مشکلات ایثارگران از کجا آب می خورد!

فاش نیوز- در بخش اول گفت و گو با طلبه جانباز و پزشک دکتر سجاد قنبری، او از اتفاقات و سیر زندگی خود در مسیر جانباز شدن تا تحصیلات تکمیلی و فعالیت های اجتماعی و ورزشی و ... خود برای ما تعریف کرد که به حق میتوان زندگی این جانباز قهرمان را به عنوان نمونه و الگو و اسوه یک انسان کوشا و موفق و باانگیزه و بااخلاق سرلوحه قرار داد.

اما شنیدنی تر از آن بخش ابتدایی گفت و گو، بخش دوم صحبت های بلیغ و فصیح این جانباز پزشک است که در ارتباط با مشکلات جامعه ایثارگری و ارتباط مسئولین با این موضوع و به خصوص مشکلات جانبازان و به ویژه نخاعی ها، به زیبایی سخن گفته به طوری که هر انسان بی غرض و منصفی در دادگاه ادله او نشسته باشد، رای را به نفع دلایل منطقی و انسانی و معنوی وی صادر خواهد نمود.

 در این مطلب ادامه سخنان دکتر سجاد قنبری به نظر مخاطبان خواهد رسید.

فاش نیوز: در جامعه جانبازان به نظر شما بخصوص نخاعی ها، اوضاع ورزش چطور است؟

- خیلی بد است. به دوعلت. یکی اینکه برای بچه ها جا نینداختند! من خودم مدتها به ورزش بی رغبت بودم. برایم حرفه ای و ملزم نبود. چون ورزش نامنظم اثر زیادی ندارد. از ورزش روی سلامتی جانبازان اثر خاصی دارد. من این اثر را روی بدن خودم دیدم. یعنی از وقتی ورزش حرفه ای را شروع کردم، خیلی از مشکلاتی که برای من معضل بود و مرا از کار می انداخت را به راحتی پشت سر گذاشتم. برطرف کامل نشد ولی 70% بهتر شد.

 یک حسن دیگر هم که دارد این است که وقتی ورزش می کنید، تخلیه روحی می شوید. مثلا وقتی ورزش نمی کنم، حس می کنم بی حوصله تر شده ام. چون فشار، فشار روحی بالایی ست. وقتی در جامعه ای زندگی می کنید با یک سری مشکلات که به هیچ وجه با شما سازگار نیست. شما مجبوری دائما" بجنگید. برای هر کاری باید بجنگید. برای هر قسمت از زندگی عادی تان، یک مبارزه در پیش دارید. از رانندگی بگیر تا اداره جات، محل کار، محل تحصیل، انتظارات جامعه و مردم و دیدی که نسبت به ما دارند، مشکلاتی که ما داریم، دردهایی که به سراغمان می آید و ... و همه فشارهای روحی که در 24 ساعت به ما می آید! و اگر جایی نباشد که این همه فشار تخلیه شود، مطمئنا" فرد از پا در می آید.

فاش نیوز: پس فکر می کنید تعدادی از جانبازان که کمی منزوی تر شده اند، یک علتش نبود ورزش است؟

- بله یقینا". من دیده ام جانبازانی که در کار ورزش بوده اند، عموما" جزء جانبازان موثر جامعه هستند. یعنی در اجتماع بیشتر حضور دارند ولی برعکس بچه هایی که ورزش نمی کنند، افرادی هستند که منزوی شده اند. بعضی از بچه ها در طول هفته یک یا دو بار بیرون می آیند با وجود اینکه مشکلی هم برای تردد ندارند.

  ناراحت کننده تر این است که سیستم بنیاد زیر بار این موضوع نمی رود! درصورتی که باید مثل کشورهای خارجی بیایند و به جانباز پول بدهند و بگویند شما بیا ورزش کن. یعنی آنجا به کسانی که ورزش می کنند، هزینه می دهند. بابت هر ساعت ورزششان، بیشتر حقوق می گیرند. چون می دانند که شما اگر 1000 تومان در ورزش هزینه بکنی، 100هزار تومان در درمان صرفه جویی می شود.درحالیکه اینجا برعکس است!

