دولت دهم؛ آخرین فرصت برای احداث مرکز ملی جانبازان

اکنون فردی بر صندلی اول بنیاد شهید تکیه زده است که روابط نزدیک و دوستانه ای با رئیس جمهور دارد و این فرصتی فوق العاده و کم نظیر برای تحقق بخشیدن

به برخی مطالبات تاریخی ایثارگران فراهم می کند که احداث یک مجتمع مجهز و مدرن برای جانبازان از جمله این مطالبات بر زمین مانده است.

احداث یک مرکز مجهز و پیشرفته در پایتخت برای اسکان، درمان،تفریح، ورزش و پی گیری امور فرهنگی و اجتماعی جانبازان نه تنها نیاز جانبازان قطع نخاعی – آن چنان که در مقاله "آقای زریبافان، لطفاً آسایشگاه های جانبازان را جمع کنید" آمده است- بلکه نیاز ضروری همه گروه های جانبازی (قطع نخاع، قطع عضو، نابینا، اعصاب و روان، شیمیایی و...) به خصوص در دوران کهنسالی است.

اگر بپذیریم وضعیت بهداشت و درمان جانبازان طی سالیان اخیر نسبت به سال های جنگ بهبود نسبی یافته است، قاعدتاً باید قبول کنیم امید به زندگی و به تبع آن میانگین عمر این عزیزان نیز افزایش پیدا کرد. و لذا در آینده بسیار نزدیک با پدیده کهنسالی و سالمندی جانبازان مواجه خواهیم بود که وجود یک مرکز مجهز چند منظوره را ضروری می کند. ناگفته پیداست نگهداری و مراقبت جانبازان در ایام درمان و نقاهت و یا در دوران پیری، به مرکز و مکانی کاملاً متفاوت با آسایشگاه های سالمندان- که هم اکنون برای افراد عادی دایر است- نیاز دارد و قطعاً نمی توان با ساختن مراکز عادی آسایشگاهی به این نیاز مبرم پاسخ گفت.

مرکزملی جانبازان ؛ نیازی فراترازتکلیف برنامه چهارم

اکنون گفته می شود احداث آسایشگاه های جانبازان در مراکز استان ها بر اساس تکلیف قانون برنامه چهارم توسعه آغاز شده و در برخی استان ها حتی پایان یافته و در آستانه بهره برداری است، اما باید اذعان کرد فراتر از مراکز آسایشگاهی در دست احداث ،جای یک مرکز مجهز چند منظوره که واجد امکانات درمانی،کلینیک های تخصصی، آزمایشگاه، سالن ورزش و اجتماعات، فضای سبز کافی، امکانات فرهنگی ( نظیر کتابخانه، قرائت خانه، کافی نت،...) و بالاخره سوئیت های شخصی و خانوادگی و دیگر امکانات لازم برای اسکان موقت یا دائم گروه های گوناگون جانبازی باشد،کاملاً خالی است و طبیعی است چنین امکان منحصر به فردی باید در مرکز پایتخت کشور آن هم در نقطه ای مناسب از شهر و با مطالعه کافی بر روی موقعیت جغرافیایی و طراحی و مهندسی دقیق صورت بگیرد تا ضایع شدن منابع را در پی نداشته باشد.

فرصت فعلی تجدیدناپذیراست

فرصتی که در دولت دهم برای پی گیری و انجام چنین خواسته ای فراهم شده، از هر جهت فوق العاده و استثنایی است؛ اولاً قرار گرفتن فردی با ویژگی های احمدی نژاد در رأس قوه مجریه- که عنایت و اهتمام ویژه ای به امور ایثارگران و جانبازان دارد- امکان بسیار مناسبی برای پشتیبانی از این کار بزرگ و بر زمین مانده را فراهم آورده است.

ثانیاً حضور مهندس زریبافان در بنیاد شهید اسکان مضاعفی برای تحقق این مطالبه دیرپای جانبازان و ایثارگران فرارو قرار می دهد.

