جمعه 24 ارديبهشت 1395 , 09:19
آمارها دروغ می‌گویند!
جانباز شیمیایی 1- جنگ برای ما همیشه ادامه دارد!!؟
آمارها می‌گویند جنگ ۵۴۴ هزار و ۸۵۸ رزمنده جانباز به یادگار گذاشت، به طوری که از این تعداد ۶۰ درصد جانباز زیر ۲۵ درصد و ۴۰ درصد باقی مانده جانباز ۲۵ درصد و بالا‌تر هستند. آمار جانبازان مطرح شده از سوی بنیاد شهید آمار واقعی نیست چرا که بسیاری از قربانیان جنگ تحمیلی هیچ اقدامی برای ثبت نام خود در لیست جانبازی و قربانیان جنگ نکرده و گروهی هم به دنبال اثبات جانبازی خود هستند. باز هم آمارهای رسمی می‌گویند تنها ۲۵۰ هزار رزمنده در معرض گازهای شیمیایی بوده‌اند که با این آمار می‌توان گفت که تعداد جانبازان جنگ تحمیلی عددی بیش از ۸۰۰ هزار جانباز است.
اما آمارها دروغ می‌گویند. آنان ابعاد جانبازی را نمی‌گویند. آنها نمی‌گویند چند خانواده هنوز درگیر جانبازی هستند. آنها نمی‌گویند چند فرزند حسرت فوتبال بازی کردن و راه رفتن در کنار پدر را در دل دارند برای همیشه. آمارها با رقم سر و کار دارند اما از خس خس سینه و حسرت ندیدن زن و فرزند هیچ‌گاه سخنی نمی‌گویند. البته اینها مسایل جانبی است، بیشتر آنان همچنان مشکل معیشت دارند.
جنگ تمام شد. آنان که هشت سال جوانی خود را در جبهه گذرانده بودند برگشتند به شهر. خانواده‌هایی که شهید داده بودند گرچه فقدان عزیزشان تا ابد باقی می‌ماند اما گرد زمان درد نبودن‌شان را تحمل‌پذیرتر می‌کرد. اسرا برگشتند، حتی اگر هنوز روح‌شان از شکنجه‌ها و غربت دوران اسارت زخمی بود اما خاک وطن و حضور خانواده درد را هرچند دیر اما التیام می‌داد. اما آنان که دست و پا و چشم و سلامتی را در جبهه گذاشتند، جنگ برای‌شان هیچ‌گاه تمام نشد. سوت پایانی وجود ندارد. هیچ قطعنامه‌ای نمی‌تواند آتش‌بس را اعلام کند. آنان از جنگ برگشتند اما جنگ از آنان نه
۲۷ سال پس از پایان جنگ، تن‌شان رنجورتر از همیشه، آثار جنگ و ترکش بر بدن‌هایی که مرور زمان و بالا رفتن سن توانش را کمتر کرده، می‌تازد و این مرور زمان شامل بی‌معرفتی زمانه نیز می‌شود. بی‌توجهی مسوولان، کم کردن کمک هزینه‌های جانبازی، توجه های تشریفاتی و توجهی که فقط یک روز در سال تاریخ مصرف دارد و آن هم روز جانباز است.
در طول جنگ تحمیلی ۵۶۰ حمله شیمیایی به جبهه‌ها و مناطق مسکونی ایران توسط عراق انجام شد و ۱۰۰ هزار آسیب‌دیده شیمیایی در ایران وجود دارد. خیلی ها هم درصد ندارند !!رزمنده های بی مزد ومواجب راستی چرا؟
جانبازی ۲۷ سال پس ازتمام شدن جنگ هنوز ادامه دارد. این تنها وجهی از بازماندگان جنگ است که پایانی ندارد. درصدهای جانبازی دیگر قابل اندازه‌گیری نیستند. درد اندازه ندارد. تن رنجوری که سالها درد را تحمل کرده است را با کدام شاقولی می‌توان رنجش را اندازه گرفت. بعد از 27 سال دیگرهیچ دارو یی بر دردشان تاثیر ندارد و بدتر از همه بی توجهی مسئولان امور به آنهاست.
نه درد جانبازان قابل اندازه‌گیری است و نه انصاف و وجدان مسوولان.
