شهیدی که درشب قدر ازغصه نجاتم داد!

شهید گمنام- ... دلم خیلی سوخت وقتی مژگان بهم گفت امشب میخواد بره شاه عبدالعظیم واسه شب احیاء... همون موقع چهره مادرم جلو چشمم اومد... مادر این چند ساله اخیر اینقدر مریض و ناتوان شده بود که من نمیتونستم تنهاش بذارم و با دوستام برم احیا جاهای دور... خیلی شرایط که خوب بود می رفتیم مسجد کوچیک محله مون... اما سال ها بود که دلم می خواست شب احیاء برم مزار شهدا... خیلی از بچه ها و دوستام شنیده بودم که میرن و تا سحر کنار مزار شهدا میمونن ... وای که چه حالی داره استغاثه کردن تو شب قدر کنار آبرودارای خدا... کنار شهدا...!

از کنار مژگان بلند شدم و گفتم: من دیگه میرم. زودتر بریم که امشب احیاست. هر جام رفتین واسه منم خیلی دعا کنید ... و دور شدم... وچهره حیرت زده مژگان تو نظرم موند که نمیدونست وقتی از شب احیا حرف زد، چرا من یه دفعه اینجوری شدم و فرصت یه خداحافظی خشک و خالی رو هم پیدا نکرد!

... تو راه خونه همش به اینکه امشب چی قسمتم میشه فکر می کردم... به اینکه نکنه حال مادرم دوباره بد بشه و نتونم همون مسجدم برم... مسجد کوچیکی که برنامه هاش هم برنامه های معمولی ای بود ولی چون من دوست داشتم حداقل زیر سقف مسجد باشم، به خونه ترجیحش می دادم...

چند ساعتی بیشتر به احیا نمونده بود... به خونه که رسیدم وسایل افطارو آماده کردم و نشستیم سر سفره. مادر که انگار از چهره ام میخوند تو فکرم، دستشو گذاشت رو پامو گفت: سپیده جان! چته مادر؟ از وقتی اومدی تو فکری؟ ... راستی خواستم بگم من حالم امروز خوبه . اگه خواستی با دوستات بری جایی واسه احیا برو مادر! پابند من نشو...

... و من که همه ذهنم پر از حرفای بعدازظهر بچه ها بود که هر کدوم میخواستن یه جای بزرگ و خوبی برن، سرمو تکون دادم و لبخندی زدم و گفتم : نه مادر! همین مسجد خودمون خوبه... اگه حالت  خوب بود با هم میریم... و بعد درحالیکه به بهانه چای ریختن از سر سفره بلند میشدم گفتم : استکانتو بده برات چای بریزم و ... سریع رفتم تو آشپزخونه. استکانارو گذاشتم کنار کتری و به بخار آب کتری خیره شدم...

این حرف مادر بیشتر هواییم کرده بود... خودم که خوب میدونستم چقدر دلم میخواد برم جاهای بزرگ و خوب، مخصوصا" مزار شهدا... ولی نمیشد... مادر تو خونه تنها بود و اگر حالش بد میشد...!

 سرمو چند بار محکم تکون دادم و این فکرو از سرم بیرون انداختم و درحالیکه چای می ریختم زیر لب به خودم گفتم: ولش کن. تو که نمیتونی بری. باید بمونی. همین جا خوبه. دیگه بهش فکر نمی کنم...! و چای رو بردم سر سفره افطار ...

چند ساعت بعد از افطار مادر خوابید و من هم به کارا رسیدم و سحری درست کردم. نزدیکای ساعت 12 که شد، اومدم نشستم پیش مادرمو آروم بیدارش کردم و گفتم: مادر! من میخوام برم مسجد. میای؟

... مادر به سختی چشماشو باز کرد و بریده بریده و آهسته جواب داد: نه سپیده جان! توان بیدار موندن ندارم. خودت برو مادر... فقط مواظب باش مادر!

من هم خم شدم و سرشو بوسیدم و گفتم : باشه چشم ولی اگه چیزی شد یا کاری داشتی زنگ بزنی ها. گوشیم باهامه... و بلند شدم و مفاتیح و قرآنمو برداشتمو اومدم بیرون. تا مسجد چند دقیقه ای پیاده راه بود. شب های احیا هم که به حرمت امیرالمومنین امنیت برقراره و انقدر آدم تو خیابون ها هست که نمی ترسم تنها تا مسجد برم.

وارد مسجد که شدم چراغ ها خاموش بود و داشتن سینه زنی می کردن. رفتم جلوی مسجد یه جا نشستم و دل دادم به صدای عزاداری و مرثیه خوانی مداح... یه دفعه صفحه گوشیم روشن شد. نگاه که کردم دیدم مژگانه که اس ام اس زده و التماس دعا گفته. و بعد نوشته که نرفته شاه عبدالعظیم و با بقیه بچه ها قرار گذاشته و رفته مزار شهدا... کنار مزار شهدای گمنام ... اس ام اس مژگان دوباره دلمو آتیش زد و دلم حسابی شکست...

