چهارشنبه 18 اسفند 1395 , 11:45
قابل توجه شورای عالی انجمن های جانبازی!
اجتماع بزرگ و به یادماندنی جانبازان و ایثارگران در روز ۱۴ اسفند باردیگر نمایش قدرتمند جانبازان انقلابی بود که مسئولان منفعل بنیاد را دچار سردرگمی کرد تا جایی که در اقدامی عجیب، به جای برخورد مناسب با این موضوع و تلاش برای پاسخگویی و آرام کردن معترضان، عرصه را خالی و محل انجام وظیفه خود را ترک کردند!
محمدرضا عسکری (جانباز نخاعی) - اجتماع بزرگ و به یادماندنی جانبازان و ایثارگران در روز 14 اسفند باردیگر نمایش قدرتمند جانبازان انقلابی بود که مسئولان منفعل بنیاد را دچار سردرگمی کرد تا جایی که در اقدامی عجیب، به جای برخورد مناسب با این موضوع و تلاش برای پاسخگویی و آرام کردن معترضان، عرصه را خالی و محل انجام وظیفه خود را ترک کردند! این اقدام غیر مسئولانه از واقعیتی تلخ حکایت می کند و آن این که این بنیاد با این تشکیلات و مسئولان ناراضی ساز به بن بست رسیده است و مسئولان اجرائی کشور باید هرچه زودتر فکری برای اصلاح امور این نهاد مقدس بیاندیشند.
روز 14 اسفند را در تاریخ ایثارگری باید ثبت کرد و به خاطر سپرد. گروه کثیری از جانبازان ویلچری که از وضعیتی ویژه در میان اقشار مختلف ایثارگران برخوردارند، با وضعیت سخت جسمی و محدودیت های حرکتی از سراسر کشور به راه افتادند تا دراقدامی بی سابقه در زمان ومکانی واحد اعتراض خود به ناکارامدی ها و سوء مدیریت ها در رأس و بدنه بنیاد را به طور مستقیم به گوش مسئولان رده بالای این سازمان برسانند. جانبازان روز و شب قبل ازآن، با سختی و مرارت فراوان با خودرو شخصی و یا وسایل عمومی خود را به تهران و خیابان طالقانی رسانیده بودند تا هم صدا با دیگر هم رزمان و همدردانشان ناعدالتی، نا کارآمدی، حیف و میل و خطر رخنه نفوذی ها را از ژرفای جان و تنِ رنجورشان فریاد بزنند!
از ماه ها پیش که انجمن جانبازان نخاعی پیگیر مطالبات و احقاق حق از راه مذاکره بود، جانبازان هم به طُرق مختلف موضوع را رصد می کردند.
تجمع آخرین راهکاری بود که در صورت عدم اجابت درخواست قانونی جانبازان، می توانست صورت بگیرد. پتانسیلی بزرگ که حامل انرژی بسیاربالایی بود و همچنان نیز هست.
اما از ظاهر این ماجرا که بگذریم، نوع نگاه مسئولین امر به این تجمع و نوع استفاده ایست که مسئولین برگزاری این تجمع یعنی انجمن های جانبازان در قالب «شورای عالی انجمن های جانبازان» که ازخود جانبازان هستند باید داشته باشند؟
نگاه مسئولین امر و متولیان امور به این تجمع، نگاهی از نوع بدبینانه و منفعلانه است که چون در مقام مسئولین و متولیان امر نیستیم، لاجرم پاسخی هم برای این نوع نگاه نخواهیم داشت! اما از نگاه برگزارکنندگان این اجتماع که هم جنس جانبازان هستند باید گفت این اتفاق مبارک شاید دیگرهرگز روی ندهد. ولی برادرانی که زحمت بسیاری برای هماهنگی برگزاری تجمع داشتند باید بدانند که این مسئولیت بسیار بیشتر و ارزشمندتر از مسئولیت های دیگرشان خواهدبود. چراکه این مسئولیت امانتی است از سوی قشری ازجامعه که به واسطه تبلیغات زودهنگامِ قبل از انجام قوانین مصوب، غرض ورزی های عده ای خاص که به قول معروف نان را به نرخ روزشان می خورند و با موضوع ایثار و جانباز تعارض دارند، خیلی بیشتر از آنچه که نمایان است آسیب دیده است. آسیبی که حتی به نزدیکترین اقربا و نزدیکان وفامیل هم سرایت کرده و کسی قبول نمی کند که اقشار ایثارگر و جانباز جامعه دچار مشکلات عدیده ای هستند که وصف آن نمکی خواهد بود بر آن زخم کهنه... و دردی خواهد بود بدون درمان!
