نخواه استراحت کنی

سلام و تحیت به تمامی ایثارگران. در بین این همه دکتر و مهندس و متخصص و کاردان که در سیستم حکومتی و دولتی کار میکنند و به ادعای خود آنها اکثرآ طرفدار و سنگ ایثارگران را در محافل و مناسبتهای مختلف به سینه میزنند واقعا یکی پیدا نمی شود تا واقعآ لحظه ای کلاه خود را قاضی و لحظه ای با وجدان خود خلوت بکند و بگوید که ما این همه شعار و حرفهای بی عمل را در رابطه با خانواده ی شهدا جانبازان و آزادگان و جمیع ایثارگران میزنیم بس است و در واقع بررسی و تحقیق بکنیم تا متوجه شویم که این قشر مظلوم چگونه و با چه شرایطی زندگی میکنند؟ به نظر این حقیر در بین این حکومتی ها وجدان بیداری وجود ندارد تا مشکلات ایثارگران را بررسی و در پی حل این مشکلات باشد. آخه مگه با شعار و حرف میشود کاری را انجام داد؟ با کمال تأسف مسئولین ما در این فکر هستند که ما ایثارگران واقعآ در ناز و نعمت زندگی میکنند و هیچ نوع مشکلی ندارند. اگه راست میگویند واقعآ زندگی ایثارگران یک استان را بعنوان نمونه تحت بررسی و تحقیق قرار دهند تا متوجه شوند که ما با چه وضع فلاکت بار و نابسامانی زندگی میکنیم. تا متوجه بشوند که ما ایثارگران خصوصآ جانبازان اعصاب و روان برای یک قلم دارو چه زجرها و دردهایی را باید تحمل کنند. تا متوجه شوند که بیش از سصت درصد ایثارگران حتی از داشتن یک سرپناه صدمتری محروم هستند. تا متوجه شوند که ایثارگران با حقوق ضعیفی که دارند چگونه در مقابل خانواده و فرزندان خود سر شرمندگی را پایین و قطره قطره آب میشوند و این چه درد گران و بی درمانی است. بخدا قسم بنده حقیر در ماه بیش از سیصد هزار تنها برای یک نوع قرص اعصاب هزینه میکنم تا کمی آرامش داشته و حداقل شبی یک ساعت بتوانم بخوابم و این قرص چون خارجی است هیچ نوع بیمه ای هم هزینه ی آنرا تقبل نمیکند. بابا اگر یک ماشین به ما میزد با دیه و خسارتی که بیمه ی آن ماشین به ما میداد حال زندگی نسبتآ خوبی داشتیم. ما ایثارگران سلامتی کلی خود و هر کدام یک عضو یا دو عضو یا چند عضو خود را داده ایم اعصاب خود را داده ایم. در واقع هم روح و هم جسم خود را داده ایم اما آیا باید بطور کلی فراموش بشویم و هر چه هوار و داد و فریاد میزنیم کسی نیست تا بپرسد بلا نسبت چه مرضی داری اینقدر عجز و ناله میکنی؟ بخدا قسم با پول یکی تنها یکی از همین اختلاسها میشود همه ی ایثارگران را تا آخر عمر بی نیاز کرد. بابا ای مسئولین عزیز و مسلمان به این ماه مبارک محرم قسم میخورم که حل مشکلات ایثارگران از حج رفتن از کربلا رفتن از مدرسه و دبیرستان و دانشگاه ساختن در کشورهایی که اسم بردم خیلی خیلی واجب تر و ضروری تر و صوابش هم بیشتر است. بخدا قسم اگر روزی ده گنبد هزار کیلویی از طلای خالص را برای مرقد امام حسین. که ای امام حسین. بابی انت و امی. خودم و پدر و مادرم فدایت. ساخته شود و بر روی مرقد مبارکش نصب شود صوابش اندازه ی رسیدگی و سیر کردن ایثارگران نیست. کجا برویم و دردمان را پیش کی بگوییم؟