بعضا" یک درمان سرپایی یا بستری کوتاه یک جانباز، باعث می شود که از طریق بیمه 4تا 5 میلیون برای بنیاد هزینه داشته باشد! ولی حاضر نیست که هزینه مختصری را برای پیشگیری خرج کند! و خیلی دردناک است!

فاش نیوز: پیشنهادی در زمینه بهبود وضع سلامتی و پزشکی و روحی و جسمی جانبازان دارید؟

- بله. مرکزی تعبیه شود برای اینکه روی بچه های جانباز تحقیق کنند. ما تعداد زیادی جانباز داریم با پرونده های درمانی مفصل. می توانستند این پرونده ها را در بیاورند و تحقیق کنند که اگر فلان کار و فلان کار را بکنیم، مثلا" این مشکل بچه ها حل می شود. مثلا اگر فلان اقدام را برایشان بکنیم، از فلان مورد جلوگیری می شود.

فاش نیوز: فکر می کنید چرا این اقدامات را نمی کنند؟

- خوش بینانه اش این است که افراد متخصصی سر کار نیستند. به نظر من بنیاد شهید و امور ایثارگران که مسئولیت امور درمانی، معیشتی، فرهنگی جانبازان را به عهده دارد، بیشتر دارد یک کار صنفی انجام می دهد. یعنی دارد مشکلات ایشان را تسهیل می کند. یعنی فرقی بین جانباز جبهه با جانباز بمباران نیست در صورتی که می بینیم بنیاد در شهدا هم دسته بندی ایجاد کرده و این وظیفه بنیاد نیست!

وظیفه سپاه هست چون در سپاه درجه بندی هست و هرکس مدت بیشتری خدمت کرده به درجه بالاتری رسیده. اما در بنیاد کار اشتباهی ست. مثلا شنیده ام که یک اضافه حقوقی هست که به جانبازان عزیز بسیجی و پاسدار می دهند که به جانبازان بمباران نمی دهند! خیلی هم نیست اما همین درنظر گرفته نشدن، خودش خیلی بد است! از خودم خیلی صحبت کردم. بیشتر دوست داشتم از بچه ها و مشکلاتشان بگویم.

فاش نیوز: اگر خودتان می خواستید از مشکلات جانبازان صحبت کنید، چه می گفتید؟

- مشکلات جانبازان به چند دسته عمده تقسیم می شود. یکی بحث فرهنگی است. متاسفانه آنچه در جامعه می بینیم، در حد هفته دفاع مقدس و روز جانباز است و یک تجلیلی و کارهای فرمالیته. درصورتی که عملا نیامدند وارد زندگی یک جانباز شوند و بفهمند این جانباز الان با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می کند! و این خدماتی که ما الان داریم به او می دهیم واقعا" اجر کاری ست که کرده یا نه! این خدمات جزء بدیهیات زندگی اوست.

 یعنی اگر فردی مثلا دولت به صورت عادی موظف است مسکن او را تامین بکند، برای یک جانباز تامین همان تهسیلات مثل حقوق و مسکن، بدیهیاتی ست که شاید از نظر برخی زندگی تجملی بیاید! که متاسفانه انگار در خود بنیاد هم چنین نگاهی هست که وقتی می بینیم که مقاومت می شود در تامین مایحتاج بدیهی زندگی جانبازان، پس نگاهشان همان طور است که ما داریم از طرف بنیاد یک چیزی به شما محض خالی نبودن عریضه! می دهیم و شما هم اجرتان با خداست... و شما هم قبول کنید و همین خوب است!

 دیگر اگر قرار باشد که در بحث درمان که جزء بدیهیات است بخواهیم با بنیاد چانه بزنیم که فلان پزشک برای من این درمان را درنظر گرفته و حالا شما بیایید و هزینه اش را بدهید یا مثلا برای تامین فلان تجهیزات من بخواهم با بنیاد چانه بزنم و چک و سفته بدهم!، چیزی که پزشک برای من لازم دیده... فکر نمی کنم در قالب هیچ توجیهی بگنجد!

