند. چرا؟ چون می خواهند قطعۀ خالی پازل زندگی شان را که با دعا و عبادت و سفر پر می شود، با پول پر کنند. برعکس افراد زیادی هم هستند که تدبیر ندارند، مشورت نمی کنند و تن به کار نمی دهند؛ اما مرتب دعا می کنند که وضع مالی شان خوب شود. فعالیت های روزمرۀ ما باید بر اساس برآورده کردن نیازهای جسم ما و کسب رفاه برای ما باشد. اکثر ما اینطور هستیم و برای رفاه جسممان فعالیت و حتی فداکاری می کنیم؛ اما یادمان باشد که روح ما هم نیاز به غذا دارد. اگر غذای روحمان را که عبارت از پرداختن به عبادت، تفریح، مطالعه و ... تأمین نکنیم، پازل زندگی مان را درست نچیده ایم و سعادتمند نمی شویم. متأسفانه بیشتر ما انسان ها در چیدن پازل زندگی مان راه افراط و تفریط را در پیش گرفته ایم. تلاش می کنیم یک قطعه از پازل را جای قطعۀ دیگر جای دهیم یا در تلاشیم قطعه ای دیگر از پازل دیگری را در پازل زندگی خودمان جا بدهیم. گاهی یک قطعه از پازل زندگی مان را گم می کنیم.

 زندگی ما مانند بافتن یک قالی است. اگر بر اساس نقشه خفت و دفتین نزنیم، فقط وقتمان را تلف کرده ایم و رنگ و خامه را حرام کرده ایم و دست آخر هم هیچ کس فرشی را که بافته ایم، نمی خرد.

زندگی بافتن یک قالی ست

نه همان نقش و نگاری که خودت می خواهی

نقشه را اوست که تعیین کرده

تو در این بین فقط می بافی

نقشه را خوب نگه کن نکند آخر کار

قالی زندگی ات را نخرند... !