نگاه های معنادار!

رزمنده- حقیر رزمنده 24ماه جبهه و 5درصدجانبازی که اخیرا به خاطرتنها دخترم اقدام کرده و احراز شده، هستم.

سال هاست فشارهای عصبی و جسمی ناشی از جنگ زندگی ام را دگرگون ساخته و خانواده رنج ها کشیدند که قابل وصف نیست. 30سال دنبال جانبازی نبودم تااینکه تنها دخترم دانشجوی پزشکی سراسری بود. با هزار مکافات برای انتقال به تبریزموافقت دانشگاه مبدا راجلب .لکن دانشگاه مقصدعلی رغم بخشنامه جدید دیوان عدالت مبنی بر ممنوعیت اخذ شهریه ازدانشجویان مهمان وانتقال روزانه سراسری تنها با دو ترم مهمانی به شرط پرداخت شهریه  آن هم برای دانشجوی ممتاز معدل الف. موافقت نموده است.

 حتی از اعمال 30درصد تخفیف خبری نیست. ازترس اینکه درصورت اعتراض بفرمایند جا نداریم ..سکوت اختیار کرده وبدین جهت مجبور شده ام شبها دریک مغازه بقالی اجاره ای باتنها پسرم که اوهم دانشجوست تا دیروقت با انبوهی ازقرص های اعصاب ناشی از جنگ خانمانسوز جون بکنیم ..وچندبار هم طبق گزارش ارایه شده ..مورد حمله اشرار مست قرارگرفته ام.

 افسرده ام آزرده ام از بی مهری ها!...آیا شایسته نیست به جهت اجرای دیر هنگام سهمیه کنکور وعدم استفاده امثال فرزند بنده ..اینان در زمره دانشجوی شاهد از امکانات تسهیل در انتقال به دانشگاه محل زندگی استفاده نمایند؟ آیا واقعا شایسته یک گوشه چشم لطفی در ایام سالخوردگی که نیازمند استراحت وآرامشم. نیستم؟...

 آیا مسئولین اینقدر بی مهرند واقعا؟ خدا از تقصیراتم بگذرد. بروم ان شاالله این روزهای بی حرمتی پیش بچه هایم را نبینم! کدام عزت مندی را دراین 30سال دست و پنجه نرم کردن با مشکلات روحی و جسمی دیدم، با خیال واهی که همواره مسئولین به فکر ما هستند.

 به بالاترین مقامات نامه دادم ونتیجه نگرفتم. زمانی که جبهه بودم، خیلی ها برای فرار از جبهه بجه هاشان را به خارج فرستادند. لکن هر چند پشیمان نبوده ونیستم وافتخار می کنم که رفتم.اما ای کاش از رشادت هایم زمانی که زیر بمباران پادگان ابوذرسال 63 باتن زخمی جان خیلی ها را نجات دادم و از پادگان با گواهینامه پایه 2 ماشین سنگین رو با مهمات و مجروحین با تن زخمی بیرون کشیدم و سال ها دنبال مدرک جانبازی نرفتم را به بچه هایم تعریف نمی کردم تا الان با نگاه های معنادار، بی مهری. بی توجهی مسئولین و مقامات را به رخم بکشند..

 کمک به مردم مسلمان جهان کاری ست پسندیده ..اما زمانی که رزمنده دردمندی درخانه از بی مهری به خود می پیچد و عرق شرمساری پیش خانواده به جای عزتمندی بر رخش جاری ست کمک به مسجد چه ذهنیتی را در اذهان متبادر می نماید؟؟؟ من این نامردمی و بی حرمتی ها را نمی خواهم ببینم!

نفیر مرغ حق ، بانگ زغن ها را نمی خواهم ببینم.... قلوب ما نوای همدلی ها و زبان ما پیام همزبانی داشت...
من این صدها سخن خفته در کنج گلو ها را نمی خواهم ببینم ......دل و دستم به سوی دست و دلبازی غمین و ناتوان گشته...
من این با غم شدن دمساز و نجواها را نمی خواهم ببینم....

افسردگی سراسر وجودم راگرفته..دریغ از گوشه لطفی...آیا حمایت ازرزمندگان که سال ها محروم ازخدمات بودند به یک ترفند تبلیغاتی تبدیل شده؟؟؟