بی سواد، بینایی، بی پول!

علی کیانی- خدمت رئیس محترم امور ایثارگران

 بنده یکی از رزمندگان هشت سال دفاع مقدسم بابیش از یک سال داوطلب در جبهه درسال 64 در جزیره مجنون شیمیایی شدم و در بیمارستان صحرایی بستری شدم و سال 66 بر اثر درگیری فامیلی به شهر اصفهان مهاجرت نمودم و به شغل رانندگی ماشین سنگین مشغول شدم و به دنبال پرونده جانبازی نرفتم و به مرور زمان بیماری ریوی و درگیری چشم و اعصاب روانم زیاد شد.

 در سال 79پیگیر شدم پرونده که در بیمارستان صحرایی امحا شد و بیمارستان را هم جمع کرده بودن. تا آمدم اثبات کنم شد سال 85 اثبات کردم و درکمیسیون سپاه که مرا به چندین دکتر معرفی کردن و مورد تایید قرار گرفتم. مرا به بنیاد معرفی کردن سال85بنیاد برایم درصد نزدن و فاقد درصد زدن.

 در سال 89 که زن و دو فرزند پسرم که دیگر تحمل مرا نداشتن، ازمن طلاق گرفتن و در حال حاضر بینایی ام را ازدست دادم ولی هنوز درصدی ندارم. زندگی خودم که متلاشی شد هیچ زندگی دو فرزندم و زنم هم دشوار شده و دیگرهم شغلم را براثر نابینایی چشمم از دست دادم.

 دیگر پولی برای خریدن اسپری و داروهای دیگری ندارم. خسته شدم از درمانم. هزینه هایم سنگین است. سوادی هم ندارم. حافظه ام هم ضعیف شده. بلد نیستم از حقم دفاع کنم. خواهشمندم مرا راهنمایی کنید. کمکم کنید تا بتوانم زندگی ام را اداره کنم وبتوانم درمانم را انجام بدم.

با تشکر از رئیس امور ایثارگران