شنبه 13 تير 1394 , 09:33
ناله راهرچند می خواهم که پنهان درکشم...
رضا شریف زاده- نگذارید پیشکسوتان جهادو شهادت در پیچ و خم زندگی روزمره به فراموشی سپرده شوند، جمله ای برآمده از حلقوم آن پیر سفر کرده که تا افق های دور را می دید و همواره دغدغه رزمندگان شجاعی را داشت که از روی عشق و اخلاص شیرین ترین مایه حیات رادر کف گرفتند و برای حفظ آرمان های نظام اسلامی تا مرز شهادت پیش رفتند. اما واقعیت آن است که امروز شیران رزمنده بدون سازمان متولی رها شده و فریاد مظلومیتشان در پیچ و خم زندگی روزمره ما آرام آرام خاموش می شود.
علیرغم دستور صریح مقام معظم رهبری درصدر و بندهای ابلاغ سیاست های کلی نظام موضوع ترویج و تحکیم فرهنگ ایثار و جهاد و ساماندهی امور ایثارگران در سال 89 و سایر تکالیف قانونی غافل از دردها و رنج هایی که این عزیزان دارند عده ای همچنان به دنبال نهاد، ارگان و یا سازمانی می گردند تا وضعیت اینان را سامان دهند، وه که چه روزگارغریبی است! ظاهراً همسنگران آنان نیز که روزی دوشادوش یکدیگر از کیان ایران اسلامی دفاع می نمودند و امروز در نهادهای تصمیم ساز دستی دارند هم در عمل رغبتی جدی و انقلابی برای ساماندهی امور دوستان و همسنگران دیروز از خودشان نشان نمی دهند و همرزمان خود را با انبوهی از مشکلات، اعم از بیماری، نداشتن شغل پایدار، دغدغه شغل فرزندان، بیمه و معشیت زندگی تنها رها نموده اند. که این مشکلات رزمندگان غیرشاغل یا معسر می باشد.
اما مشکلات رزمندگان شاغل این است که در مرحله اول وزارتخانه ها و ادارات و شرکت های دولتی و غیردولتی طبق قانون این عزیزان رابه عنوان رزمنده به رسمیت نمی شناسند. یعنی هیچگونه جایگاه قانونی ندارند.
در مرحله دوم مثل بقیه ایثارگران شاغل که امتیازاتی همچون معافیت مالیاتی و بیمه یک مقطع تحصیلی بالاتر. فوق العاده ایثارگری. دو رتبه سازمانی بیشتر وغیره. شامل حال این عزیزان نمی شود. و مالیات کمر این عزیزان راشکسته است.
در مرحله سوم .این عزیزان باوجود گذراندن آموزش های عمومی وتخصصی و افزایش حرفه گرایی و مهارت ودانش محوری و باکسب تجربیات ارزشمندکاری و بیش از22سال سوابق کاری. هیچگونه ارتقاء شغلی ندارند. و فروزن هستند. آیا نبایدقانونی باشد.که باتوجه به سوابق کاری وسوابق آموزشی وتعهدکاری وفداکاری ها و ازخودگذشتگی های این عزیزان. کارمندان ایثارگر رزمنده حمایت کند و مشکل ارتقاء شغلی این عزیزان حل شود. راستی این چه رمز و رازی است؟
آری در هیاهویی زندگی خودمان فراموش نموده ایم که میانگین سنی زرمندگان از مرز پنجاه سالگی درحال عبوراست و گرد پیری عجین شده با نوعی مظلومیت چهره آنان را فرا گرفته است و نجابت بی بدیل آنان همچون دوران دفاع مقدس به جایی رسیده که شکوه های خود را به پیش همسنگران شهید شان برده و تنها با آنان نجوا می کنند.
همگان خوب می دانندکه استکبار جهانی آرام ننشسته و امروز با به راه انداختن جنگ های نیابتی و تربیت آدمکشان حرفه ای که کودک کشی، قتل و تجاوز کوچک ترین جنایت آنان است در کنار مرزهای ما خیمه زده و به فکر ضربه زدن به نظام جمهوری اسلامی است. لذا غفلت از تهدید موجود و رسالت سنگین صدور انقلاب اسلامی به مظلومان عالم و تاکیدی که قرآن کریم به رسیدگی امور مجاهدان راه خدا دارد، وظیفه تاریخی سنگینی را به دوش مسئولان و تصمیم گیران نظام اسلامی در رسیدگی سریع و آبرومندانه به وضعیت رزمندگان به ویژه معسرین این گروه قرار داده است. و کلام آخر اینکه به یاد داشته باشیم نسل های سوم و چهارم انقلاب به نظاره نشسته اند.
به یاد داشته باشیم سنگ بنای جانبازی، آزادگی و شهادت رزمندگی است و زمانی که رزمندگان به قصد قربت و لبیک به ندای پیرو مرادخود دل از زرق و برق دنیا کندند و عازم سفر عشق شدند، نه خبری از امتیاز، گروه وپایه و دیگر مزایا مادی بود و نه پروای نام و نشان داشتند و آنان بهترین زمان های عمر خود را برای تثبیت انقلاب اسلامی و دفاع ار آرمان های شهیدان هزینه نمودند.
لذا عاجزانه از متولیان امر تقاضا دارم با عمل به توصیه های امام عزیز و فرامین مقام معظم رهبری، نگذارید شیران میدان نبرد در پیچ و خم زندگی روزمره خود به فراموشی سپرده شوند، نگذارید شرمنده خانواده خود شوند، نگذارید پهلوانان دیروز ایستاده بمیرند.
ناله راهر چند می خواهم که پنهان در کشم
سینه می گوید که من تنگ آمدم فریاد کن
من ا... التوفیق
موفق و موید و پیروز باشی برادر@@@@ما جانبازان اعصاب روان نمی توانیم حقمان را بگیریم.با یکلمه از کوره داغتر می شویم و لحظه ای بعد با مشتی دارو بی هوش می شویم، ما خانه نشینیم بخدا،خانواده مان جور و ستم می کشند، کتک می خورند، وسایل جهیزیه شان را در بست از بین بردیم.
یادمه اوایل زندگی مان بود حرفی مخالف با من زد، من ماشین ریش تراش را زدم به پای خانمم، خلاصه مثل فوواره خون می آمد از پایش،
نه وجدانی یک آدم سالم اینکارو می کنه.دعوا و درگیری که نگو و نپرس از ماموران گرفته تا همسایه‌ها تا اقوام دور و نزدیک. اینه اعصاب از جنگ برگشته ها.
بعد ملت و دولت جای تشکر طلبکارند،برادران غریبیم بخدا