تذکر بجای امام به رزمندگان

به هر حال با آزادسازی خرمشهر و بعد از دفع آن همه پاتک‌های سنگین عراقی‌ها در محورهای شلمچه و خین و عرایض، دشمن، با همه یال و کوپالش، مجبور به عقب نشینی کامل شد؛ آن هم با به جای گذاشتن مقادیر زیادی سلاح و تجهیزات سبک و سنگین در خرمشهر و اطراف آن و به اسارت گرفته شدن بیش از دوازده هزار نیروی عراقی در خرمشهر. طی مراحل اول تا سوم حدود هفت هزار نفر از نیروهای دشمن به اسارت درآمدند که با احتساب این مجموعه دوازده هزار نفری نظامیان اسیر دشمن در مرحله چهارم عملیات تعداد کل اسرای عراقی به نوزده هزار نفر رسید.

به جای ماندن آن همه تجهیزات و امکانات در خرمشهر فرصتی بود برای یگان‌های سپاه تا از آن طریق بتوانند کمبودهایشان را جبران کنند. وجود غنایم انبوه همه را وسوسه کرده بود.روی بدنه هر تانک و نفربر غنیمتی، آرم چند یگان کلیشه شده بود.

 مشاهده آن موج پرشور برآمده از شادمانی مردم انسان را به وجد می‌آورد. اصلاً باورمان نمی‌شد بعد از آن همه سختی و مشکلات، که در مدت بیست و پنج روز عملیات "الی بیت المقدس" با آن دست و پنجه نرم کرده بودیم، این طور آزادانه بتوانیم در خیابان‌ها و کوچه‌های ویران شده خرمشهر قدم بزنیم و در مسجد جامع آن نماز شکر به جای بیاوریم. 

مهم‌تر از همه اینها پیام حضرت امام به مناسبت آزادسازی خرمشهر بود که روح ما را جلا داد. امام در این پیام، ضمن تشکر از همه کسانی که در به دست آمدن این پیروزی بزرگ سهیم بودند، به نکات مهمی اشاره فرمودند و به نیروهای مسلح خطر غرور فتح را گوشزد کردند؛  تذکری بسیار به جا و کارگشا.

البته بعدها از این پیام حضرت امام برداشت‌ها و تعابیر نادرستی هم شد؛ یعنی در مراحل بعدی جنگ آنجا که ما به لحاظ تاکتیکی عملیاتی خوب عمل نمی‌کردیم و به دلیل ضعف تاکتیکی از دشمن ضربه می‌خوردیم، برخی آقایان، به جای آنکه آن نقاط ضعف را مرتفع سازند، شکست را ناشی از غرور و این حرف‌ها می‌دانستند.

به نظر من این ظلم به حضرت امام بود. چون امام خمینی در اکثر پیام‌ها و صحبت‌هایشان ابتدا توصیه به تدبیر و تعقل می‌کردند و بعد اجتناب از غرور و خودبینی.