سه شنبه 31 مرداد 1396 , 09:45
تشکل همسران جانبازان«کوثر»
الگویی برای فعالیت های «آتش به اختیار»
اجتماع آن ها به صورت خودجوش شکل گرفته است. هدفشان ارتباط با همسران جانبازان تمام اقشار جامعه ایثارگری در زمینه عقیدتی، فرهنگی، اجتماعی و ارتقاء سطح روحی آن ها است. کار بین اعضای این تشکل تقسیم شده و هر کدام در حیطه خاصی فعالیت می کنند...
فاش نیوز - در سال 88 تشکلی آغاز به فعالیت کرد که بانیان آن واژه "ایثار" را برای چندمین بار سرلوحه کار خود قرار دادند. آن ها نام تشکل خود را "تشکل همسران جانبازان (کوثر)" نامگذاری کردند.
در یکی از روزهای گرم تابستان توفیقی حاصل شد تا این عزیزان را از نزدیک زیارت کنیم و شاهد تلاش ارزنده و بی شائبه آنان باشیم. فضای جلسه به نحوی بود که در برابر عظمت وجود آنها خود را ناچیز حس کردیم. اجتماع آن ها به صورت خودجوش شکل گرفته است. هدفشان ارتباط با همسران جانبازان تمام اقشار جامعه ایثارگری در زمینه عقیدتی، فرهنگی، اجتماعی و ارتقاء سطح روحی آن ها است. کار بین اعضای این تشکل تقسیم شده و هر کدام در حیطه خاصی فعالیت می کنند. در فرصت کوتاه با تنی چند از آنان گفت و گویی انجام دادیم که توجه شما را به آن جلب می کنیم.
بانو فاطمه خلیلی (همسر سردار جانباز حاج علی فضلی) سرپرستی گروه را به عهده دارد در خصوص ماهیت تشکل گروه همسران جانبازان گفت: ما تعدادی از همسران جانبازان هستیم که به صورت خودجوش این گروه را پی ریزی کردیم. از بدو تشکیل دوازده نفر بودیم و الان هم به همین تعداد در حال خدمت هستیم اما در این سال ها همسرانی از جانبازان در کنار ما مشغول به فعالیت شدند ولی بنا به شرایط زندگیشان چند جا به جایی داشتیم.
وی هدف از تشکیل این گروه را توجه به شرایط و روحیات همسران جانبازان دانست و گفت: همسر یک جانباز وقتی پا به سن میانسالی می گذارد، دچار مشکلات زیادی می شود. ما دور هم جمع شدیم تا در حد توان با اجرای برنامه های فرهنگی و تفریحی با رخوت و کسالت روحی و جسمی همسران جانبازان مبارزه کنیم. عده ای از همسران معزز از وجود این تشکل مطلع شدند و به ما پیوستند. اما هنوز بخش بزرگی از عزیزان از وجود تشکل مطلع نیستند.
همسر سردار فضلی در خصوص میزان تاثیرگذاری این برنامه ها بر روی جامعه هدف توضیح داد: با کدهایی که خود همسران معزز جانباز به ما داده اند و با استقبالی که آن ها از برنامه های ما دارند، به حمدالله نشانه های موفقیت و تاثیرگذاری را دریافت کرده ایم. ابتدا حیطه فعالیت ما در محدوده تهران بود اما بعضاً مواردی خاص پیش آمد که برای عزیزانمان در شهرستان ها هم اقداماتی انجام دادیم. البته تصمیم داریم با ارتباطی که با همسران جانبازان در شهرهای دیگر برقرار می کنیم، حیطه فعالیت هایمان را به استان های دیگر گسترش دهیم.