اعضای شورای عالی جانبازان که مسئولیت این تجمع را بردوش دارند نباید به واسطه این پتانسل به نفع خود و جریان خود رانت خواری کنند.
این برادران نباید وارد مباحثی شوند که شائبه های مشمئزکننده از آن به مشام جانبازان برسد!
دوستان شورا قطع به یقین میدانند که زیر ذره بین چشمان ایثارگران رصد میشوند و حُکما رفتار و کردار آنها در نوع رفتار و کردار جانبازان نسبت به آنها تاثیر خواهد داشت.
میدانیم که این دوستان نمی خواهند خدای ناکرده ازاین عَبا، قبایی برای خودشان بدوزند، ازآب گل آلود ماهی بگیرند و به مطامعی دست یابندکه این چند روز دنیایشان پر زرق و برق تر باشد، ولی چون چشم امید هزاران جانباز دردمند و زخم خورده به این دوستان دوخته شده، باید نتایج آن نه در روند زندگی خصوصی و اجتماعی برادران مسئول، بلکه در روند زندگی و عمرِ اندک مانده جانبازان به ویژه جانبازانی با شرایط خاص بخوبی احساس شود. طوری که لااقل با تبلیغاتی که در جامعه برعلیه جامعه ایثارگران مشاهده می شود همخوانی داشته باشد. البته نه به این معنا که ( همه چیز را بردند و خوردند...) محقق بشود. بلکه مردم بدانند که تبلیغات گفته شده، به هیچ عنوان با بطن زندگی ایثارگران و جانبازان همخوانی ندارد و بلکه بیشتر ازدیگر اقشار مردم در مشکلات خویش غرق هستند. ولی حُجب و حیا، مناعت طبع و روحیه بزرگ منشی جانبازانَ تا کنون اجازه اعتراض به وضعیت شان را نداده است!
در ثانی موضوع تجمع نباید منحصر به زمان خاصی بشود. بدین معنا که این اهرم فشار را بنیاد و مدیران ارشدش همیشه احساس کنند و مطالبات آنهم بصورت کلی و مشخص در درخواستها مطرح و مورد پیگیری قرارگیرد. نه اینکه بصورت کلی گویی و مبهم، در بیانیه ای چندصفحه ای و چندین بندی مطرح گردد که مسئولین بنیاد بخواهند از این صداقت و کلی گویی جانبازان سوء برداشت وسوءاستفاده نمایند!
لذا به زعم نگارنده، اگر در برنامه های اعلامی تجمع که ازسوی شورای منتخبین و شورای عالی انجمن های جانبازی تدوین گردیده بود، ترتیبی اتخاذ می شد تا کنفرانس خبری باحضور کلیه نمایندگان اربابان جراید و رسانه ها آنهم در خلال برگزاری تجمع شکل می گرفت، می شد گفت که صدای این اجتماع عظیم را بیشتر از پیش به گوش مردم رسانده تا قاطبه مردم درجریان ماوقع قرار می گرفتند.
ضمن اینکه می بایست در بیانیه پایانی، به چند مورد مشخص از مطالبات جانبازان اشاره مستقیمی می شد تا بشود به سهولت موضوعات را دنبال و به سرانجام رساند.
دوستان شورا باید متوجه باشند که تاریخی دیگر را از همکنون برای تجمع دیگر وپیگیری خواسته های بحق جانبازان تعیین تا متولیان امور و مسئولین بنیاد و حتی دولت بدانند که اینگونه تجمعات تاحصول نتیجه نهایی قابلیت ادامه خواهدداشت.
در حالی که رسانه های حامی بنیاد و وبسایت رسمی بنیاد با بایکوت خبری این حرکت عظیم، در اقدامی منفعلانه سعی در بی اهمیت جلوه دادن تجمع 14 اسفند داشتند جای هیچگونه تعجبی نیست! چون بسان کبکی که سرخودرا درزیر برف پنهان میکند تا بخیال خام خود دیگران را نبیند، غافلند ازاینکه مردم صدای رسای مظلومیت بیش از سی ساله جانبازان را شنیده اند و این بالاترین نتیجه اجتماع روز شنبه جانبازان بود.
