جانبازی فراموش شده، که جانباز هم قبولش ندارند

محمد اکبری از رزمندگان ایثارگر و جانباز گمنام استان قزوین  و از فعالان جنگ نرم در عرصه شبکه های اجتماعی وفرهنگی است که بعد از دوران دفاع مقدس به دنبال مدرک جانبازی خود نرفته وحالا بعد از سالها به اصرار دوستان ورفقای قدیمیش برای پیگیری پرونده اقدام که میکند با برخورد سرد وگاهاً تهدید برخی مسئولین استان قزوین به سهم خواهی مواجه شده واز ادامه پیگیری منصرف میشود ومیخواهد همچنان گمنام بماند، در مصاحبه هم راضی نمی شود کلمه ای راجع به این موضوع حرفی زده شود، ولی بهتر نیست که آقایان مسئول خودشان کاری کنند.

به زودی موارد وموضوعات بیشتری را در صورت اخذ رضایت از این جانباز گمنام منتشر خواهیم کرد ، هرچندمی دانیم از همین مقدمه کوتاه در ابتدای مصاحبه هم راضی نمی باشد.

برای آشنایی بیشتر مخاطبان، ابتدا کمی درباره تحصیلات و سوابق کاری خود نکاتی را ذکر کنید
محمد اکبری هستم متولد تهران ساکن قزوین تحصیلاتم را تا دوران دبیرستان در قزوین بودم جنگ آغاز شد به جبهه اعزام شدم و بعد از جنگ برای ادامه تحصیل در رشته پزشکی در دانشگاه تهران ادامه تحصیل دادم .

در آغاز جنگ تحمیلی کجا بودید؟ چه شد که به جبهه رفتید و چه اتفاقی برایتان پیش آمد؟
سال 1364 برای اولین بار عازم جبهه شدم و درکردستان ، بانه، محور عباس آباد، پایگاه هروده در آخر ماموریت در اثر بمباران هواپیما دشمن برای اولین بار مجروح شدم 
مرحله دوم سال 1365 با گردان حضرت رسول قزوین برای آموزش غواصی وارد جبهه پایگاه لشگر نجف شدم و آموزش غواصی را دیدم تا آماده اعزام به عملیات کربلای چهار شدیم. در اوایل دی ماه عملیات کربلای چهار و سال بعدش هم سال 1366 برای عملیات والفجر 10 وارد منطقه عملیاتی جنوب شدیم در تیپ 2 صاحب الامر عج در واحد اطلاعات عملیات و در اواخر سال 1366 در عملیات والفجر 10 شرکت کردم 
مرحله سوم :  1367 در منطقه عملیات شیخ محمد درارتفاعات شیخ محمد در اثر تک دشمن مجدد در آنجا مجروح شدم و یکی دو ماه بعد قطع نامه اعلام شد و جنگ تمام شد .

در آن زمان با سن کم چگونه خانواده را راضی به رفتن کردید؟
حقیقتا من دو بار فرار کردم خانواده اطلاع نداشتن به هوای رفتن به دبیرستان مسیر را کج کردم و سر از جبهه در آوردم و به دوستان گفتم به خانواده اطلاع بدهند که من رفتم جبهه و خانواده از این بابت نگران بودند سنم کم بود بعدا که سنم رفت بالاتر خانواده عملا چیزی نتوانستن بگویند و با رفتن من به جبهه موافقت میکردند .

چرا حرف از جنگ می شود نسل شما اول از معنویت جبهه میگویند؟
احساس من از بچه های جنگ این است که از جنس دیگه ای بودند الان که زمان گذشته و در حال زندگی میکنیم احساس میکنم که شهدای ما عقل و شعورشان بیشتر از سن های که داشتند میرسید به خاطر همین بود که شهید شدند معنویت در جبهه ها حرف اول و آخر را میزد خیلی از چیزهای که ما پشت جبهه میدیدم در خط اول جبهه نمیدیدم آنجا چیزی به نام پول حاکم نبود چیزی به نام مقام حاکم نبود فرمانده لشگر می آمد مینشست کنار یک بسیجی در یک سفر غذا میخورد و اگر کسی معرفی نمیکرد کسی نمیشناخت که این فرد فرمانده لشگر است .
 به خاطر این است که همه در جبهه ها یک رنگ و از یک جنس بودند این معنویت جبهه را می رساند در کجای دنیا یک فرمانده در کنار یک سرباز هم غذا ، هم کلام و هم صحبت می شود این موضوع فقط در جنگ هشت ساله ما اتفاق افتاد در همه جای دنیا سلسله مراتب رعایت میشود.
 روزنه های مخفی در جنگ ما وجود داشت هنوز که هنوز به آن پرداخته نشده است حتی فیلمی از آن هم وجود نداره . وقتی دو دهه از آن زمان گذشت و وقتی حال را مقایسه میکنیم زمان جنگ را با زمانی که در آن هستیم معنویت و مظلومیت جبهه ها را بیشتر احساس میکنیم شاید در آن وقت خودمان هم متوجه این موضوع نبودیم که کجا هستیم و با چه کسانی همسنگر هم پیمان و هم آرمان هستیم .