.jpg)
بانو زهره عزتی (همسر جانباز نخاعی حسین اسرافیلی) که معاون و جانشین تشکل است نیز در خصوص پیشنهاد دهنده شکل گیری این تشکل بیان کرد: ما هر سال در ایام ماه مبارک رمضان، یک سفره افطاری پهن می کردیم و خانواده معزز جانبازان تشریف می آوردند. در این مراسم همسران جانبازان برای ساعتی در کنار هم بودیم. این مراسم افطاری برای مدتی متوقف شد. عده ای از عزیزان از من علت را می پرسیدند و یکی از پیگیرترین آن ها مرحومه خانم صفا بود. ایشان ضمن اینکه می خواست سفره افطاری دوباره دایر شود، پیشنهاد تشکیل یک محفل و تشکلی با جمع همسران جانبازان را داد تا بیشتر با هم باشیم و از مشکلات هم باخبر گردیم. لذا این عاملی شد که با خواهران و همسران جانبازان شاکری، طاهریان، صادقیان و سایرین تماس گرفتیم و یک جلسه گذاشتیم. بعد خواهران دیگر از جمله همسر سردار فضلی، خانم کاوه، خانم مقدسیان، خانم مداح، خانم کهتری، خانم غفوری، خانم فتوت و خانم سرلک هم به جمع ما پیوستند. قبلاً همسر جانباز نخاعی، شهید علی شکراللهی هم عضو این گروه بودند. در حال حاضر دوازده نفر هستیم.
.jpg)
معاون و جانشین تشکل، همچنین در خصوص برگزاری مراسمات گفت: در ایام محرم و ماه رمضان مراسماتی برگزار می کنیم. اردوهای تفریحی و زیارتی برای اعضای گروه داریم. خدا را شکر همسران از برنامه ها احساس رضایت دارند و ما خوشحالیم که در حال رسیدن به آن هدف مورد نظر تشکل هستیم. نقطه قوت تشکل این است که اجتماع ما از جانبازان 5 درصد تا 70 درصد و بالاتر تشکیل شده است. همه عزیزان با هر درصدی که بودند، وارد گروه شدند. هیچ محدودیتی برای همسران نداشتیم و الان حدود صد و اندی همسر جانباز اعصاب و روان، نخاعی، قطع عضو و بصیر گروه ما را تشکیل داده اند و این در حالی است که تشکل کارش را در عین گمنامی و بدون هیچ تبلیغ آغاز کرد.
بانو مریم اصلان بیگ (همسر سردار کوثری) در تشکل همسران جانبازان، قسمت مالی را مدیریت می کند. وی در خصوص اهمیت وجود تشکل می گوید: وجود تشکل بازخورد خوبی بین همسران جانبازان داشته است. در دیدارها و برخوردهایی که با این عزیزان داریم، خودشان این مطلب را برای ما بیان می کنند زیرا گروه همسران مکانی برای آشنا شدن با دیگر همسران جانبازان است و از وضعیت همسرانی که در شرایط سخت تری قرار دارند، مطلع می شوند؛ برای هم سنگ صبور هستند.
وی در ادامه صحبت هایش یک خاطره از دوران دفاع مقدس و حضورش در منطقه اندیمشک بیان کرد.
همسر سردار کوثری گفت: ما با تعدادی از همسران رزمندگان در خانه های بیمارستان شهید کلانتری اندیمشک اسکان داشتیم. همه ما بچه دار بودیم و من سر پسر دومم باردار بودم. صبح یکی از روزهای آذرماه بود که هواپیماهای عراقی منطقه را به شدت بمباران کرد. ما از خانه های خود خارج شدیم و در کنار دیوارها پناه گرفتیم. هواپیما آنقدر ارتفاعش پایین بود که با کالیبر به طرف ما شلیک می کرد. افراد داخل جنگنده دیده می شدند. پسر بزرگم چهارساله بود. دستش را گرفته بودم که مبادا به وسط محوطه برود اما در یک لحظه دستش از دست من رها شد و هراسان به طرف محوطه دوید. صدای شلیک گلوله به طرف بچه ام بلند شد و تیر به فاصله پای پسرم در خاک فرو رفت. هواپیما وقتی دید که نمی تواند تک تک افراد را شهید کند، اوج گرفت و بعد بمب های خود را بر سر ساختمان ها ریخت. رزمنده های حاضر در منطقه فریاد زدند: بخوابید روی زمین و چادرهای خود را بر سرتان بکشید. من به پهلو در کنار پسرم روی زمین خوابیدم و چادر را بر روی سرمان کشیدم. برادرانی که شاهد ما بودند باز فریاد می زدند: کاملا" روی زمین به رو دراز بکشید ولی من تا پایان بمباران در همان وضعیت خوابیده بودم. بعد از دقایقی سخت، هواپیما از بالای سر ما رفت اما در فاصله زیادی شاهد سقوط آن هواپیما بودیم و حتی وقتی خلبان با چتر فرود آمد، او را می دیدیم.