خودت که می دونی من کی هستم ؟ ببین بزرگوار من یه چیزایی رو می بینم که از شدت اندوه قلبم می خواد متلاشی بشه . اما به راحتی شما نمی تونم درباره اش حرف بزنم و بگم برای این نگرانی ها و دغدغه ای که داری بهترین راهکارش چیه . چرا ؟
چونکه شک ندارم اون ذهنتون به سمت این می ره که من دارم از خودم تعریف می کنم . الهی من بمیرم و به زمین گرم بچسبم اگه چنین قصدی داشته باشم . خودتون خوب می دونید وضع ضدشهدایی بدتر از آن چیزیی است که ما فکر می کنیم . همین امروز یه اتفاقی افتاد که یه کم بعد این دو هفته نگرانی دلم از راهی که رفتم به آرامش رسید . دست حاجی که نباید اسمشو بیارم درد نکنه . شک ندارم ثواب کار من به حاجی می رسه .
اخوی من و شما باید بیشتر به طور عملی روی این مقوله تبیین فرهنگ شهدایی کار کنیم . راه دیگه ای نداره /
بسیار خوب بیان داشتید . لطف کردید .
البته شما خوب میدانید که این مورد تنها مرتبط به خود شخص جانباز نیست چرا ؟ تو ضیحش را بسیار از همرزمان و همینطور شما میدانید .,که با مجروج و جانباز شدن یک فرد تبعات این بلا دامن خانواده او را نیز خواهد کرد . حال این خانواده از بستگان درجه یک یعنی همسر و فرزندان تا مادرو پدر و برادران و و غیره را شامل می شود . حتی بعضا دیده شده که دوستان بستگان نیز درگیر خدمات دهی به شخص جانباز و خانواده اش میشوند.
بطور مثال اینکه جانبازی با مجروحیت اعصاب و روان هم به خود زیان فراوان میزند و هم به خانواده خود حال چه مادی و یا چه جسمی و روحی ...
جانباز اعصاب و روان در وهله اول خدمات بهداشتی و اجتماعی باید قرار داده شودولی متاسفانه همیشه آخرین نفر ویا هرگز به حساب نخواهد آمد و هر حرکت نا خود آگاه او را به اسم نقش بازی کردن میگذارند . که این معضل نه تنها ضربه روحی برای او و خانواده او بحساب می آید بلکه قداست الهی همه جانبازان را در چشم و ذهن عموم عوام پایین می آورد . در سال هشتاد ودو در یکی از خیابانهای تهران حمله ریوی به یکی از جانبازان عزیز دست داده بود .من و تعدای تز دوستان درماشین پشت چراغ قرمز متوقف بودم . ازدحام جمعیت در بعد از چهار راه نظر من و دوستان را جلب کرد و پیاده شدیم ,, بله یکی از بچه های جبهه بود که نفس در هموای آلوده گرفته بود. سریع سوارش کردیم و رفتیم بیمارستان ............. وارد اورژانس شدیم پرستار پذیرش پرسید چشه ؟؟؟ گفتم از دوستانم است و شیمایی , لطفا به دکتر بگویید بیاید ویزیش کند . , سرش را بسمت دیگری چرخاند و چیزی نگفت .
مجدد عرض کردم خانم محترم ,, استاد فکر و اندیشه ,, انسان با مرام لطفا دکتر را خبر کنید ... گفت اطمینان داری فیلمش نیست ,,,
آه از نهادم بلند شد , قلبم می سوخت , تمام رگهای گردنم ورم کرده بود , جشمانم داشت از حدقه بیرون نیزد , در یک کلام ... ... شدم و هر چه لیاقتش بود بارش کردم . دکتر آمد و به همراهانم گفت اول این آقا را ببرید روی تخت بخوابانید تا آرامبخش تزریق کنیم و در مورد این دوست شما که روی زمین دراز به دراز افتاده است متاسفانه فوت کرده اند . کاری از دستم بر نمی آید .بیاید و مدارکی را پر کنید .... همین شیمیایی جان . همین .. . به همین راحتی یکی از بچه هارا سر بد بین کردن مردم نسبت به ما از دست دادیم .
این بزرگترین توطیه علیه ایثارگران است که توسط عمال وطن فروش پیاده می شود .عزت و نام و مرام ایثار گران همواره پایدار باشد .