فاش نیوز: اگر بخواهید در رابطه با بحث درمان و داروی جانبازان و مشکلاتش صحبت کنید، چه نکاتی به نظرتان می رسد؟

- مشکل و صحبت که زیاد است اما یکی از مهم ترین هایش این است که برایشان هنوز جا نیفتاده که درمان یک جانباز مثلا نخاعی، حق طبیعی اوست. او دیگر نباید با شما سر درمان شدن اش چانه زنی داشته باشد! اگر یک درمانی هست حتی آن طرف دنیا، من نباید بیایم تازه مدارک جمع کنم و ثابت کنم که این درمان درآن طرف دنیا به درد من می خورد یا نه! یا تجهیزاتی که پزشک برای من تجویز کرده را تازه به شما ثابت کنم که به درد من می خورد یا نه! یا مثلا یکی از مسائل خیلی بدیهی برای یک جانباز، بحث بستری شدن در بیمارستان هاست. شما باید با بیمه انقدر مشکل داشته باشید که بچه ها مجبور باشند به صورت خودکار جذب یکسری بیمارستان ها بشوند! چرا؟ چون در یکسری بیمارستان های مخصوص فقط بنیاد کار کرده! مثلا در بیمارستان خاتم نماینده گذاشته. که کسی که می رود آنجا، دیگر لازم نیست که از بیمه نامه بگیرد یا هزینه ای پرداخت بکند. در حالیکه در متن قانون درمان جانباز در تمامی مراکز باید رایگان باشد چه خصوص و چه دولتی!

 ولی متاسفانه این نماینده فقط در بیمارستانی خاص مثل خاتم گذارده شده، شما دیگر نمیتوانی به بیمارستان دیگری بروی! چرا ؟ چون همان ابتدا به شما می گویند که مقداری از هزینه های شما را اینجا بیمه قبول نمی کند! و شما مجبورید که آنجا اول پول بدهید و بعد بستری تان کنند. آخر سر هم بیمه این هزینه ها را می دهد ولی اینکه چرا باید این روال طی شود که بستری شوی و پول بدهی، بعد نامه بگیری، بعد پولت را پس بگیری و ... نامه نگاری و ... اینکه دغدغه اول جانباز درمانش باشد، درد اولش باید پول باشد، به هیچ وجه مناسب حال جانباز نیست! این اصلا متناسب شرایط کسی نیست که حقی به گردن این جامعه و کشور دارد!

 یا به طور مثال یک مورد خنده آوری که من هربار می روم بنیاد می پرسم این است که هر کارمندی را که بیمه می کنند، در دفترچه اش نوشته تا آخرین برگ دفترچه یا مثلا" تا پنج سال. فکر کنم فقط در قشر کارگری که رسمی نیستند، داریم که بیمه شان یک ساله است! ما هم باید همین طور هر سال برویم بنیاد و دفترچه مان را تمدید کنیم! نمی دانم فلسفه اش چیست! مثلا فکر می کنند جانباز هر سال ممکن است درصدی بیاید پایین؟! یا مثلا شفا بگیرد که مبادا آنها پول اضافه بخواهند بدهند؟ که در دفترچه های ما نمی نویسند آخرین برگ دفترچه! می نویسد یک ساله.حتی اگر برگه هایش تمام نشده باشد، باید بروی و تمدید کنی. من فلسفه اش را نمی دانم اما به نظر می آید شبیه دور گرداندن جانبازان است مثل همان مسائل و نامه های مربوط به بیمارستان! وگرنه همان کاری که در بیمارستان خاتم کردند را میتوانند در بیمارستان های دیگر هم بکنند. یک نماینده در بیمارستان های دیگر در میان اینهمه هزینه ای که بنیاد می کند، چیزی نیست! خوش بینانه اش این است که به ذهنشان نمی رسد!

 این یک قسمتش است. قسمت دیگرش این است که بنیاد خودش متولی امر جانبازان است! باید خودش فرهنگ ساز باشد ولی در این زمینه کوتاهی می کند.

فاش نیوز: فکر می کنید بنیاد باید چه کار کند؟ یا مسئولان دیگر.

