هنوز کوچه و خیابان های شهر و روستاهای ایران، محل عبور و مرور جانبازانی است که در دوران هشت سال دفاع مقدس، بخشی از جان خود را فدای ملت ایران کردند؛ از جان گذشتگانی که اکنون حال و روز بسیاری از آنها به دلیل سالخوردگی و بی توجهی اصلاً رضایت بخش نیست. مثل «بهارعلی عباسی» جانباز 45 درصدی که برای گذران امور زندگی، ناچار است در خیابان های شهر تهران دستفروشی کرده و زخم زبان رهگذران را تحمل کند.

به گزارش «تابناک»؛ هر چه از زمان وقوع جنگ تحمیلی می گذرد، جانبازان و ایثارگران این جنگ سالخورده تر می شوند و کهولت سن، شرایط زندگی را برای آنها سخت تر می کند. در این شرایط، نه تنها این افراد نباید از چرخه حمایت های ملی و دولتی حذف شوند، بلکه نیاز است دامنه این حمایت ها به ویژه در بخش درمانی و تأمین نیازهای ضروری زندگی مثل مسکن برای آنها افزایش یابد؛ موضوعی که البته هم اینک شرایط خوبی ندارد.

پس از پایان دوران دفاع مقدس، نهادهای متعددی وظیفه پیگیری مشکلات و مسائل جانبازان، خانواده شهدا و سایر رزمندگان را بر عهده گرفتند که در ادامه وظایف همه این نهادها در بنیاد شهید و امور ایثارگران خلاصه شد؛ بنیادی که رسالت اصلی اش پیگیری به روز و دقیق مشکلات مرتبط با خانواده شهدا و مسائل زندگی جانبازان و ایثارگران است.

جدا از مشکلات و مسائلی که برای خانواده شهدا مطرح است و این بنیاد رسالت رسیدگی به آنها را دارد، موضوع مهم دیگر، پیگیری به روز مشکلات جانبازان کشور به گونه ای است که این افراد به ویژه در شرایطی که وارد دوران کهولت سن می شوند، با حداقل مشکلات درمانی و معیشتی رو به رو شوند.

بنا بر آمار موجود در سراسر کشور، چیزی حدود 500 هزار جانباز زندگی می کنند که همین آمار بالا به خوبی گویای حجم بالای کار و هزینه سنگینی است که به این بخش باید اختصاص یابد.

مروری بر وضعیت کنونی جانبازان و شرایط مالی و رفاهی خانواده بسیاری از جانبازان کشور، به ویژه آنهایی که در سن سالخوردگی و به دلیل درصد بالای جانبازی، عملاً‌ فرصت فعالیت اقتصادی زیادی ندارند، چندان امیدوار کننده نیست.

در شرایطی که همه مردم ایران آرامش و امنیت کنونی کشور را مدیون رشادت های رزمندگان و جانبازان و شهدای هشت سال دفاع مقدس هستند، بررسی ها نشان می دهد، بسیاری از حاضران در جبهه های نبرد علیه رژیم بعث عراق، هم اینک خودشان آرامش و امنیت مالی و رفاهی قابل قبولی ندارند.

«بهارعلی عباسی»، جانباز 45 درصد ساکن جنوب شرق تهران، یکی از این افراد است که این روزها ویدئویی از او در حال دستفروشی در میدان تجریش تهران دست به دست می شود؛ ویدئویی که «علی قنبرلو»، عکاس روزنامه همشهری برای اولین بار تهیه و در فضای مجازی منتشر کرد.

این جانباز شصت ساله به رغم پنج سال حضور داوطلبانه در جبهه و شرکت در بسیاری از عملیات جنگی آن دوران، این روزها حال و روز خوبی از نظر گذران امورات زندگی ندارد و به ناچار برای تأمین معاش خانواده دستفروشی می کند.

وی که از ناحیه دو پا دچار مصدومیت شدید است و بناچار برای تردد از ویلچر استفاده می کند، در مورد جزئیات زندگی خود به خبرنگار «تابناک» گفت: بنده متولد سال 1337 هستم و اکنون در حالی شصت ساله می شوم که با داشتن شش فرزند، هنوز خانه ای از خود ندارم و مجبورم در خانه اجاره ای زندگی کنم.

عباسی ادامه داد: حدود پنج سال در جبهه بودم و در بسیاری از عملیات مهم جنگی در قالب لشکر حضرت رسول (ص) شرکت کردم و در نهایت در عملیات والفجر 8 مجروح و جانباز شدم.

وی که هم اینک 45 درصد درجه جانبازی دارد و برادر بزرگترش، «مراد علی عباسی» نیز در سال های دفاع مقدس به شهادت رسید، در مورد وضعیت جسمانی کنونی خود افزود: جدا از مجروحیت پا و اینکه باید از ویلچر استفاده کنم، مشکلات تنفسی من نیز روز به روز بدتر می شود و باید بناچار از کپسول اکسیژن همراه استفاده کنم.

این جانباز هشت سال دفاع مقدس که هم اینک در مناطق مختلف تهران و روی ویلچر دستفروشی می کند، در این باره گفت: من یک پسر و پنج دختر دم بخت دارم و با اینکه در جنوبی ترین نقطه تهران (شهرک مسعودیه) خانه اجاره کرده ام، ماهیانه چیزی حدود 2 میلیون باید برای قبض آب، برق، گاز و اجاره خانه بپردازم و به همین دلیل، کمک هزینه ماهیانه ای که بنیاد امور ایثارگران به من می دهد، برای اداره زندگی کفایت نمی کند؛ بنابراین، ناچارم با وجود شرایط سختی که دارم، به خیابان های مختلف تهران بیایم و دست فروشی کنم.

این جانباز تهرانی در مورد شرایط سختی که دارد، اضافه کرد: وقتی دستفروشی می کنم، بسیاری از رهگذران با حالت تمسخر از کنار من رد می شوند و یا حرف های بد می زنند که من را بسیار ناراحت می کند. از طرفی هم وقتی برای اجاره خانه می روم صاحبخانه ها می گویند، شما جانبازان شرایط روحی روانی خوبی ندارید و با این بهانه از اجاره دادن خانه به ما امتناع می کنند.

شرایط زندگی این جانباز شصت ساله تهرانی که به آن اشاره شد، مورد عجیب و استثنایی که تنها یک مورد از آن در کشور وجود داشته باشد، نیست و هزاران تن از جانبازان سراسر کشور با مشکلات مشابه دست و پنجه نرم می کنند.

امثال این جانباز سرفراز که در دوران جنگ با به نمایش گذاشتن غیرت و شرف ملی خود، نقش مؤثری در توقف پیش روی های دشمن بازی کردند و اکنون در دوران کهولت سن و سالخوردگی هستند، کم نیست و در این شرایط آنها بیش از پیش به حمایت های ملی و دولتی نیازمندند.

امید است با افزایش توجه و حمایت ها مشکلات و سختی های زندگی این گروه از شهروندان ایرانی در نقاط مختلف کشور کاهش یابد و دیگر شاهد این نباشیم که یک جانباز 45 درصد برای گذران امور زندگی آن هم با ویلچر و دستگاه اکسیژن در خیابان های شهر زخم زبان بشنود.