مادرانه هایی از ۳۳ سال گمنامی

مادر شهید تازه تفحص شده سید مهدی غلامی می گوید: در دوران جنگ همه مردهای خانه جبهه بودند. روزهای سختی را طی کردیم. طی دو سال ۵ شهید دادیم.

چند روز پیش هویت پیکر مطهر یکی از شهدای تازه تفحص شده که طی عملیات اخیر تفحص  برون مرزی پیکرش توسط تیم کمیته جستجوی مفقودین ستاد کل نیروهای مسلح کشف شده بود، شناسایی شد. شهید سید مهدی غلامی(حسینی مجد) متولد 1343 است که در سال 1363 در عملیات بدر و در منطقه شرق دجله به شهادت رسید. این شهید 20 ساله یکی از اعضای گروهان خط شکن عملیات بدر و اعزامی از لشکر 27 محمد رسول الله تهران بود که در میان آب های هورالعظیم به شهادت رسید و پیکرش مفقود شد. نهایتا بعد از گذشت 33 سال از شهادتش پیکرش به کشور بازگشت و در گلزار شهدای تهران به خاک سپرده شد.

مادر این شهید خط شکن که بعد از 33 سال چشم انتظاری حالا آرامش خود را به دست آورده است. در مورد پسرش در گفتگو با خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، می گوید: هدفش اسلام و قرآن و رهبر بود. می گفت : «می شنوم بعضی می گویند این ها برای پول می روند اما بدانند اگر ما در شهر بمانیم و کار کنیم، ده برابر بیشتر از آنچه فکر می کنند پول درمی آوریم. ولی برای دفاع از دین حسینی رفتیم.» وصیت نامه قشنگی هم دارد. در آن گفته است که می خواهم بدنم مثل جدم در صحنه نبرد بماند و این پیش بینی را کرده بود.

می گفت باید دو برابر خون های تزریق شده را بدهم

​​​او ادامه می دهد: یک بار در جبهه شیمیایی شده بود و او را بستری کرده بودند اما شب با همان لباس بیمارستان دوباره به جبهه رفته بود. مدتی گذشت خرداد سال 63 بود که در شلمچه به شدت مجروح شد. خون بسیاری از او رفته بود او را به بیمارستان اهواز منتقل کردند. چندین واحد خون به او تزریق کردند تا زنده بماند اما پایش عفونت کرده بود. کبود شده و بسیار ورم داشت. به بیمارستان بقیه الله منتقل شد و سه ماه در آنجا بستری شد. از خدا خیلی شفایش را خواستم. بعد از بیمارستان فقط 10 روز پیش من ماند و دوباره آماده رفتن به جبهه شد. گفتم: «مادر هنوز پایت مجروح است. کجا می روی؟» گفت: «شما غصه نخور! من مواظب پایم هستم. باید بروم و این واحدهای خونی که به من تزریق شد را پاسخ بدهم. من مدیون این خون ها شده ام. دو برابر این خون را میدهم. اگر خواست خداست و برگشتم پایم را هم دفعه بعد که آمدم عمل میکنم و اگر نه هم که خدا به توصبر بدهد.»

مادر شهید غلامی از صبر زیادی که خدا به مادران شهدای گمنام عطا کرده است چنین می گوید: و واقعا هم خدا صبر را به من داد. من همان مادری بودم که اگر بچه ام از مدرسه دیر می آمد دل نگرانش می شدم و به بچه هایم وابسته بودم. موهایم برای این بچه ها سفیدشد. اما صبر رفتن فرزندم  را خدا در این 33 سال به من داد.

با وجود مجروحیت، جزو اولین نیروهای داوطلب، خط شکن عملیات بدر شد

او از عزم و ارائه فرزندش برای شرکت در عملیات چنین می گوید: برادرش در جبهه همرزم او بود. با هم در جبهه بودند. حتی در عملیات بدر هم که مهدی شهید شد برادرش حضور داشت. برادرش تیربارچی بود و مهدی خط شکن عملیات شد. برادر مهدی به دوستانش سفارش کرده بود برادرش را جلو نبرند که هنوز پایش مجروح است. اما آنها گفته بودند: «او اینقدر می دود که کسی نمی فهمد ممکن است مجروح باشد. خودش و مجروحیت را خیلی کنترل کرده است.» ظاهرا اینطور که همرزمانش تعریف کرده بودند، مهدی جزو اولین داوطلب ها برای حضور میان خط شکنان عملیات بوده است.

مادر این شهید تازه تفحص شده از شهادت فرزند و پیکر باقیمانده اش می گوید و ادامه می دهد: در نهایت هم در آب های هورالعظیم شهید شد. بدنش داخل بادگیر بود و به همین دلیل طی این سال ها اعضای بدنش از هم جدا نیفتاده است و بعد از 33 سال به خواست خدا همه استخوان هایش سالم است. حتی ساعت مچی که از مکه برایش آوردم هم هنوز در دستش بود. 