- به خاطر دارم که مصاحبه ای خوانده بودم از یک بنده خدایی که در امریکا خودش استاد بود. می گفت که این امکاناتی که الان دارند در ایران به خانواده شاهد و ایثارگر می دهند، چندین برابرش دارد در اینجا اجرا می شود. اصلا نهادی دارند برای همین کار. یا مثلا ارزشی که به جنگ دیده ها در اروپا می گذارند. به فرض مثال جایگاهی در مترو دارند که هیچ کس حق ندارد آنجا بنشیند نه روی حساب اینکه این شخص معلول است. چون این جایگاه جای هر کسی نیست که رویش بنشیند! یا مثلا" روزی دارند برای رژه رفتن که همه می آیند و به آنها ادای احترام می کنند. شما اگر رئیس جمهور هم باشی، باید به نماد مقاومت یک کشور احترام بگذاری. این یعنی فرهنگ سازی. یعنی امنیت ملی. این کار، کار امنیت ملی ست. یک سهمیه یا لطف نیست. این یک سرمایه گذاری برای خود آن کشور است.

دلیل دیگری که این کار را انجام می دهند بر این پایه است که می گویند کسی که برای مملکتش، سلامتی خودش را که عزیزترین چیز اوست در معرض خطر قرار دهد، او قطعا" به این کشور خیانت نمی کند. این یک سرمایه ست. حالا این سرمایه را اگر حمایت علمی لازم دارد، او را به هرکجا که بخواهد می رسانم که علم کشور دست او باشد. چون می دانم او اگر کاری هم بخواهد بکند، برخلاف منافع کشور نمی کند.

اگر نیاز به حمایت مالی داشته باشد، او را می رسانم به جایگاه های ثروت. ثروت کشور را به دست او می دهم. چون می دانم او به ملت خیانت نمی کند.

بعد ما در ایران، اگر یک سهمیه ای به خانواده شهید بدهند یا سهمیه تحصیلی به جانبازی بدهند، ما این را ویژه خواری می دانیم. فکر می کنیم حق ما را خورده اند. درحالیکه من یقین دارم که دستور امام مبنی بر درنظر گرفتن سهمیه ها با فکر بود.

مثلا اینکه یک فرزندشهید راحت تر برود به دانشگاه، فکری پشتش داشت. بحث اسلامی شدن دانشگاه بود چون اسلامی شدن دانشگاه با دستور و ... انجام نمی شود. دانشگاه باید با افراد اسلامی، اسلامی شود. با کسانی که اسلامی فکر می کنند، اسلامی می شود نه با تبصره و دستور و ... حجاب خوب است اما وقتی خانمی باحجاب در دانشگاه حاضر می شود، از چندین دستورالعمل حجاب بالاتر است.

حضور فرزندان شهید، جانبازان و رزمندگان در دانشگاه ها به عنوان نماد ایثار و مقاومت، باعث رسیدن به هدفی می شود که ما در دانشگاه ها به دنبال آن هستیم. امام یقینا" اینها را میدید و فکر می کرد اگر قرار است انقلابی باشد، باید در دست کسانی باشد که قبلا" مراتب وفاداری شان را به آن نشان داده اند. عقل حکم می کند که من در هر زمینه ای از نیرویی در کار و تحصیل استفاده کنم که بیشتر خدمت کرده و وفاداری خود را ثابت نموده. خدمات من به این افراد به منزله حفظ مصالح کشور است نه لزوما" یک امتیاز خاص.

گاها" افرادی از دوستان به من در مورد سهمیه خاص می گویند. من به آنها جواب می دهم که اگر مملکت کارهایش اصولی بود، اساسا" من نباید برای تامین معیشت و نیاز، احتیاجی به سختی درس خواندن با این وضعیت جسمی پیدا می کردم تا بعد هم درآمد کسب کنم. این در واقع ایراد خود دولت است. تازه مسئولین باید از ما متشکر باشند که شما با این سختی در اجتماع حاضر می شوید و فرهنگ ایثار را اشاعه می دهید.

 من بازخوردهایی با دانشجوها داشته ام که خیلی هم عجیب بوده اند. مثلا کسی بود که می گفت من از وقتی شما را می بینم انگیزه ام به درس خواندن بیشتر شده. یکی هم آمده بود اطلاعاتی در مورد جنگ از من بگیرد. نرفت از استاد معارف یا روحانی مسجد بپرسد. وقتی از من میپرسد یعنی میداند این قشر، قشری ست که صادق است. چون می داند که این فرد احتمال 99 % اهل ریا نست! و مخصوصا کسی که از باارزش ترین سرمایه اش یعنی سلامتی چشم پوشی کرده، از پول و مقام و ... هم میتواند چشم پوشی کند.

