شناسه خبر : 53183
دوشنبه 25 ارديبهشت 1396 , 10:28
اشتراک گذاری در :
عکس روز

شهید مدافع حرمی که جام زهر را نوشید

«شهید محمد پورهنگ» از روحانیونی بود که داوطلبانه برای دفاع از حریم ولایت به جبهه های سوریه اعزام شد. وی طی مدت بیش از یک سال حضورش در سوریه در صحنه های مختلف به خصوص نبرد با نیروهای تکفیری و انجام کار فرهنگی حضور یافت تا جایی که بین مردم سوریه از محبوبیت ویژه ای برخوردار شد.

شهید پورهنگ روز 31 شهریور ماه در اثر مسمومیت ناشی از خوردن آب سمی به شهادت رسید. نزدیک به دو ماه قبل از شهادت، محمد پورهنگ از طریق آب آلوده به مواد سمی مورد سوء قصد قرار گرفت و 40 روز بعد به آرزوی دیرینه خود یعنی شهادت دست یافت.

از این شهید مدافع حرم دو دختر دوقلو به نام های «ریحانه» و «فاطمه» به یادگار مانده است. در ادامه سه روایت متفاوت از شخصیت این شهید آمده است:

 

انگار می دانست بعد از حج مادرش را نمی بیند

چند سال پیش به مکه مشرف شد. همه فامیل دوست داشتند برای بدرقه به فرودگاه بروند. دوست نداشت دل کسی بشکند، برای همین ماشین بزرگی را کرایه کرد که همه بتوانند بیایند.

مادرش کمی کسالت داشت. توی ماشین منتظر بودیم تا با مادر خداحافظی کند. آمدنش کمی طول کشید. متوجه شدیم با مادر خلوت کرده و از او حلالیت گرفته است. گویی به او الهام شده بود که این آخرین دیدار با مادر است.

زمانی که مکه بود، مادرش فوت کرد. هنوز کارهای دفن انجام نشده بود که گویا ایشان از آن فاصله دور موضوع را فهمیده بود. به همه کسانی که شماره شان را داشت زنگ زد و حال مادرش را پرسید. همه طوری رفتار کردند که محمد متوجه چیزی نشود اما او فهمیده بود. یکی از بستگان را قسم داد که می‌خواهم برای آخرین بار با مادر حرف بزنم و چیزی بگویم.

گوشی را گذاشتیم کنار گوش مادر. در همان وضعیت از مادر حلالیت گرفت. وقتی برگشت، حال خوبی نداشت. چشمش که به پرچم های سیاه افتاد حالش بدتر شد. گفت: از حضرت رسول(صلی الله علیه و آله و سلم) خواستم که به من صبر دهد و برای مادرم دعا کردم.

راوی: بستگان شهید

برنامه ریزی اش برای شهادت بود

فکرهای خلاق و ایده های خوبی داشت. بعضی اوقات مسابقاتی را برگزار و برای جایزه مبلغی را مشخص می کرد. با هم که مشورت می کردیم، می گفت: طوری مسابقه را برگزار کنیم که جایزه اش برسد به هرکس که بیشتر نیاز دارد. اینطوری غیر مستقیم به نیازمند هم کمک می کنیم.

 

ساعت ورود و خروجمان را باید ثبت می کردیم. کارت می زدیم و سر کار می رفتیم. فاصله محل کار تا منزلش زیاد بود و اغلب ساعت اتمام کار، ترافیک بود. ساعت سه کارت خروج را می زد و برمی گشت توی اتاقش و تا ساعت پنج مطالعه می کرد.

می گفت: درست نیست به ازای مطالعه خودم، مبلغی به حقوقم اضافه شود.

سنم به جنگ نمی رسید. گمان می کردم شهدا چطور در یک شب شهید می شوند؟! آیا تمام مسیر را در یک شب طی می کنند. او را که دیدم، فهمیدم از مدت ها قبل برای شهادتش برنامه ریزی کرده بود. سعی می کرد رفتارش را شبیه شهدا کند تا عاقبتش هم مثل آن ها شود.

راوی: دوست شهید

غذا از گلویم پایین نمی رود

غذایی نبود که دوست نداشته باشد. به غیر از چند ماده غذایی که به آن حساسیت داشت، بقیه غذاها را دوست داشت. کلا اهل ایراد گرفتن نبود.

یک بار حدیثی را برایش خواندم به این مضمون که مومن کسی است که به میل خانواده اش غذا می‌خورد و منافق کسی است که خانواده اش به میل او غذا می‌خورند.

به فکر فرو رفت و پرسید: به نظرت از این جهت من مومنم؟ دوست ندارم نظرم را حتی در غذا خوردن به شما تحمیل کنم.

 

سوریه که رفتیم، سعی می کردم غذاهایی را درست کنم که فکر می کردم بیشتر دوست دارد و یا خیلی وقت است که نخورده. دقت که می‌کردم خوب غذا نمی‌خورد. گاهی دیر می‌رسید و غذایش سرد می‌شد. هر چه اصرار می‌کردم اجازه نمی‌داد غذا را گرم کنم.

کنجکاو بودم که علت این کار را بدانم. گفت: نیروهای من در خط شاید غذای سرد هم برای خوردن نداشته باشند آنوقت چطور وجدانم را راضی کنم که غذای گرم بخورم؟

نیروهایی که از آنان حرف می‌زد، همه سربازهای سوری بودند.

اینستاگرام
نظری بگذارید
نام خود را وارد نمایید
متن نظر را وارد نمایید
مقدار صحیح است
مقدار صحیح وارد کنید
بدون ویرایش از شما
آخرین اخبار
تبلیغ کانال فاش در ایتابنر بیمه دیفتح‌الفتوحصندوق همیاریخبرنگار افتخاری فاش نیوز شویدمشاوره و مشاوره تغذیه ویژه ایثارگرانسایت جمعیت جانبازان انقلاب اسلامیانتشارات حدیث قلماساسنامه انجمن جانبازان نخاعیlogo-samandehi