چهارشنبه 30 دي 1394 , 11:37
گناه نکردند که ما پدرشان شدیم!
ع قاسمی - بنده بعنوان یک آزاده با8سال اسارت و55درصدجانبازی وحضور14ماه درخط مقدم جبهه به عنوان کمک بیسیم چی، که الان بازنشسته بانک صادرات هستم ،یک تقاضا از دولت و مجلس دارم. اینکه حداقل در مورد فرزندان ما، که عمری زحمات ما را می کشند و درد و غم و مشکلات نداری و نبودنمان درکنارشان و از همه مهمتر تحمل مشکلات ما که خداوکیلی بر روی همسر و فرزندان من و امثال من در جنگ و اسارت با مشکلات روحی وجسمی فراوان،تاثیرگذشته (و الان که پابه سن شده ایم شرایط واقعا"بدترشده است) فکری بکنند.
اول ازخداوند صبر و پاداش طلب می کنم و از دولت و مجلس حداقل یک شغل درآینده برای فرزندان.
طرف کاسب و سرمایه دار است، به پشتوانه او حداقل یک یا دو فرزندش جای او را میگیرند. یا آقایی در سازمانی مشغول کار است، خانواده و اقوامش را می برد سرکار و آینده فرزندانشان تضمین شده است.
امافرزندان ما چه؟ فقط درحدحرف! ازطرفی گوشه وکنایه فامیل و دوست، فرزندان ما را آزار می دهد و از طرف دیگر بیکاری فرزندانمان.
آقای روحانی! : افرادی مثل من که سرمایه ای نداریم که برای فرزندانمان کاری ایجادکنیم و از طرفی اکثرا" دو یا یک فرزندداریم و با توجه به اینکه الان 27سال ازاتمام جنگ می گذرد و انشاالله دیگه به قشرفرزندان خانواده ایثارگران اضافه نشود اگرکمی دقت کنید الان فرزندان شهدای جنگ بالای 30سال سن دارند و فرزندان آزادگان حدوا25ساله هستند؛ مگرچند هزار نفر هستند؟. حداقل اگر قرار است دولت خدمتی به این قشر ارائه کند، بهترین خدمت اشتغال فرزندان ماست، البته بشرطی که بهانه سابقه کار نخواهند.
آقای رییس جمهور، به خدا بزرگترین مشکل ما بیکاری فرزندانمان است. میترسیم از بیکاری فرزندان مشکلات دیگری پیش بیاید!
خداوکیلی یک آزاده جانباز به اندازه یک بازیگر سینما یا مداح دراین کشور نباید ارزش داشته باشد؟ ماکه بازیگران اصلی جنگ بودیم. آیا به اندازه یک هنرپیشه ای که نقش ما را اجرامیکند قرب و منزلت برای ما قائل شده اند؟ به هرحال درد زیاد هست.
بپاس زحمات فرزندان ما که ازخیلی چیزها محروم بودند (بقول که به دوستش میگفت: هروقت خواستم با پدرم به پارک و سینما یا شمال برویم فورا شنیدم پدرم مشکل جسمی اش حاد شده و حال ندارد) یک خواهش را اجراکنید.
آقای روحانی بچه های ما، هم دل دارند و هم آرزو. گناه نکرده اند که ما پدرشان شده ایم. چقدر شماها دوست داریدکه ما ازشماها خواهش کنیم. بله امید اول ما خداست. ولی امروزه همه چیزشده پول ، پارتی و پست و مقام.
حتما" باید به جایی وصل بود، خدا را شکر، خدا را شکر که ما در اردوگاههای عراق به اندازه دوکاشی و نصفی جاداشتیم!، الان 50متر آپارتمان درطبقه چهارم، بدون آسانسور و در منطقه جنوب تهران با یک ماشین مدل پایین روزگارسپری می کنیم و خدا را شکر مشکلی نداریم جز شغل برای فرزندِ تحصیل کرده ام .ما بادرد و رنج خودمان خو گرفته ایم و می سازیم و شاکر هستیم.
تشکرمیکنم اگراین مطلب به گوش ریس جمهور یا مجلس برسد.
آزاده جانبازه خانه نشین