این کار فکر پشت سرش است. بحث امنیت ملی ست. جامعه جدید باید بداند کسی که سی سال پیش برای این مملکت خودش را به خطر انداخته، الان دارای جایگاه و احترام هست. مثل جریان احترام فرزند به والدین است که باید احترام گذاشتن والدین خود را به پدر و مادر خودش ببیند یعنی بچه یاد بگیرد به والدین احترام بگذارد. دولت باید به جامعه یاد بدهد که به جامعه ایثارگری احترام بگذارند. وقتی مسئولین اینطور با جامعه ایثارگری برخورد می کنند، طبیعی ست که فردی که ناآشنا با زمان جنگ ست و بمباران و جنگ را درک نکرده، هیچ تحلیلی درمورد جانباز و ایثارگر نکند و نمی داند که باید به چه چشمی به او نگاه کند.

فاش نیوز: فکر می کنید با توجه به این نقص در انتقال فرهنگ، جوانان امروز چه تعبیری خواهند داشت؟

- مردم و جامعه نسبت به مسئولین بهتر هستند. با توجه به بینشی که من میبینم، مردم نسبت به این قشر برخورد خوبی دارند و درک می کنند. مردم از مسئولین خیلی جلوترند و بهتر ما را می فهمند. وقتی مسئولی جانباز را می بیند، راهش را کج می کند و از راه دیگری می رود، چه فکری با خودش کرده؟ یکی اش این است که این جانباز الان از من خواسته ای دارد و چیزی می خواهد. وقتی تو این نگاه را به جانباز داری، بدانید که از بدبختی خود شما مسئولین است. که شما نتوانستید انقدر یک جانباز را تامین کنید که تا شما را دید به دنبال تامین نیازی و کمبودی باشد! البته عموم جانبازان هم اینطور نیستند ولی وقتی کسی انقدر تامین نشده که میخواهد مشکلش را به شما بگوید...

 من خرید منزل را خودم انجام می دهم. معمولا جلوی مغازه یا بوق می زنم و صدایش می کنم یا اگر شماره داشته باشد، زنگ میزنم و جریان را برایش می گویم. بعضا" که بوق می زنم، توجه نمی کنند و نمی آیند چون فکر می کنند، من از آن آدم های مغروری هستم که از قصد پیاده نمی شوم! حتی اگر چیزی از او نخرم، به هرصورتی صدایش می کنم و به او توضیح می دهم که اگر کسی صدایت می کند و بوقی می زند، حتما" مشکلی دارد!

آن مسئول هم خوب است بفهمد که اگر جانبازی صدایش می کند، کاری دارد. تو وظیفه ات هست که حداقل مشکلش را بشنوی حتی اگر نمیتوانی حلش کنی نه اینکه صورت مسئله را پاک کنی.

من برعکس قشنگ ترین برخوردها را از مردم دیده ام. یادم هست یک بار داشتم در خیابانی می رفتم. آقایی بود که از من رد شد. بعد برگشت عقب و خیلی ظاهر مذهبی ای هم نداشت! برگشت و در گوش من چند جمله گفت که من متحیر شدم. فقط جملات محبت آمیز. ما به شما مدیونیم. شما چشم و چراغ مایید. این برای من خیلی ارزش داشت. شما این را مقایسه کن با واکنش آن مسئول که راهش را کج می کند.

 فاش نیوز: صحبت های شما در مورد بازخورد وجود شما در جامعه، این اعتقاد را در هرکس محکم تر می کند که جانبازان مایه برکت هستند و اثرات مثبت وجود و حضورشان انکارناپذیر است.

- این طبیعی ست. خداوند می فرماید من کان لِ لله، کان الله له. یا مثلا می گوید سیجعل لکم ودا" یعنی کسانی که اینگونه برای خدا کار می کنند، خدا محبتشان را در دل مردم می گذارد.

ما در کل با وجود بیماری های زیادی که به صورت پنهان و اشکار داریم، همین ماندن و بودنمان عین معجزه است و الطاف خفیه الهی.

فاش نیوز: پس در کل فکر می کنید اثرات حضور و وجود جانبازان در جامعه و در میان مردم و اجتماع چه میتواند باشد؟ اثرات فردی یا اجتماعی و روی جوانان.