.jpg)
بانو نسرین مقدسیان (خواهر شهید و همسر جانباز طالب جمالی) عضو دیگر این تشکل در خصوص فعالیتشان بیان کرد: من عضو کوچکی از این تشکل هستم که هشت سال پیش با چند نفر از همسران جانبازان تصمیم گرفتیم برای تقویت روحیه خودمان به صورت خودجوش فعالیت های تفریحی و فرهنگی داشته باشیم. از آن جایی که کار برای رضای خدا بود، توفیق آن را پیدا کردیم که مورد تایید خانواده ها باشیم.
این گفت و گو را با بیان این نکته مهم به انتها می رسانیم که خانم "مهری یزدانی" همسر جانباز مجتبی شاکری که یکی از اعضای گروه «همسران جانبازان کوثر» است، اخیراً در دومین دوره همایش "جایزه جهانی گوهرشاد" که با حضور 300 میهمان خارجی و 600 میهمان داخلی در آستان قدس رضوی برگزار شد، به همراه هفت بانوی برجسته دیگر مورد تجلیل قرار گرفت. البته این بانو راضی به توضیح دادن در این باره نشد و با تواضعی شهدایی گفت: "از نظر من همه همسران جانبازان نمونه، اسوه و قابل تقدیر هستند."
بنده نظرم چیز دیگری است. پیشنهاد شما خوب است اما کمی نظراتمان را به وضع موجود نزدیک کنیم. وقتی همسران جانباز کم درصد از یک دور همی هم محروم هستند فکر می کنم حتی اگه هدف همین دورهمی و حرف زدن با هم باشد باز هم برای آنها اثرگذار است.
شما بررسی کنید از نظر روانشناسی چقدر روی خلق و خو اثر می گذارد . مخصوصا وقتی تو یه سفر هم اسمشان دربیاید. خودم هم در حسرت یه دورهمی شهدایی مثل آنچه که این همسران جانباز می گویند می سوزم . شما همش به اهداف دوردست و بزرگ نگاه نکنید. بعضی درددلها قابل گفتن نیست.
