خوابیدن به سبک رزمنده ها

فقیهی پدر را گفت: هیچ از این سخنان رنگین دلاویز متکلمان در من اثر نمیکند بحکم آنکه نمی بینم مرایشانرا کرداری موافق گفتار
تـــرک دنـــیـــا بـــه مـــردم آمـــوزنـــد خــویـشـتــن سـیـم و غـلـه انـدوزنـد
عـالـمـی را کـه گـفـت بــاشـد و بـس هـر چــه گــویـد نـگــیـرد انــدر کــس
عــالــم آنـکــس بــود کــه بــد نـکــنـد نـه بــگـویـد بــخــلـق و خــود نـکــنـد
أتا مرون الناس بالبر و تنسون انفسکم
عـالـم کـه کـامرانی و تـن پـروری کـند او خویشتن گمست، کرا رهبری کند
پدر گفت: ای پسر بمجرد این خیال باطل نشاید روی از تربیت ناصحان بگردانیدن و علما را بضلالت منسوب کردن و در طلب عالم معصوم از فواید علم محروم ماندن همچو نابینائی که شبی در وحل افتاده بود و میگفت: ای مسلمانان چراغی فرا راه من دارید زنی مازحه گفت: تو که چراغ نبینی به چراغ چه بینی؟ همچنین مجلس وعظ چون کلبه بزازست آنجا تا نقدی ندهی بضاعتی نستانی و اینجا تا ارادتی نیاری سعادتی نبری
گـفـت عـالـم بــگـوش جــان بــشــنـو ور نــمــانــد بـــگــفـــتـــنــش کـــردار
بــاطــلـســت آنـچــه مـدعــی گــویـد خـفـتــه را خـفـتــه کـی کـنـد بــیـدار
مــرد بــایــد کــه گــیــرد انــدر گــوش وز نــبــشــتــســت پــنــد بـــر دیــوار
صـاحـبـدلی بـه مدرسـه آمد ز خـانقاه بـشکست عهد صحـبـت اهل طریقرا
گفتـم میان عالم و عابـد چه فرق بـود تــا اخـتـیـار کـردی از آن ایـن فـریـقـرا
گفت آن گلیم خویش بدر میبرد ز موج وین جـهد میکـند کـه بـگـیرد غـریق را .

هان ای مدعیان بیداری ,که دل خفته اید .  عیون دل خویش باز کنید که دلداگان مام وطن از پس پاسداری سرحداد سالهاست  اینچنین آرام نخفته اند .  دلداگان عاشق عشق بازی را دریابید که عشق و عاشقی را فقط همین رسم است و بس .