- وجود یک جانباز در هر کار فرهنگی، ورزشی، اجتماعی و ... واقعا موثر است. میتوان مثالی از خارج زد. چون بحث برکت وجود جانبازان تنها از لحاظ دینی نیست. بله خداوند در دل انسانها محبت ایثارگران را نهاده و این محبت زدودنی هم نیست! اما میخواهم بگویم که خارجی ها که این مباحث دینی ما را ندارند! وقتی می آیند و روزی برای ادای احترام به جنگاورانشان می گذارند، یعنی اینکه ارزش او را می دانند و می خواهند به مردمشان بفهمانند. حتما دارند به این فکر می کنند که اگر به هر دلیلی که شده این جانباز ازکارافتاده را از خانه بیرون بکشند و در معرض دید عموم قرار دهند، تاثیر زیادی دارد. و حتی به گونه ای برای مقاومت و ایثار، تبلیغ هم هست.

در اسلام هم جهاد با هیچ چیزی قابل مقایسه نیست. به این دلیل که شما اگر نخواهید بحث جهاد را داشته باشید، در مقاطع زمانی خاصی دین در کل منحرف می شود. اسلام اهل جنگ نیست و به دنبال صلح است. ولی جاهایی هست که لازم است بجنگید یا به زبان یا به قلم یا به بدن! شما باید برای اعتقادت بجنگی. اگر همه بی تفاوت باشند و هر شرایطی که پیش آمد، بگویند خب شد که شد، دیگر همه چیز از بین می رود.

پس به دنبال اینها منطقی وجود دارد. عشق به شهادت که در دین و قرآن و اسلام توصیه شده است، فلسفه اش بقای اسلام است. وقتی شما برای شهادت و ایثار عشق داشته باشی و حاضر باشی چیزی بدهی، این می شود ضامن بقای دین.

خاطره ای تعریف می کنم برای شما از سفر اربعین که عرب ها واقعا" در این سفر کار محشری می کنند که رهبری هم از آنها تعریف کرد. یکی تعریف می کرد و میگفت کسی بود که در اربعین کل زندگی اش را می آورد و خرج می کرد. و میگفت یک روزی من 1000 تومن خرج می کردم واسه امام حسین و میدونستم او صد1000 تومن برای من خرج می کند و می کرد! می گفت الان به یک جایی رسیدم دربه در به این ور و آن ور می زنم یه کاری کنم که امام حسین (ع) برایم جبران نکند. یک صدمه ای در این کار ببینم. که فردای قیامت بگویم که من این صدمه را در راه تو دیدم و دستم خالی نباشد.

 این یعنی ارزش. یعنی کسی که به خاطر عقیده و دینش یک صدمه ای دیده. قطعا" خدا با او یک حساب و کتاب دیگری می کند.

فاش نیوز: شما از لطف مردم گفتید. خود شما چطور؟ از مردم انتظاری دارید؟

- من و ما انتظار لزوما" احترام نداریم. ولی انتظار شناختن و درک کردن چرا. جایگاه یک جانباز را بدانند. که این هم شامل مردم و هم مسئولین می شود. و اینکه اگر تسهیلاتی در نظر گرفته می شود، مردم به دید امتیاز ویژه به آن نگاه نکنند! که اگر به دادن امتیاز باشد، تمام کشور را هم بدهند، جبران آنچه جانباز از دست داده یا خانواده شهید و ... نمی شود! چه کسی که حاضر باشد من الان نوک انگشتش را جدا کنم، و بعد به او 200 میلیون تومان بدهم؟

جو بدی ایجاد کرده اند! خوش بینانه اش این است که قصد دیگری داشته اند و این نتیجه اش شد ولی یک فکر هم این است که برخی قصد خیانت داشته اند به امنیت کشور و به فرهنگ ایثار و شهادت. همین که چنین جو بدی در جامعه ایجاد کنند و نه تنها برخی با نگاه ارزشی به ایثارگر نگاه نکنند، بلکه متوجه ارزش جایگاه و کار او هم نباشند و فقط به امتیازات گرفته و نگرفته او فکر کنند! این جو را راه انداختند که ایثارگران می خورند و می برند و سهمیه می گیرند و چه امکاناتی که نمی گیرند! اما همانطور که قبلا گفتم، شاید آن امکاناتی که برای برخی زیاد به نظر بیاید، با توجه به احتیاجات و شرایط من، فقط نیاز زندگی عادی مرا برآورده کند!

