دوشنبه 13 ارديبهشت 1395 , 11:43
چطور نسخه های 30سال پیش را نگه میداشتم؟
علیپور - حقیر 23ماه تمام درلباس مقدس سربازی در جبهه بودم. درطی این مدت در2مرحله مجروح شدم. بخصوص سال63 که پادگان ابوذر، توسط دهها هواپیما مورد هجوم همه جانبه قرار گرفت که اعصاب وروان شدم. تاریخ خدمت و نامه بیمارستان ارتش کرمانشاه، مبنی بر مجروحیت تاییدی براین ادعاست.(که اشاره شده باتوجه به کثرت مجروحین آنزمان مدارک بالینی دربیمارستان نگهداری نشده ولی مراجعت نامبرده به بخش جراحی دردفتر ثبت شده).
هرچند قسمت عمده ای ازجراحتم که از ناحیه سر، صورت و دنده ها ی قفسه سینه بوده تقریبا"ترمیم شده، اما ضایعات عصبی همواره درزندگی ام خلل وارد کرده. بطوریکه 27سال است خانواده بیچاره ام، با حالات عصبی وکابوسهای شبانه ام وبیخوابی هایم سوخته وساخته اند!
به جهت برخی اعتقادات شخصی وعدم آگاهیهای لازم ازحق وحقوق خود، تابحال اقدامی نکرده بودم، تااینکه پس از تصویب لوایح مربوط به حمایتهای لازم ازرزمندگان و اینکه شایداحرازمقام بلند جانبازی مرحمی برزخمهای خانواده زجکشیده ام باشد وبیشتر ازمزیتهای معنوی آن بهره مندگردم و ازطرفی از نگاه اطرافیان، بجای یک فرد روانی، مجروح جنگی شناخته شوم و بتوانم ازاین طریق دخترم که درشهر غریب دانشجوبوده وافسرده شده را به دانشگاه شهرخودم انتقال دهم، اقدام نموده ام.
پس از اخذ نامه بمارستان ارتش به پادگان ابوذر رفته، نامه برای ایثارگران ارتش درلویزان گرفتم. اما متاسفانه درکمیته احراز، درجه دار مربوطه باعنوان اینکه باید مدارک درمان آنزمان راداشته باشی سعی داشت ازتشکیل پرونده امتناع کند که با ناراحتی بنده و عنوان اینکه اولا طبق بند4ماده 4 احراز جانبازی که حتی شامل مناطق غیرعملیاتی میشود، بنده درمنطقه جنگی بوده ام ثانیا نامه بیمارستان ارتش باید اهمیتش بیشترازنسخه پزشک شخصی باشد، ثالثا اینکه زمان حضورم با بمباران شدید پادگان ابوذر همراه بوده و اینکه باتوجه به عرایضی که عرض کردم چطور باید نسخه های 30سال پیش را نگه می داشتم، اگر قانون شامل حقیر نمیشود پس شامل چه کسی میشود؟
خلاصه اینکه باتوجه باینکه دیگر از زندگی بااین اعصاب خراب خسته شده بودم به خدای واحد سوگند که بفکرم رسید بروم روی یک مقوا، خلاصه وار دردم را بنویسم و آنرا در معرض دید همگان بگذارم تا حداقل یک عده جوان جبهه ندیده که حال امثال بنده را درک نمی کنند وسرکارند درمورد امثال من کارشکنی نکنند. که بالاخره باتشکیل پرونده ای با شماره 7707 منتظر نظریه کمسیون مانده ام که انشاالله آخرش ختم بخیر بشود تا لااقل چند صباح آخرعمررا پیش خانواده رنجدیده ام، با عزتمندی زندگی کنم.
سپاس ازاینکه گوش فرادادید.
* رزمنده ای دردمند
