آمریکائیان روحانی را بهتر از ما می شناسند

 جانباز احمدرضا بهمنیار - ارزش واقعی یک انسان به چیزی که به آن دست می یابد نیست، بلکه به هدفی است که میل وصول به آن را دارد، بی تردید باید اول آن هدف را شناخت، و هدف آقای روحانی چیزی نبود جز ایجاد هزینه از جیب ملت ایران برای دوستی با آمریکا، ایشان میخواست با آمریکائیان رابطه و تعامل برقرار کند، تا ایران را به کسانی بشناساند که آقای روحانی را بهتر از ما می شناسند.

آقای روحانی ثابت کرد رئیس جمهوری ناتوان است، یک رئیس جمهور توانایی و اختیارات بسیار فراوانی از لحاظ قانونی دارد، کل بودجه کشور در اختیار اوست، تمام مدیران ارشد کشور در سطوح مختلف زیر دست او هستند، ولی ایشان با مدیریتی نشسته و تفکری خواب آلوده برای اداره کشور، چهار سال است امیدوار به نظام سلطه نشسته و بدون توجه به سرمایه‌ ها، توانمندی‌ ها و نیروهای جهادی داخلی، ابدا اهل حرکت های خودجوش مردمی نیست، و خود را ناتوان از حل مشکلات مردم می‌ بیند.

کاندیدای اصلح را درست انتخاب کردن کمتر از کار جهادی و انقلابی نیست، انتخاب یک فرد اصلح توسط مردم مثل حجت الاسلام رئیسی، یعنی تعیین کسی که بتواند ثروت عظیم مردم را که در بودجه و امکانات و مدیریت‌های کشور متبلور است، را بین همه مردم گسترش دهد، و نیازهای مردم را با این ثروت عظیم در اشتغال و تولید ظرف ده سال آینده برآورده کند، ایشان تفکر مدیریتی داخلی دارند و خط امام راحل را هم به خوبی می شناسند.

ایران امروز ما به چنین فرد با کفایت، شجاع، با اخلاص، دارای روح مردمی و انقلابی نیاز دارد، کارنامه ایشان نشان می دهد ایشان از سن بیست سالگی در سمت های گوناگون کوچک و بزرگ، شخصیت یکسان و یکنواختی داشته اند، و دوران کاری و وضعیت زندگی کنونی ایشان نشان می دهد که ایشان برعکس بعضی مسئولان دولت فعلی فرزند ریا و ریاست نیستند، که مدام دنبال ثروت باشند. ایران ما الان در مرحله ای حساسی قرار دارد و به یک رئیس جمهور اصلح نیاز شدیدی دارد، تا برای اشتغال و تولید و رفع بیکاری تلاش کند، در مناظره ها آقای روحانی از جواب دادن به سوالات طفره میرود، و مشتی حرف‌های کلی و غیر قابل اندازه‌گیری را به عنوان دستاورد 4 ساله اش تحویل مردم می دهد، به همراه آقای جهانگیری همانطور که وعده می دهند دروغ را هم ترجمه می کنند.

وعده های آقای روحانی به مردم در ازای نابودی 90درصد صنعت هسته ای کشور تحقق رونق اقتصادی رفع تحریم ها و ورود سرمایه به کشور بود، اما الان دولت روحانی، امتیازات موهوم و پیش پا افتاده ای را از آمریکائیان مطالبه می کنند، که به خاطر جهل شان در مذاکرات از دست داده اند، و حمله ناجوانمردانه روحانی به دستاوردهای موشکی ایران، اوج درماندگی ایشان در پاسخگوئی به منتقدان دولت بود. آقای روحانی باید به دنبال نشانه های حماقت خود و تیم مذاکره کننده اش در مذاکرات بگردد، نه اینکه آزمایش موشکی را سپر ناکارآمدی، و غرور مفرط خود کند، آزمایش موشکی هشت ماه بعد از امضای برجام و دو ماه بعد از اجرای برجام اتفاق افتاد، یعنی زمانی که فقط رد پای مکر آمریکا، به جای وعده های آمریکا، روی پیشانی دولت روحانی جا مانده بود.

آقای روحانی 4 سال قبل که شعارهای تدبیر، اعتدال، امید ، رونق اقتصادی و پاسپورت ایرانی و غیره را به مردم ایران وعده می داد، مثل الان متهم نبود که دوستی با آمریکا را از رونق اقتصادی کشور مهم تر می داند، متهم نبود که می خواهد ضعف مدیریت، نداشتن برنامه ای برای اداره کشور ، و اشرافی زندگی کردن خودش و مدیرانش را با امتیاز دهی ویژه به نیروهای خارجی، در قراردادهای جدید نفتی جبران کند، متهم نبود که باور دارد به کشورهایی که بلد باشند سلطه گری کنند باید باج داد، متهم نبود که در بند گره های روحی خود در پی به فراموشی سپردن انقلاب است. هر کس دل به ولایت فقیه سپرده است برخیزد، که رای ملت، به دولت ناکارآمد روحانی نه بزرگ است، امروز چهار سال است که تمام قدرت ایران دست دولتی است که بی تدبیری هایش بلای جان مردم و اقتصاد کشور شده، و اکنون در پنهان چند مدیر خود فروخته و معلوم الحال کانال های تلگرامی را با دستمزدهایی بسیار بالا جلو فرستاده اند، تا با هوچی گری و دروغ و تهمت، ناشایستگی هایش را در نداشتن برنامه ای 4 ساله، برای اداره امور کشور پنهان کرده، و کاندیداها را به کاندیداهای جنگ و صلح تقسیم کنند.