غم زمانه خورم یا فراق یار کشم؟

ما برای خانواده شهدا می‌نگاریم که همین افتخار برایمان بس که زمانی که عده‌ای محضر امام بودند، خانواده شهیدی وارد شد؛ چند مرد و چند زن.

مردان کنار صندلی امام و زنان روبه‌رو نشستند. عکس شهید همراهشان بود.

امام ‌پرسیدند ‌آیا این شهید مادر هم دارد؟ گفتند بله. ایشان است.

 امام (ره) دست بر سینه گذاشته و فرمود، مرا در قیامت از شفاعت فراموش نکنید؛ امامی که آیت الله اراکی در وصفشان گوید که تردیدی در بهشتی بودنشان نیست ، به ‌مادر شهید چنین می‌گوید و این افتخار بزرگی است.

مادرانی را خواهیم دید که همه روز‌ها و اوقات خوبشان را در کنار مزار فرزندانشان می‌گذرانند و کلبه‌ای هر چند محقر با سماوری همیشه روشن که آنان را در برابر سرما و گرمای روزگار حفظ می‌کند، خانه امیدشان شده است؛ مادرانی که در راه دفاع از انقلاب و لبیک به امام و رهبر خود، خمینی کبیر (ره) از جگر گوشه‌هایشان گذشتند.

بسیاری از این مادران در عصر‌های پنجشنبه و یا هر گاه دلشان هوای شهیدشان را می‌کند، به کنار مزارش می‌روند و با او درد دل می‌کنند. برخی از این مادران فداکار نیز سالهاست ‌چشم به راهی را تجربه می‌کنند. آن‌ها چشم به راه کسی هستند تا از عزیزشان خبری بیاورد و یا پیکر عزیزشان را تشییع کنند.

مادرانی که با پیروی از بانوی بزرگوار اسلام، حضرت زهرای مرضیه (س) لحظه‌ای از یاری امام خویش غفلت نکردند و همانند بانوی بزرگ کربلا، حضرت زینب (س)پیام خون شهیدان خویش را با بردباری و استقامت به جهانیان رسانیدند؛ بانوانی صبور و مقاوم که در شهادت عزیزانشان، جز به شکر الهی لب نگشودند و با دلاوری و متانت خویش، موجب حیرت دوستان و ناامیدی دشمنان انقلاب شدند.

و اما من و تو که هیچ از چشم انتظاری نمی‌دانیم، چگونه می‌توانیم قدر‌دان این فداکاری‌ها باشیم؟!