خیلی دلم سوخت که چرا من الان با اونا تو مزار شهدا نیستم ... صدای بلند مداح تو گوشم می پیچید ... الهی و ربی من لی غیرک... دوزانو نشستم و چشمامو که مثل ابر بهاری می باریدن، دوختم به بنری که روی دیوار رو به قبله زده بودن و روش نوشته بود یا سیدالشهداء... سرمو گذاشتم روی مهر و  تو سجده حسابی گریه کردم... تو حال خودم نبودم و به هق هق افتاده بودم که ...

یه دفعه صدای شیون وناله خانوما و صدای صلوات مردا بلند شد ... سر از سجده برداشتم و دیدم همه بلند شدن و دارن عقب مسجدو نگاه میکنن... چشمام باور نمی کرد که داره چی میبینه! ... جلوی نگاه ناباور من... یه تابوت شهید از آخر مسجد رو دست خانوما دست به دست میشد و جلو می اومد... تابوت یه شهید گمنام ...! اونم تو مسجد کوچیک ما...!

 مداح مسجد با ورود تابوت شهدا به قسمت خانوم ها و آقایون، درحالیکه از گریه صداش می لرزید آیه ای از سوره قدر را بلند خواند: تنزل الملائکة والروح ... فیها باذن ربهم من کل امر... سلام هی حتی مطلع الفجر !... مثل برق از جام پریدم... نفهمیدم چه جوری رفتم طرف تابوت... اشک و حیرت جلوی چشمامو گرفته بود و وسط اون جمعیتی که عاشقانه و بیدل دنبال اون تابوت می دویدن که دستشونو بهش برسونن، خودمو رسوندم زیر تابوت...!

 ... باورم نمیشد که این شهید گمنام امشب مهمان مسجد کوچیک محله ماست...مهمان دل شکسته من! یاد همه حرفایی افتادم که تو دلم زده بودم... اینکه دلم از اینکه پیش شهدا نیستم چقدر شکسته بود ...اینکه چقدر حسرت داشتم که تو چنین شبی چرا نمیتونم مزار شهدا باشم و کنار شهدا... اونم شهدای گمنام! ... و حالا اون شهید بود که خودش اومده بود تا محفل مسجد کوچیک ما رو گرم کنه...! اومده بودن تا دلای سرد رو گرم کنن!

... اشتیاق مردم غیر قابل وصف بود... مردم تابوتو با عشق و اشک دست به دست می کردن و دور مسجد می چرخوندن... وسایل بود که زیر دست و پا له میشد و هیچ کس براش مهم نبود!...  تو شلوغی و غلغله دست رسوندن خانوما به تابوت، از جمعیت جا موندم و وایسادم یه کنار و با چشمای اشکبارم که داشتن از ناباوری و عشق دیوانه میشدن، اون شهیدو تشییع کردم...

بعد از دور گردوندن شهید، تابوتو با هماهنگی مسئولای مسجد گذاشتن وسط مسجد و خانوما بودن که خودشونو رو تابوت مینداختن و صدای گریه و شیون بلند بود... سینه زنی رو تموم کردن و اعلام کردن که میخوان دعای جوشن کبیرو شروع کنن... همین باعث شد یه تعدادی برگردن سرجاشون تو مسجد کنار وسایل و مفاتیحاشون... اما یه تعدادی که نشسته بودن کنار تابوت شهید، انگار که نمیتونستن دل بکنن و با شروع شدن دعا هم ترجیح دادن دعا رو از حفظ و با جمعیت بخونن  ولی جاشونو کنار تابوت اون شهید از دست ندن...

 دور تابوت خلوت تر شده بود... نگاهی کردم و یه لحظه دیدم انگار یه جا کنار تابوت برای من خالی کردن. سریع مفاتیحمو برداشتم و دویدم و آروم نشستم کنار تابوت... باورم نمیشد !... ازعظمت و قشنگی این اتفاق هنوز حیرت زده بودم و بغض عجیبی توی گلوم مونده بود... چند فراز اول جوشن کبیرو که اصلا " نفهمیدم و فقط زمزمه ای به گوشم می رسید... سرمو گذاشته بودم روی تابوت و فقط اشک می ریختم و گریه ام بند نمی اومد...

... دستمو روی تابوتِ پیچیده تو پرچم می کشیدم و باهاش حرف می زدم... حس می کردم خدا امشب همه چیز به من داده و من امشب... جام از همه دوستام بهتره...! و صدای درد دلم با اون شهید بالا گرفت... برادرم! ... سردارم! ... عزیزم! ... قدم رنجه کردی اومدی شب ما رو روشن کنی ...!  طوری که بغل دستیم متوجه حالم شد و دستشو به پشتم می کشید تا آرومم کنه...!

 بعد از دقایقی سرمو از روی تابوت برداشتم و نگاش کردم... تا به حال جوشن کبیرو کنار تابوت یه شهید گمنام نخونده بودم! ... کمی به خودم اومدم و مفاتیحو باز کردم ... صدای مداح مسجد تو گوشم پیچید ... یا رفیق من لا رفیق له... یا شفیق من لا شفیق له ... یا حبیب من لا حبیب له ...

... و اشک و عشق مهمان چشم و دلم شده بودند...