آن لحظه که مجروح شدید لحظه ای بود که آرزویش را داشته باشید ؟
 من و همه دوستانی که در آنجا بودند آرزویش را داشتیم آنقدر رفقا در کنارمان شهید شدند که خیلی دوست داشتیم که مجروح می شویم این مجروحیت منجر به درمان نشود ما هم راهی دیار شهدا شویم ولی متاسفانه نمیدانستیم لیاقتش را نداشتیم کسی که شهید می شود بر اساس لیاقتی که دارد شهید میشود و همیشه از خدا خواسته ام که در بستر شهید نشوم اگر یک روز از عمرم باقی مانده باشد به من سلامتی بدهد و در راه جهاد خدا شهید شوم.

تصویری فراموش نشدنی از جبهه را برای ما بیان کنید ؟
در آخرین روزهای جنگ در ارتفاعات شیخ محمدبودیم . عراق با یک لشگر کامل به آن منطقه حمله کرد و چون منطقه برای خود عراق بود و از تمام جزئیات و اطلاعات کامل به ما حمله کرد و ما در ارتفاعات شیخ محمد یک گردان حضرت رسول و ده نفر از بچه های اطلاعات عملیات بودیم. تصویر فراموش نشدنی من از جنگ در تپه شیخ محمد ، که با مظلومیت بچه ها مواجه بودیم. بچه ها با رشادت و دلاوری کامل حضور پیدا کرده و میجنگیدند حتی با علم این که متوجه موضوع شده بودند که ما دیگر توان جنگیدن با لشگر کامل عراق را نداریم ولی یک قدم پا عقب نگذاشتند و با سن کم دلاورانه جنگیدند و مظلومانه مقابل چشم هایم پر کشیده اند هنوز بعد از گذشت سالیان سال آن صحنه دلخراش را فراموش نکرده ام حتی بعد از جنگ برای کوهنوردی به کوه میرفتم یاد مظلومیت بچه ها در تپه شیخ محمد مرا آزروده خاطر میکرد و سریع برمیگشتم تلخ ترین صحنه من از جنگ در ارتفاعات  شیخ محمد بود حتی میتوانم بگویم شیخ محمد من را پیر کرد .

تصویر 598 در ذهن بعضی ها صلحنامه ای دیر هنگام است شما چه تصویری در ذهن دارید؟
کسانی که در مورد قطعنامه 598 اینگونه فکر میکنند به اعتقاد من نه امام ، نه جنگ و نه مفهموم شهادت را شناختند .
ممکن است برای بعضی ها تصویت قطعنامه 598 مدینه فاضله باشد ولی ای کاش در جبهه حضور پیدا کرده و شهادت چند دوست را کنار خود احساس می کردند ای کاش مظلومیت امام را دیده تا هیچ وقت این حرف ها را بیان نمی کردند
قطعنامه 598 به معنی واقعه کلمه برای امام جام زهری بود. از این نظر جام زهر بود که: در این جنگ آنقدر که خیر و برکت داشت که بعد از چندین سال هنوز نام آن به نیکی یاد میشود حتی دشمن هیچ وقت به خود اجازه نداده است در مورد شهدای ما اظهار نظر کند خون شهدای هشت سال دفاع مقدس این ممکلت را بیمه کرده است امیدوارم که دیگر هیچ وقت در تاریخ جمهوری اسلامی ایران جام زهری به رهبری داده نشود .

از نظر شما شهدا مدافع حرم چه جایگاهی دارند ؟ توصیه شما به خانواده شهدای مدافع حرم چیست؟
شهدا همه در درگاه خداوند دارای مقامات عالیه هستند این که بیان میکنم نظر شخصی خودم هست شهدای مدافع حرم در حال حاضر مقامشان چندین درجه از شهدای جنگ تحمیلی بالاتر است چنگ تحمیلی در کشور ما اتفاق افتاد ولی شهدای مدافع حرم فرسنگ ها دور تر از کشور های ما در حال جنگ هستند به خاطر چی؟ بخاطر اینکه اهل بیت خط قرمز ما شیعیان هستند . مدافع حرمی که در شرایط فعلی مملکت خانواده خود را رها کرده و در فرسنگ ها دور تر از خانواده و کشورش برای دفاع از حرم اهل بیت به شهادت میرسد جایگاهشان آنقدر والا هست که ما نمیتوانیم در مورد آنها صحبت کنیم ان شاءالله دستگیر ما هم باشند .  خانواده آنها باید افتخار کنند به داشتند همچین فرزندانی که دارند.