والا به مهندس می گم آیدیتو پیدا کنه و برای همیشه مسدود بشی ... خود دانی ؟
اولا بعضی عزیزان خودشون می خوان منزوی باشن ... من تقریبا تو بطن کار هستم و وارد شدم ... اگه قرار باشه به هر فعالیتی به چشم مطرح شدن متولیانش نگاه کرد که دیگه هیچ کس از ترس این چنین برچسبهایی اصلا کاری انجام نمی ده ... بعضی ها نگاهشون به کارهای خودجوش اشتباه است . فکر می کنند هر چه تا حالا نداشتند از طریق این آدما میشه بدست بیارن ... بابا تو فکرشو بکن من خواستم چهارتا کلمه از زندگی یه شهید بدست بیاورم خانواده اش چنان برخوردی با من کرد که مبهوت شدم . من که از جمع خودتونم . من که مظلومتر از خودتونم . بعد دلخورن که چرا شان شهدا در جامعه حفظ نمی شود . می آمد پیش من که کارش را راه بیندازم . او از سردی برخورد اطرافیان تو بخشهای دیگر دلشکسته می شد . شما که خودتان با آدمای دوستدار شهدا و از جامعه خودتان اینطور برخورد می کنید پس از دیگران چه انتظاری دارید ؟ الان چند ساله یه کار ارزشمند در خصوص شهدا می خواستم انجام بدم ولی چون اطلاعاتم کامل نیست همین جور منتظر نشستم . می ترسم برم سراغ بقیه . هی از این ور و اونور مطالبو جمع می کنم . همین جانباز خودمون فکر می کنید اگه برم سراغش چی بهم می گه ؟
عزیزان قبول سه دهه از جانفشانی شهدا و جانبازان گذشته و تا حالا هیچ کار ارزشمندی توسط نهادهای متولی فرهنگی انجام نشده . احترامشان حفظ نمی شود . اگه اعتراضی هست باید به اون نهادها انجام بشه نه گروههای خودجوش ..این چه اخلاقیه که بین ما شکل گرفته ؟ همه اطلاعات دست متولیانی است که بنا به دلایلی به زنده نگهداشتن یاد شهدا اهمیتی نمی دن ؟ حالا باید چه کرد ؟ خودتون بگید .... پس حالا که عده ای به فرمان حضرت آقا دست به اقدامات آتش به اختیاری زده اند ما بهشون کمک کنیم .نگاه منفی بهشون نداشته باشیم . فرصت بدیم . اون خانواده یه جوری به من گفت دست از سرمون بردارید که انگار من مسبب همه گرفتاریهاشون هستم و رییس بنیادم . عزیزان درد دلها بسیار است اما همه ما با خدا معامله کردیم و همه ما الان دوران سخت غربت را طی می کنیم . عزیزان هر کدوم از ما که جزو جامعه ایثارگر هستیم اگه خاطره ارزشمندی داریم مال همه است . نمی تونیم آنها را به دیگران منتقل نکنیم . والا آدمهایی پیدا میشن که خاطرات دروغکی خودشونو به اسم شهدا تو کتابها میچپونن ...
ببینید شهید حججی در چه شرایطی خونش و جانش را فدای اسلام کرد . اون رزمنده می ره جبهه ، اون کافرای داعشی قطعه قطعه اش می کنند آن وقت این ور تو کشور خودمون مردم... خودمون می گن برای پول رفتن ؟ مگه ندید که نماینده های ما در حال سلفی گرفتن با یه زن معمولی خارجی هستن ؟ اما بازم رفت . بعضیا شرف که ندارن بفهمن اخیرا که 150 دختر و زن پاکستانی رو بردن یعنی چه ؟
لذا به نظر من بهتره با هم مهربان باشیم و نسبت به هم بدبین نباشیم . به هم کمک کنیم . این تشکلها تازه راه افتاده . خب ، انگار بعضی ها رو انگار خدا آفریده غر بزنند و هی انرژی منفی بدن ... اما آدمهای خردمند و مهربان نباید مایوس شوند . من با دیدن این فعالیت همسران جانباز واقعا مسرور شدم . اینا هم می تونستن نسبت به بقیه بی تفاوت باشن اما با هدف بزرگی دست به چنین اقدام بزرگی زدند ... من دست آنها را می بوسم . راست گفتن که عشق در محیط عاشقانه خودشو نشان می دهد ... من زن های زیادی رو می شناسم که در خانه های آنچنانی نشستن و حقوق آنچنانی می گیرند اما چنان پا روی گلوی بقیه گذاشتن و شوهرانشان را مجبور به کارهای غیر انسانی و اسلامی می کنند که روی زالو را سفید کردند ... بعد این عزیزان با وجود داشتن همسران جانباز با شرایط خاص و با وجود مشکلات زیاد هنوز قلبشان از عشق ورزی به دیگران می تپد ... احسنت ، اجرشان با حضرت زهرا سلام الله علیها .