تلنگری بر بعضی از نمایندگان فراموشکار

مینا نهامین فرزند شهید غلامرضا نهامین- سالیان سال می پنداشتم وقتی نماینده ای را به مجلس فرستادی دیگر نباید پیگیر اقدامات و عملکردش باشی و اگر پیگیر باشی یعنی بیشتر از قد و اندازه ات حرف زدی و این اصلا صورت خوشی ندارد که آدم حد و حدود خویش را نشناسد. آدم باید قانع باشد و یک گوشه ای بنشیند و بی سر و صدا نان شبش را بخورد و خدایش را شکر گوید که حداقل لقمه نانی برای خوردن دارد و محتاج اغیار نیست.

 امروز حس می کنم شکرگزاری هیچ منافاتی با مطالبه گری ندارد. آدم باید هم شکرگزار باشد و هم طالب حقش. حس می کنم اگر بی تفاوت بنشیم و فقط نظاره گر باشم هم به خود و هم به همه کسانی که با آنان زخم مشترک دارم خیانت کرده ام.
وقتی می بینم نماینده ای، ایثارگران را باری بر دوش این جامعه میداند و وقتی حرف از حق و حقوق  ایثارگران به میان می آید نماینده نسبتا محترم، تعادل روحی خویش را از دست می دهد و نقاب از صورتش می افتد چطور می توانم در برابرش سکوت کنم و پاسخی برایش نداشته باشم؟؟؟

 حس می کنم باید سخن بگویم و برایش از سال هایی بنویسم که وقتی دخترک همسایه هم سن و سالم، هربار دست در دست پدر برای گردش و خرید خوراکی های مورد علاقه اش بیرون می رفت من ساعت ها در کوچه می نشستم و منتظرش میماندم تا ببینم‌ یک پدر چه خوراکی هایی می تواند برای دختر دردانه اش بگیرد و چه حرف هایی دارد که با دختر نازدانه اش بزند؟؟؟

  وقتی شادی را در چشمان دخترک همسایه می دیدم که خرامان خرامان دست در دست پدر، روان است  و خنده های دلبرانه اش و حرف های عشوه گرانه اش برای پدر را می شنیدم آرزو می کردم لحظه ای جای دخترک باشم تا ببینم گرمی دستان پدر چه حس امیدوار کننده ای برای یک دختر دارد که دخترک همسایه انقدر شاد و شادان است! ولی من باید از فرط بی پناهی ناخن های تمام شده ام را بجوم و به دوردست ها خیره شوم تا شاید پدرم از آسمان ها برگردد و مرا لحظه ای در آغوش گرمش بفشارد و این حس خفه کننده لعنتی و سردرگمی را از من بگیرد.

  روزها و سال ها چنین طی شدند و من و امثال من با چنین حسرت هایی روزها را به شب و شب ها را به صبح رساندیم و بزرگ شدیم و اینک به خیال خود نمایندگانی به مجلس فرستاده ایم که داد دل ما بگویند و حق پایمال شده چندین و چند ساله ما را بستانند. سال هایی که حتی فکر کردن و حرف زدن درباره خاطرات تلخ آن زمان آزارمان می دهد.

  ولی مع الاسف می بینیم و می شنویم که حتی بعضی از این نمایندگان ما را باری اضافی بر دوش این جامعه می پندارند و حتی از شنیدن نام ما طاقتشان طاق می شود و اینک دوباره تصور کنید حال و روز این روزهای ما را.
وای بر کسانی که به وقت نیاز حقوق ایثارگران را فریاد می زنند و برای خودشان از آنها پلکان می سازند ولی زمانی که سوار بر تخت های روان می گردند و میزهای گرم و نرم مجلس هوش از سرشان می پراند، ما بی کسان را به دست فراموشی می سپارند و وقتی کسی حرف از حق و حقوق ایثارگران می زند دهانشان را به نشانه زیادی بودن ایثارگران کج می کنند.

 شرم باد بر بعضی از شما نمایندگان و مسئولانی که سر سفره انقلاب با آرامش و امنیت حاصل از جانفشانی های ایثارگران و خانواده هایشان ارتزاق می کنید ولی عهد و پیمانتان با ایثارگران و شهدا را به دست فراموشی سپرده اید و با تمام وقاحت سال های آتی نیز از اسم و رسم شهدا برای رسیدن به امیال وقیحتان استفاده خواهید کرد.

 شما را به شهدا و خدای شهدا می سپارم تا در روز حساب، جوابگوی آنان و خون های پاکشان و خانواده های بی پناهشان باشید.