سه شنبه 19 مرداد 1395 , 11:34
خبرنگاری آغاز مسئولیت است
روز خبرنگار فرصتِ مناسبی است برای ورقزدن و خواندنِ کتاب12000 صفحه ای سرنوشت نامعلوم کاظم اخوان خبرنگار عکاس خبر گزاری ایرنا.
شاهرخ سلطان احمدی - روز خبرنگار فرصتِ مناسبی است برای ورقزدن و خواندنِ کتاب12000 صفحه ای سرنوشت نامعلوم کاظم اخوان خبرنگار عکاس خبر گزاری ایرنا. وقتی از سرنوشت او حرف می زنیم باید از مرحله های لحظهای، دقیقهای، ساعتی، یا روز و ماه و سالی طاقتفرسا عبور کنیم تا پس از 35سال برسیم به حالا و اکنون، رنجی که برای خانواده ما است و به شما تعلق ندارد. برای همین هر سخنی تکراری می شود ودر سرنوشت محتوم او اثری ندارد پس چیز چندانی نمیشود گفت برای واضحسازی حقیقت سرنوشت یک خبرنگار.
سال ها از آن خبر کوتاه و تکان دهنده می گذرد که تابستان سال 61را به ما تلخ کرد و این تلخی همچنان ادامه دارد. درگذرِ همه این سالها هیچ خبرمستندی از او نداریم. وقتی خبر ربوده شدن او را شنیدیم تنها عکس العمل ما بهت و حیرت فراوان بود. یک ماه پس از اسارت کاظم، نمایندگان رسانههای خبری خارجی مستقر در ایران با انتشار بیانیه ای مشترک با عنوان "عکاس ایرانی را آزاد کنید" از کلیه سازمانها و سندیکاهای مطبوعاتی و بینالمللی که به منظور حفاظت از جان خبرنگاران در برابر خطرات ایجاد شده اند، خواستند تا اقدامات عاجل و فوری را برای آزادی او از اسارت شبه نظامیان مسیحی لبنان به عمل آورند. این اولین و شاید آخرین اقدام کسانی بود که در ظاهر خود را متعهد به پیگیری قضیه وانمود کردند.
اما کم کم پیگیری سرنوشت او توسط آنان به فراموشی سپرده شد. عملکرد مدعیان دفاع از خبرنگاران در دنیا گزینشی است و تجربه نشان می دهد امید بستن به غیر از خود، کاری عبث و بیهوده است. وقتی تمامی گروگانهای غربی در لبنان با وساطت ایران آزاد شدند هیچ خبرنگاری از مسئولین ما سؤال نکرد پس سرنوشت خبرنگار ربوده شده ایرانی و همراهان اوچه شد؟ کدام روزنامه نگار و یا خبرنگاری به سراغ مسئولین ذیربط رفته و و آنان را مورد پرسش قرار داده که چرا سرنوشت یک خبرنگار علیرغم گذشت 35سال همچنان در پرده ابهام قرار دارد، و دلیل چیست؟ فلسفه وجودی تشکلهای صنفی خبرنگاران برای احقاق حقوق حقه خبرنگاران چیست؟
به راستی این انجمنها از بدو تأسیس برای روشن شدن سرنوشت کاظم چه کرده اند؟ عکاسی خبری ایران تا کنون عزیزان بسیاری را از دست داده است؛ آنها بودند که تاریخ را ثبت کردند و برای آینده گان زنده نگه داشتند، تاریخ خود را مدیون خبرنگاران می داند. کاظم راهی را که با عشق آغاز کرد با عشق تمام کرد، هر چند در ظاهرداستان او یک پایان ناقصی است که با همه خبرنگاران تفاوت دارد، اما فقدان کاظم برای جامعه عکاسی خبری بسیار زود و تلخ بود و دل بسیاری از این واقعه آزرده شد.
کاظم اخوان خبرنگار - عکاس خبر گزاری جمهوری اسلامی در تابستان سال 1361در یک ماموریت داوطلبانه خبری در بدو ورود به لبنان توسط عوامل وابسته به اسرائیل ربوده شد و علیرغم گذشت سی و پنج سال تا کنون اطلاعی دقیق از سرنوشت وی در دست نیست.
سئوال این است: چرا سرنوشت او توسط خبرنگاران که عضوی از خانواده آنان بوده آنچنان که باید و شاید مورد پرسش از مسئولین قرار نگرفته است؟
چرا سرنوشت او در میان خبرنگاران مهجور مانده و از توجهی در خور و شایسته بی نصیب بوده است؟ خبرنگاران باید نسبت به سرنوشت یک خبرنگار به منزله اعضای خانواده خود رفتار کنند. فراموش نکنیم خبرنگار ایرانی در هر کجای دنیا که باشد باید مورد حمایت سیاسی دولت قرار گیرد و نمی توان سرنوشتش را فدای منافع سیاسی کرد! جایگاه خبرنگاران ابتدا محصول هویت و ادارک هویتی خود آنان است. خبرنگار نماینده هیچکس و هیچ چیز جز خودش نیست. خبرنگاری نوعی مسئولیت نسبت به خود خبرنگاری و نسبت به جامعه، که مدافع و مظهر معیار های والا می باشد و آگاهی، همدردی و شناخت ما را افزایش می دهندشناخته می شوند.
خبرنگاری آغاز مسئولیت است.
* خواهر زاده "کاظم اخوان"
درود و سلام بر رزمنده و خبرنگار دلاور کاظم اخوان.