اکنون فردی بر صندلی اول بنیاد شهید تکیه زده است که روابط نزدیک و دوستانه ای با رئیس جمهور دارد و این فرصتی فوق العاده و کم نظیر برای تحقق بخشیدن به برخی مطالبات تاریخی ایثارگران فراهم می کند که احداث یک مجتمع مجهز و مدرن برای جانبازان از جمله این مطالبات بر زمین مانده است؛ فرصتی که به رغم حضور احمدی نژاد در صدور قوه مجریه، به واسطه بی اعتمادی و فقدان تفاهم میان وی و دکتر دهقان- رئیس پیشین بنیاد- هیچگاه در دولت نهم فراهم نیامد.

آقای زریبافان چه بایدبکند؟

اکنون بر عهده آقای زریبافان است که مانع از دست رفتن این فرصت کم نظیر و استثنایی در تاریخ امور ایثارگران و جانبازان شود و به سرعت گروهی متخصص ممحض را – که حتماً باید نمایندگانی ازمیان گروه های جانبازی در میان آنها باشد- مأمور تهیه طرح احداث چنین مجتمعی نماید. درمرحله بعد این طرح باید از تصویب هیأت دولت بگذرد تا اولاً؛ منابع مالی آن تأمین و تضمین شود که اگر زمین نخورد و ثانیاً؛ ایثارگران و جانبازان ضمن اطلاع از جزئیات طرح، واقعی و جدی بودن تصمیم دولت برای اقدام به احداث مجتمع را باور کنند؛ باوری که طی سالیان متمادی و در اثر ناراستی مسئولان بنیاد شهید و بنیاد جانبازان لطمه دیده است و اکنون جامعه ایثارگری وعده و وعیدهای مسئولان را کمتر باور می کند.

اگر مسئولان بنیاد و شخص آقای زریبافان حقیقتاً می خواهند اعتماد از دست رفته جانبازان را باز گردانند، بقین بدانند اقدام جدی و عملی برای این کار بزرگ – که انشاالله با قیات الصالحاتی در پرونده عملشان خواهد بود- معیار و محک جانبازان برای سنجش میزان صداقت و خدمت گزاری شان خواهد بود.

نگارنده بر خلاف نویسنده مطلب"آقای زریبافان!لطفاً آسایشگاه های جانبازان را جمع کنید"، معتقد است این اقدام بزرگ و تأثیر گذار در حال و آینده  جانبازان عزیز هیچ ربط مستقیمی به وضعیت فعلی آسایشگاه های جانبازان ندارد اگر چه از مطلب آقای محمد حسین جعفری نیز – صرف نظر از تیتر انتخابی – جمع کردن آسایشگاه ها استفاده نمی شود ، لیکن طبیعی استاگر آن آرزوی دیرین جامعه ایثارگری در عالم واقع جامعه عمل بپوشد، اساساً نیازی به وجود آسایشگاه های پراکنده فاقد استاندارد به شکل کنونی نخواهد بود و همه جانبازان – اعم از آسیاشگاهی و غیر آسایشگاهی، قطع نخاعی و غیر قطع نخاعی-می توانند از امکانات آن به صورت دایمی یا موقتی استفاده کنند.

آقای زریبافان و همکاران شان باید توجه کنند که احداث مجتمع معظم، مجهز و چند منظوره جانبازان اولاً فراتر از خواسته های جاری- نظیر معافیت خودروی جانبازان- است و از حیث اهمیت و اولویت در ردیف مطالبات اساسی تری مثل تصویب لایحه جامع خدمات ایثارگران قرار می گیرد و ثانیاً؛ خواست همه گروه های جانبازی – نه فقط جانبازان قطهه نخاعی و حتی نه فقط جانبازان 70 درصد – است. مرکز مدرن و مجهز جانبازان نماد و تبلور عینی توجه نظام به فداکاران و مجاهدان و ایثارگران است که می تواند سنجه قضاوت آیندگان برای تعیین اندازه توجه دولت به ایثارگرانش قرار بگیرد.

سخن در این باره هنوز باقی است...

نادر رنگ خونی