 اصلا" بر فرض هم بدهند که نمی دهند! اگر هم بدهند، این احتیاج و ضرورت نیاز زندگی جانباز است! یک جانباز ویلچری مثل بقیه مردم که نمیتواند راحت سوار و پیاده شود. در هر ماشینی، دنده عوض کند و یا مثلا راحت هی برود تعمیرگاه ماشین و ...

منادی این کار مسئولین بودند. صدای این موضوع از جامعه بلند نشد، از طرف مسئولین بوده هرچند الان انعکاسش را در جامعه می بینیم. حال بیاییم از خودشان بپرسیم. بپرسیم آقای مسئولی که ادعا داری ایثارگران همه چیز را خوردند و بردند، شما به خودت هم نگاه می کنی؟

وقتی یک رزمنده رفته بود جبهه و در آن شرایط سخت غذایی؛ آب و هوایی و تیر و ترکش و ... خدمت می کرد، و شما در زیر کولر به قول خودت خدمت می کردی، آیا شما از آن یک ساعت خدمتت گذشتی؟! برای هر ماموریتش پول گرفتی. اگر دو روز رفتی ماموریت، حق ماموریتش را گرفتی. حق بدی آب و هوایش را گرفتی. الان هم مدعی هستی من سی سال است دارم به کشور خدمت می کنم. مدعی حقوق بالای ده میلیون هم هستی. اصلا" خدمت تو با خدمت رزمنده ها و جانبازان قابل مقایسه هم نیست!

جانبازان همین الان هم دارند خدمت می کنند. شما اصلا نمیتوانی به جانباز بگویی تو هشت ماه فقط خدمت کرده ای و تمام شد. چون وجود این کشور وابسته به وجود جانبازان بوده یعنی اگر جانبازان نبودند، ایران به اینصورت نمی ماند! پس حضور جانباز همطراز با خدمت آنهاست. مثلا جانبازی رفت جبهه، در یک ماه اول مجروح شد و برگشت خانه. درحالی که دوست داشت تمام هشت سال را در جبهه بماند و خدمت کند.

چه فرقی هست بین این جانباز که تازه دوره رنج و دردهایش شروع شده، خیلی محدودیت ها به این دلیل پیدا کرده. خیلی چیزها را از دست داده... با آن مسئولی که هشت سال نشست و در دولت مثلا خدمت کرد؟ او خدمت کرده و این نکرده؟! و از موضع بالا به جانباز نگاه کند! یا مثلا آزاده ای که هشت سال اسارت کشید، کتک خورد و شکنجه شد، حالا باید بیاید و بشود زیر دست یک آدم مدعی که هیچ خدماتی هم نداده و برای هر یک ساعتش هم دارد حقوق می گیرد!

پس شمای مسئول! نمیتوانی بگویی پول برای خدمت تو خوب است اما جانباز نباید بگیرد! راست می گویی دو تا ماموریت برو و پولش را نگیر. اگر توانستی بگو دو تا مناطق محروم رفتم و خدمت کردم و حقوق نگرفتم. که حالا مدعی باشی و تا جانباز حرف زد بگویی تو که برای خدا رفتی! می خوای اجرتو بفروشی؟! خدمتتو با پول عوض نکن! و ... انقدر این حرف ها را جا انداختند که...

 فیلم آژانس شیشه ای خیلی قشنگ است اما من یک ایراد به آن می گیرم. انقدر در جامعه جا انداختند که یک جانباز خوب، به قول جانباز توی فیلم آژانس شیشه ای، جانبازی ست که قبل از اینکه برود جبهه، با تراکتور سر زمین کار می کرد. بعد که برگشت بدون تراکتور بود. چرا باید اینطور باشد؟ چرا باید این به عنوان جانباز خوب معرفی شود؟!

