سه سال پیش وقتی «مرتضی پاشایی» خواننده پاپ، به دلیل ابتلا به بیماری سرطان درگذشت، برخی رسانه ها با پروپاگاندای وسیع تا مدت ها به بررسی دلایل جامعه شناختی و روان شناختی حضور پرشمار مردم در مراسم تشییع وی پرداختند.  

سه سال بعد وقتی همان مردم(البته از جنس گفتمانی به مراتب متفاوت تر) در مراسم تشییع شهید «محسن حججی»- جوانی که برای حفظ ناموس و شرف دین سرش را تسلیم تیغ جاهلیت کرد- سنگ تمام گذاشتند، رسانه های مزبور با فروغلتیدن در ورطه بی تفاوتی و اهمال، اوج رسالت رسانه ای خود را تنها به رپرتاژ خبری محدود کردند.  

نیت، مقایسه میان مرحوم پاشایی و شهید حججی نیست؛ هر دو عزیزاند و قابل احترام؛ نیت نقد عملکرد رسانه هایی است که بزنگاه های همسان اجتماعی را با چوب ایدئولوژی زدگی می رانند؛ جالب تر آنکه همین رسانه ها، رقیبان خود را با اَنگ ارزش گرایی و دُگم اندیشی در بازار اتهام زنی ذبح می کنند. خدا کند که عملکرد ایشان، صرفا از سر ندانم کاری و تساهل باشد. هر چند فرض بر تساهل آن هم در چنین موضوعات مهمی، خود گناهی نابخشودنی است.