تفحص محل شهادت سردار حسن باقری بعد از 34 سال/عکس

بنام خدا
یــــــــادبادآن روزگــــاران یادباد،
دقیقـــاسه الی چهارمــــاهی است که ازعملیات محــرم وآن رشــادتهاوشهادتهاگذشته عیــن خوش،موسیان،زید،دهلران،ومنطقه، مرزی جنوب وجنوب متمایل به غرب هرگوشه اش یادی ازبهترین هاداردتخلیه شهدادرمعرجهاحال وهوایی وصف ناشدنی داشت تعدادی که ازسفرعشق بازمانده بودنددرحال غبطه خوردن وخودرامهیاکردن بودند،صادقانه هرچه که حاکم بودبه خداوصــل بودوالاشماکسی راسراغ نخواهیدداشت که برای مردن شتاب کندمگـــرمیشودانسان برای مرگ تعجیل نمایدهرآنکسیکه دقایقی دراین مقوله تامل نموده به اصل واقعیت که همان موقعیتی کم یاب درمعامله باجانان است رسیده عملیات محرم که دراواخرمهرواوایل آبان شصت ویک رقم خوردوسه مرحله متفاوت داشت این عملیات درهرمرحله اش بهتــرین بندگان خداشهدشیرین شهادت رانوشیدنددرمیان این شهداجوانی ۱۷ساله بادیدگاهی بازوعلمــــی درحدیک آیت الهی که چهل سال درحوزه فقط وفقط به خداوعلم فکرکرده پایش ازمحرم به والفجرمقدماتی بازمیشودشهیداسفندیارمالکـــی سال دوم راهنمــایی درکنارهم درمدرسه کاشانی فارسان تحصیل میکردیم امااوتحصیلاتش باهمه ماهاتفاوت داشت اودنبال عرفانی شدن بودوماغافل ازخودهم بودیم اوفارغ ازخودشده بودومادنبال متاعی بودیم که دردی نداشته باشداماغــافل بودیم که هرمتاعی رابخصوص شهادت رافقط به اهل دردش میدهندمحــرم تمام شده بوداسفندیاروهمه بچه هایی که دراین عملیات بودندبادستورحاج احمدکاظمی که آنروزهافرماندهی تیپ نجف اشرف راعهده داربودبرای تجدیدقواسرکشی به خانواده همگی به مرخصی آمدنداسفندیارهم آمده بودامابرات سفرراگرفته بودشبــی بناداشتیم که باتفاق برویم بسیج چون پدرشهیدشده بوددرمحرم وخواهران وبرادرانم کوچک بودندزیادبهانه میگرفتندبرهمین اساس همه تنظیمات بهم ریخته بودمثلامیگفتیم ساعت ۹می آئیم یکساعت تاخیرداشتیم یازینب میگریست یااحمدناله میکردیافاطمه میگفت من بابایم رامیخواهم نهایتاساعتی تاخیرداشتم وقتی بچه هاراخواباندم بکمک مادرباعجله پریدم بیرون وقتی ته کوچه رسیدم دیدم اسفندیاراین یکساعت رادرکنارحنجله ای که بنیادبرای پدرم زده بودوعکس پدررادرآن گذاشته بودندومعمولاتاچهلم میماندایستاده دستهایش راروی حنجله گذاشته بودوهق هق میکرداسفندیارتفاوت سنی اش باپدرم عین من وپدربودپدرمتولد۱۳۲۷بوداسفندیار۱۳۴۴بوددقیقا۲۳سال اختلاف اماگویی باهمکلاسیش حرف میزدوقتی دستم راروی شانه اش زدم سرش راکه بلندکردخداگواه است که چشمهایش عین قلوه خون بودصورتش رابوسیدم وباهم رفتیم بسیج اودائمــــاازیک مسافرت یک هجـــرت یک لطفی که خودش میدانست سخن میگفت،شب رادرتخت خوابی کنارش بودم بوی بدنش بوی نابی بودکه ازمشامم نمیرودمن چندین خاطره ازهمین رایحه های بدنی شهدادارم مثلابوی دستهای امام راحل بوی نوعی گل مخملی قرمزرنگ میداد،بوی بدن پدرم بوی عطری متمایل به بوی مغزه گردومیداد،بوی بدن عبدالصمدامیریان فرمانده گردان حضرت امیربوی گلابی که غلیط شده باشدبودو.......نهایتاروزهاوشبهاگذشتندوقت رفتن فرارسیدواسفندیارسرازپای نمیشناخت چهره نورانی سیمایی کاملامتفاوت باهمگان برقی درچشمان اسفندیاربودکه خداگواه است گنجشگ هاهم میدانستنداوپروازمیکندبزودی وهمین هم شدعصرروزعملیات درعین خوش گلوله ایی که خداوندمنان فرمانش راصادرکرده بودگلوی اسفندیارمارانشانه رفت پیراهن سفیداسفندیارصورت سفیدترازپیراهنش شلــوارخاکی دوجیب بغل اسفندیارکه درهمه لباسهاعلاقه خاصی به آن شلوارداشت فانسقه سبزرنگ اسفدیارسینه کاملاپرازمحتوای اسفندیارنرم نرمک خونی شدندوعملیات همچنان ادامه داشت لحظاتی طول نکشیدکه زیراتش وهجمه گلوله هاامدادگران تخلیه کردندپیکرهای پاک راوآخرین دیدارمابااسفندیارهمــــان لحظات بودوعکسیکه سالهادرآلبوم مامانده ولی یادوخاطراسفندیارراهرگزازذهن وچشممان دورنخواهیم کردبه امیدوصالی زیبا بااسفندیار،