عکاسی که خود خاطره است!

کوچه انقلاب در دل یکی از محلات قدیمی کرج ! محله ای که کوچه هایش یک در میان پلاک شهید را به خود آویزان کرده! بوی بهمن و سردی لحظه هایش از در و دیوار کوچه های پیر قد کشیده است. انتهای کوچه انقلاب خانه ای رخسار باخته نیم گشوده تن لخت حیاط را نشان می دهد! زنگ که می زنم صدایی می گوید بفرما دختر عزیزم... همان صدای آشنای همیشه که در هر مراسم با نگاه و زبانش آدم را مجذوب مهربانی هایش می کند.

«حسین ایوبی» عکاسی که لنز دوربینش امان همه را در هر صفی می برید و شات های وقت و بی وقتش آسمان جغرافیای بودن را در هم می شکست، اکنون جوانی از چهره اش رخت بر بسته اما هیجان جوانی را هنوزمی شود از مویرگ های خطوط چهره اش تشخیص داد. کاملا" معلوم است که به تنهایی تیمی را هدایت کرده است و لحظه هایی را شکار کرده که در توان هیچکس نبوده است! آنقدر محو چهره اش شده ام که متوجه نشدم تفاله های چای دارند فریاد می زنند که چای تمام شد!

 

این مردم را این مشت های گره کرده و بهم زنجیر شده را . چادرهای خانم هایی که در آن دوران موقع تظاهرات به هم گره می زدند تا از یکدیگر گم و رها نشوند. می دانی این نشانه چیست؟ نشانه همان اتحاد است ...

 

دوباره برمی گردد به خاطرات انقلاب و عکاسی هایش..عکاسی برای من یک معاشقه بود. عکاسی عشق است. از همان اوان نوجوانی بهترین و گرانترین دوربین را برای خودم خریداری کرده بودم و برای دل خودم عکاسی می کردم. انقلاب که شروع شد کادرهای قاب لنزعکاسی های من نیز تغییر کرد. چاپخانه ای در تخت طاووس بود که عکس های امام را که از نوفل لوشاتو می آوردند، می گرفتیم و به چاپ می رساندیم و به بسیاری از آقایان مبارز می فروختیم تا در بهشت زهرا پخش کنند. آنقدر کار ادامه داشت تا این که عکاسان و همچنین چاپخانه شناسایی و لو رفت. از آنجایی که جوان پر جنب و جوشی بودم قبل از این که دستگیر شوم در رفتم . تا این که روز بیست و یکم بهمن سر 14متری لشکر تیر خوردم و راهی بیمارستان شدم . و متوجه شدم از ناحیه بازو بشدت زخمی شدم . اما زخمی شدن برای ما اهمیت نداشت چون راه خودمان را انتخاب کرده بودیم و حاضر بودیم برای انقلاب و امام جان خود را نیز فدا نماییم.