یا در مورد هیئت های علمی. چرا آن موقعی که جانباز داشت در جبهه خدمت میکرد، این داشت زیر کولر و کنار زن و بچه اش درس می خواند. الان شده هیئت علمی دانشگاه. خدا خیرش بدهد. دارد به مملکت خدمت می کند. چرا او حق دارد وقتی فرزندش در یک جای دورافتاده قبول می شود، مثلا گیاه شناسی قبول شده و پدرش بیاورد او را در دانشگاه خودش در رشته پزشکی؟ و هیچ کس هم در جامعه حرف نمی زند که این سهمیه چی ست؟! تا حالا شما شنیده اید که کسی بگوید چرا هیئت علمی ها حق دارند رشته فرزندشان را تغییر دهند و همچنین تغییر دانشگاه؟! فلان وزیر اگر بچه اش در یک جای دورافتاده به خاطر درس نخواندن خودش قبول شود، نمی آید فرزندش را بیاورد در شهر خودش که آی! بچه من در آنجا امنیت جانی ندارد! من مدیر رده بالای این کشورم و ...هیچ کس نمی گوید این سوبسیت ها و سهمیه ها چیست؟! ولی در مورد کسی که جانش را داده، فرزند شهیدی که پدرش را داده، حرف می زنند؟! و جامعه به جایی برسد که دختر یک نفر به خودش اجازه بدهد که بیاید و در تریبون مجلس و از حقوق میلیونی پدرش دفاع کند!  که چی؟ پدر من از سفره انقلاب دارد برمی دارد! یا در این مدت ما سختی کشیدیم چون پدرم در این مدت خدمتش، دوسه شب نیامده خانه! یا ما را هر هفته نبرده پارک! به خاطر این باید حقش را از سفره انقلاب بردارد!

ولی آن دختر شهیدی که آغوش پدرش را اصلا درک نکرد، هر کس هرجا با پدرش آمد، او رفت یک جا نشست و گریه کرد، الان در دانشگاه جرات نکنتد بگوید بابای من شهید است! که یک وقت به او انگ نزنند که تو سهمیه ای هستی!

 دختر او به خودش اجازه بدهد با اسم پدر اسمش برود داخل لیست و برود داخل مجلس، هیچ کس به او حرفی نزند! و دفاع بکند از کار خودش ولی آن فرزند شهید جرات نکند از شهادت پدرش صحبت بکند؟!

 این درد ماست و انتظاری ست که بچه های جانباز، خانواده شهید و ایثارگر از جامعه دارند که این فرق را بفهمند که چرا به آن مسئول اجازه می دهند ولی اینجا...؟!!!

 و من تمامی مسئولین را مقصر می دانم. غیر از رهبری که هر کاری از دستشان برآمده در این زمینه ترویج فرهنگ ایثار و شهادت کرده اند. ولی رده های پایین تر یا کم کاری کرده اند یا بعضا" ضد ارزش های ایثارگری کار کرده اند!

 همان طور که گفتم جریان جانبازان مثل یک کوه یخ است که زیرش چندین برابر است. اگر بخواهیم دردهای جامعه ایثارگری را بگوییم، مثنوی هفتاد من کاغذ است. ولی شما تا به حال به دل فرزند جانبازی فکر کرده اید که بچه اش را راحت نمیتواند در آغوش بکشد؟! پدر نمیتواند قشنگ بغلش کند! چقدر درد است؟! این موضوع راحت است؟! بچه سالم با پدرش می روند داخل باغ و باهم می دوند و با هم بازی می کنند! بچه جانباز باید بنشیند و نگاه کند! این برای یک جانباز درد کمی نیست!

فاش نیوز: چالش اصلی زندگی جانبازان و بخصوص نخاعی ها چیست؟

- عدم درک متقابل مسئولین و جانبازان. مسئولین چون با جانبازان و زندگی واقعی آنها رابطه ندارند، درکشان نمی کنند. واقعیت زندگی جانباز را نمی فهمند! مخصوصا" متولیان امور کم کاری کرده اند و فرهنگ سازی هم نمی توانند بکنند. شاید هم ازشان نتوانیم انتظار داشته باشیم چون هر وقت جانباز را دیدند، راهشان را کج کردند! شاید درک آنها از درد جانباز همانی ست که تلویزیون نشان می دهد! چه می دانند شرایط زندگی جانباز چیست!

فاش نیوز: ما از شما تشکر می کنیم.

تنظیم و گفت و گو از شهید گمنام