نظر حاج حسن درباره ادامه تحصیل نیروهای توپخانه

 سردار حسن طهرانی‌مقدم تا روز آخر عمر به‌عنوان مشاور فرمانده کل سپاه در امور موشکی و رئیس سازمان خودکفایی سپاه  در ایجاد یک توان علمی و دانشی پایه و زیربنایی مشغول کارهای علمی و تحقیقاتی بود و در روز شهادتش (21 آبان 1390) در پادگان امیرالمومنین(ع) شهرستان ملارد در حالی که برای آزمایش موشکی، آماده می‌شد، بر اثر وقوع انفجار در زاغه مهمات، به یاران شهیدش (احمد کاظمی، حسن شفیع‌زاده، حسن غازی،‌ غلامرضا یزدانی، علیرضا ناهیدی، مصطفی تقی‌خواه و...) پیوست.

سید مجید میرسِندُسی از پیشکسوتان توپخانه سپاه در دوران دفاع مقدس، در گفت‌وگویی که به مناسبت سالروز شهادت سردار شهید حسن طهرانی‌مقدم با دفاع پرس انجام داده، به بیان خاطره‌ای پرداخت و گفت: مرداد سال 1374 برای اولین کنگره بزرگداشت سرداران شهید باکری و شفیع‌زاده راهی تبریز شدم. از من برای حضور در این برنامه دعوت نشده بود؛ ولی برای اظهار ارادت به شهید شفیع‌زاده که در سال‌های دفاع مقدس با او و روح بلندنظر و طبع عالی‌اش آشنا شده بودم، به صورت خودجوش، به همراه خانواده و با وسیله شخصی به تبریز رفتم.

استادیوم آزادی آموزش نظامی

شب اول را (با هزینه شخصی) در یک هتل گذراندم؛ هرچند بعداً که جناب جهانسری، بزرگمرد دیگری از خطه دلاورخیز آذربایجان متوجه شد که من در هتل هستم به اصرار مرا جابه جا کرد و در هتلی که برای همایش در نظر گرفته بودند، جای داد.

در روز برگزاری مراسم به همراهی جمعی از دوستان قدیمی توپخانه در دانشگاه تبریز حاضر شدیم. از جمله این عزیزان حاضر، شهید والامقام حسن طهرانی مقدم بود. یکایک دوستان حاضر که پس از اتمام جنگ تحمیلی پراکنده شده و هریک به دنبال سرنوشتی رفته بودند.

حسن هم پیگیر سرنوشت نیروهای قدیمی توپخانه بود. در این میان محمد آقایی، درباره من، به حسن گفت: "حاج مجید درس می‌خواند، و دانشجوی کارشناسی ارشد در دانشگاه تربیت مدرس است." حسن آقا جلو آمد و پیشانی‌ام را بوسید و گفت: بارک‌الله! بچه‌های توپخانه باید درس بخوانند، تحصیل‌کرده شوند. این مملکت نیاز به آدم‌های تحصیل‌کرده دارد." 

 از سمت راست- نفر اول: سردار محمد آقایی، نفر دوم: شهید حسن طهرانی مقدم، نفر سوم: شهید حسن شفیع زاده، نفر چهارم: سردار یعقوب زهدی

من که در آن سال‌ها درس را جدی‌ترین فعالیت اجتماعی خود قرار داده بودم، با این تشویق انگیزه مضاعفی پیدا کردم و به رغم سختی‌های خاص خود به ادامه تحصیل، با کیفیت خوب، بلکه عالی در بالاترین سطح پرداختم؛ در واقع تحصیل را نه برای مدرکش، بلکه برای کاربرد آن برای جامعه پی می‌گرفتم.

هنوز پس از 20 سال، جای آن بوسه را به هنگام دیدن تصویری از ایشان احساس می‌کنم و علم را راهگشای بسیاری از نابسامانی‌هایی می‌دانم که در جامعه‌مان وجود دارد.

انتهای پیام/