اصراری برای آمدنش نداشتم، خودش بازگشت

او 33 سال چشم انتظاری را سخت توصیف می کند اما یادآوری هم می کند که شهیدش او را برای این انتظار درازمدت آماده کرده بود و می گوید: در این 33 سال که مفقود بود هر وقت شهیدی می آمد به بچه ها می گفتم بروید معراج تحقیق کنید شاید مهدی هم میان شهدا باشد اما پسر بزرگم می گفت: «مادر پیکر برادر جایی است که دسترسی برای برگرداندن آن نیست مگر اینکه آب خشک شود و بتوانند کاری بکنند.» همان سالهای اول که مفقود شده بود، اسرا و شهدا می آمدند و من هم انتظار می کشیدم. یکبار به خوابم آمد و گفت:« مادر دائم  نگو مهدی بیا.» گفتم:« باشد مادر؛ اشتباه کردم. صبر می کنم.» پدرش هم همان ایام شبیه این خواب را دیده بود که بچه ها نزدیک رودخانه بالا سفید بازی می کنند و مهدی هم بین آن هاست و به پدرش گفته بود: «آقاجون برو من دیگر نمی آیم.» حالا بعد از 33 سال خودش آمد. من اصراری نکردم. به او گفتم مادر من 33 سال صبر کردم.

همه مردهای خانه جبهه بودند

مادر شهید غلامی می گوید: همسرم، پسران، داماد و بستگانم  همه در سال های جنگ در جبهه بودند و زن و بچه این ها دور من را گرفته بودند. پسر بزرگم یک بچه داشت که وقتی به جبهه می رفت زن و بچه اش پیش من بودند. دامادم شهید منصور غلامی هم دو بچه داشت که در 29 سالگی در جبهه شهید شد. زن و بچه او هم همیشه دور من بودند. همسرم هم مثل بچه هایم دائم  در جبهه بود. من در 8 سال جنگ، پسران و همسر و دامادم را یک دل سیر ندیدم. یعنی از وقتی 14 ساله شدند، نفهمیدم اوضاع شروع جنگ چگونه پیش رفت. مثلا همین دو برادری که با هم در جبهه بودند یعنی عباس و مهدی با اینکه هردو  در منطقه بودند اما دوسال همدیگر را ندیدند. چون وقتی یکی می آمد مرخصی دیگری در جبهه بود و وقتی آن یکی می آمد دیگری رفته بود جبهه.

او با اشاره به شرایط سخت خانواده رزمندگان در دوران دفاع مقدس می گوید: اوضاع جنگ همین بود. همه کسانی که رزمنده ای در جبهه داشتند همینطور زندگی می کردند. منتها مردم امروز قدر این امنیت را نمی دانند. مهدی اما هیچوقت ازدواج نکرد. گاهی برادرش به شوخی به او می گفت: «داداش می خواهند به تو زن بدهند، دارند تو را گول می زنند که از خدا جدا شوی،گول نخور!»

سرانجام عهد سه نفره شهادت/33 سال بعد مهدی کنار دوستانش دفن شد

مادر با اشاره به عهد سه نفره شهادت میان پسرش و دو تن از بستگان می گوید: خواهرزاده، پسرعمو و پسردایی من هم در جبهه شهید شدند. خواهرزاده ام شهید محمد حسینی دهجی و پسرعمویم شهید 18 ساله، سید عباس غلامی با سید مهدی  هر سه نفر با هم عهد بسته بودند که همراه هم به جبهه بروند. خواهرزاده و پسرعمویم بعد از شهادت کنار هم دفن شدند و کنارشان هم یک مزار خالی برای سیدمهدی گرفتیم و دراین سال ها نگه داشتیم. گاهی می رفتم سر خاک این ها و می گفتم: «بی وفاها ! مهدی من را تنها گذاشتید؟» می گفتم: «محمد! سید عباس! شما با هم آمدید و پیش هم خاک شدید اما مهدی من را نیاوردید. این خاکی که پشت سر شماست، برای مهدی من است.» الان هم مهدی همانجا در قطعه 28 دفن شده است.

در دو سال 5 شهید دادیم/ در این 33 سال گاهی فکر می کردم شاید هنوز زنده باشد

او بار دیگر به شهدای خانواده غلام(حسینی مجد) اشاره کرده و می گوید: ما مادران شهدای گمنام بچه هایمان را در راه خدا دادیم. ما روزهای سختی را گذراندیم. شما فکرش را بکنید ما در دو سال 5 شهید دادیم. پسرم، دامادم, پسرعمو، پسردایی و خواهرزاده ام همه شهید شدند ولی خود داری کرده و صبر درپیش گرفتیم. حالا هم که پیکر پسرم آمده قدمش بر روی چشم. خوشحال شدم که از چشم به راهی درآمدیم. در این 33 سال انتظار گاهی فکر می کردم ممکن است که هنوز زنده باشد و پیش خود می گفتم اگر ما بمیریم و پسرم از جبهه بیاید چه می شود؟ گاهی احتمال می دادم که برمی گردد هر چند که قلبم می گفت شهید شده است. سایر مادران شهدای گمنام هم مثل من بچه خود را در راه خدا دادند. این شهدا اصلا برای ما نبودند. از اول برای خدا بودند و خدا هم آنان را پذیرفت.

انتهای پیام/