بی توجهی عمومی مقصر است

مرتضی قنبری وفا- مدتی است که به نوشته های این سایت نگاه می کنیم، مملو از گلایه های جانبازان و ایثارگرانی است که از شدت تنگدستی به ستوه درآمده و شکوه و ناله آنان این فضا را متاثر می کند.
آنچه در اکثر این نوشته ها خیلی به چشم در می آید این است که این عزیزان ابراز می دارند از بابت خود شکایتی ندارند بلکه شرمندگی آنان در برابر خانواده های خود که همسر و فرزندانشان می باشد آنان را بشدت آزار داده و تحمل این همه فشار را ندارند.
داشتن فرزند دانشجو، دختر دم بخت و سایر موارد که هزینه ها ی خاص خود را دارند از توان آنان خارج است و آنان نمی توانند این شرایط را تحمل کنند.
خدا هیچ مردی را شرمنده زن و بچه اش نکند. جمله ای که بارها شنیده ایم ولی اکنون به وضوح شاهد آن هستیم.
اما مقصر کیست ؟ بنیاد ؟ رئیس بنیاد ؟ وزرا  یا رئیس جمهور؟
جواب این هست : هیچ کدام .
مقصر واقعی روزمرگی ها و بی توجهی ها از طرف عام به این قشر است.
وقتی پزشکی از پذیرش جانباز ضایع نخاعی طفره می رود مقصر است، اما او می گوید من نیازی به بنیاد ندارم و بیرون اِند تومان در می آورم و بنیاد به من نیاز دارد.
این بی توجهی آفتی شده در برابر نیازهای اساسی جانبازان به حمایت های اکثرا" دولتی اما در دستگاه ها نیز قانون سلیقه ای اعمال می شود. برای مثال فوق العاده ایثارگری طرح جامع خدمات رسانی به ایثارگران در برخی از ادارات پرداخت می شود و در برخی دیگر خیر و هیچ کس هم پاسخگو نیست.
همه اینها به کنار، حال چه باید کرد ؟ آستانه تحمل این جانبازان هم حدی دارد.
مدتی پیش یک دستفروش از شدت فقر در خرمشهر سوخت و جان خود را از دست داد. حال اگر جانبازی چنین کاری کند هزینه آن به گردن کیست؟
آیا باید دست روی دست گذاشت و شاهد این همه وقایع بود و سکوت کرد؟
پرداخت حقوق مکفی به جانبازان زیر 25 و رزمندگان معسر هم باید به این موارد اضافه کرد.
یک روز آمدند به ما سهام عدالت دادند ، آن هم کارخانه های ورشکسته و کلی وعده حال انگار نه انگار.
 

 ای بابا همین جوان ها بودند چهار ستون سالم سینه ستبر کردند تا این مملکت روی آرامش را ببیند، چه شده دیروز را یادتان نیست و امروز از کنار ویلچر همین دیروزی ها با عینک دودی رد می شوید که مثلا" شما را ندیدم.
اما ما شما را می بینیم و سنجش می کنیم از وعده های که دادید چه حاصل شده و اگر نیاز شود سکوت خود را مثل بسیجی های بی ترمز می شکنیم و شما را زیر سئوال در برابر جامعه خواهیم برد تا آنان قضاوت کنند.
چه کسی متضرر خواهد شد؟