ایثارگران اسیر در بی مهری مسئولین!

علیرضا فرساد - " آزادگان,جانبازان,ایثارگران,شهدا و خانواده شهید و ایثارگر "....

حتما این عناوین را شنیده اید و میدانید که اینها که هستند و چه کرده اند؟

اینان همان غیور مردانی هستند که 8 سال روبروی غول استکبار و استعمار ایستادند و با خون خود درخت انقلاب اسلامی را آبیاری کردند، اما نگذاشتند یک وجب از خاک این سرزمین به دست دشمنان این انقلاب بیفتد. مردانی که زندگی و مال و جان خود را فدای آسایش امروز ما و بقای این انقلاب کردند تا عده ای با کت و شلوار پشت میزهای ریاست شان بنشیدند و مردم در طرف دیگر، نه تنها از درد این قشر دردی دوا نکنند، بلکه با حقوق های نجومی نیز حق مردم را تضییع کنند.

آری امروز کشور ما اینگونه شده است تنها از آنها یک نام بلدیم و یک اتوبان و بزرگراه به نامشان کرده ایم، اما غافل از اینکه عده ای از ایثارگران و رزمندگان با بدبختی وئبی پولی روزگار را سر میکنند.

بعضی از آزادگان نیز به نان شب خود محتاجند, جانبازی که راننده تاکسی است و از این نظام حتی حق یک خانه ندارد و هنوز مستاجر است! جانباز شیمیایی که همیشه با سرفه خون بالا میاورد و هزینه خرید دارو های خود را ندارد و هنگامی که فرزند این عزیزان به یک دانشگاه میرود همه آن را با انگشت نشان میدهند که از حق پدرش استفاده کرده است.!

وضعیت امروز مردان 8 سال دفاع مقدس اینگونه است. با خود بنشینیم و مقداری فکر کنیم که ما چه کردیم برای این عزیزان؟ چند بار به خانه هایشان رفتیم و به درد دلهایشان گوش کردیم؟ چقدر به آنها در حد توان کمک کردیم؟
برای کسانی که رفتند تا ما بمانیم؛ برای آنهایی که جان دادند که ما در آرامش باشیم، برای آنها و خانواده هایشان چکار کردیم؟
از مسئولین که نپرسید! قابل گفتن نیست. گاهی منتظر یک روزی مانند روز جانباز و آزاده هستند تا تنها به خانه آنها بروند و دسته گلی بدهند و ژست زیبایی بگیرند برای عکس و همین ها را رسانه ملی نیز پخش کند! اما ای کاش رسانه ملی از پشت صحنه ها نیز فیلمبرداری میکرد که آن آقای مدیر برای این جانبار و آزاده و خانواده شهید چه کرده است؟

اگر اینها در هر جای دنیا بودند به آنها مدال میدادند و برای آنها مجسمه ای میساختند اما ما این قهرمانان را نه شناخته ایم و نه از آنها تقدیر کرده ایم، بلکه آنها و خانواده هایشان را به دست فراموشی سپرده ایم. تنها سهم اینها مثل اینکه تنها نام یک کوچه و بزرگراه و میدان بود. آن سیاستمدارانی که پشت میز و صندلیِ سلطنتی خود می نشینند، مقداری فکر کنند که پای این صندلی چه خونها ریخته شده است، تا شما با ژستی زیبا برای عکس گرفتن با یک جانباز بروید؟.

مقام معظم رهبری نیز در دیدارهای گوناگون فرمودند که "جانباز شهید زنده است", و این جوانان مؤمن و نستوه، این زنان و مردان، آنهایى که شهید شدند، آنهایى که جانباز شدند، آنهایى که زندانهاى سخت دوران اسارت را تحمل کردند، آنهایى که فراق عزیزان را تحمل کردند، آنهایى که سختیهاى میدان جنگ را تحمل کردند و امروز شما هزار نفر از اینها را تشییع مى‌کنید. هر یک از اینها، یک نمونه‌ى ممتاز و عالى هستند که جا دارد هر ملتى یک نفر از این شهدا را داشته باشد، او را تجلیل کند؛ او را بزرگ بدارد و الگو قرار دهد.

این ایام که مصادف با بازگشت آزادگان است و باز هم عده ای طبق رسم همیشگی برای گرفتن عکس به خانه این عزیزان میروند مقداری فکر کنند که برای این قهرمانان گمنام که از دار دنیا هیچ ندارند جز مصدومیت و جراحت ایام جنگ چه کرده اند؟ برای خانواده و فرزندان آنها چه اقداماتی انجام شد؟

جانبازی باید برای پول خرید دارو و قرص خود به گریه بیفتد، همسر جانبازی باید برای تهیه داروهای همسرش به خانه های دیگران برای کارگری برود, فرزند جانبازی باید شبانه روز کار کند تا بتواند هزینه درمان پدر شیمیایی اش را بدهد و عده ای با کت و شلوار اتو کشیده و لبخندی ملیح به اسم انقلاب حقوق نجومی دریافت کنند.این روزها مقداری فکر کنیم که برایمان چه کردند و برایشان چه کردیم؟!