همه درها را به رویمان بستند!

سرگزی- همه درها را به رویمان بستند!

 در دفاع مقدس، جنگ هشت ساله قوانینی داریم که افراد غیر شاغل و داوطلبان بسیجی و رزمنده براساس وتعاریف آن قوانین به عنوان کادر رسمی بسیج و سپاه محسوب می شوند و سال هاست امروز و فردا کردند اما برای عده‌ای اجرا شد و برای اکثریت خیر.

 از جمله قانون 175سپاه پاسداران که بنده حتی طی نامه ای رسمی  وممهور به مهرسپاه، ناحیه مقاومت شهرستان مرکز استان، معرفی شدم برای تکمیل پرونده، متاسفانه شخص مسوول قسمت ایثارگران پرونده رو به طریق دیگری که متفاوت با هدف ماده 175 سپاه بود تشکیل نمود وازجائی که ایشان درمحل کار حضورنداشتند وبنده بجهت سرگردانی گلایه داشتم، چندسالی هم پرونده بنده را اختفا نموده بود و در مراجعات بعدی جهت اطلاع از حصول نتیجه اظهارات غیر معمولی بروز میداد. متاسفانه دولت ها هم درحق شرعی و قانونی رزمندگان و جانبازان فاقدشغل کوتاهی های غیر قابل گذشت و ظالمانه ای اعمال نمودند.

 بنده جانباز شیمیایی و اعصاب و روان هستم و دیگر همرزمان ودوستان که برای اجرای عدالت ومصوبات مربوطه همیشه چشم انتظار و امیدوار بودیم وحتی با مصاحبه هائی که رئیس ایثارگران کشور با گزارشگران وخبرنگاران داشتند کرارا" وعده ونوید اجرا وپرداخت معوقات ومطالبات گذشته را عنوان می نمودند، اما در دولت جدید به ناگاه همه این مصوبات وقوانین مربوطه را کنار گذاشتند وبه کمترین حد امکان بصورت کمک معیشت مبلغی ناچیز بصورت سلیقه‌ای و دلخواه شاید به اندازه صدقه وهر ماه دیر و دیرتر واریز می کنند، و عنوانش را کمک معیشت نام نهادند برای پایمال کردن حق و حقوق این قشر مظلوم وبی سرپناه و مدافعان بی مدافع، اگر ببینید وبگویم وبنویسم،شرح حال وزندگی یا آوارگی ام را نمیدانم چه احساسی خواهید داشت!؟

 هرچند احساسات و حس نوع دوستی و عدالت کمرنگ وجایگاهی ندارد. مخصوصا دوره ای که مسوولان فقط تلاش دارند حقوق ها نجومی تر وضعفایی همچون جبهه ای ها لگد مالتر بشوند! باید ببینید و درک کنید و سرگذشت عجیب مون با دانش آموز مانده از تحصیل و آواره خانه دوست و آشناو بستگان آن هم شهرهای مختلف،آنگاه با تدبیر ومدبرانه تفکر کنید وحستان را بیان کنید.

 اجاره نشینی، آوارگی، عدم توانائی مالی، بازمانده از تحصیل، فشار وضعف حاصل از اثرات مواد شیمیایی حتی تا مرز نابینائی چشم ها، سستی ها و فلج های جسمی،فشار بر مغزواعصاب وسردردهای فوق العاده خطرناک و جانکاه که درکش بر دیگران محال است، حتی گاها لرزش هائی بصورت جان کندن هم اتفاق افتاده،با سه فرزند،دوتا شون آواره از تحصیل مانده واز همه زجر آور تر زمان شیرخوارگی فرزند کوچک،مجبور به مصرف شیر خشک وعدم توانائی تامین شیر،و ضجه های شبانه! بی شیر!

چگونه میتوانید تحمل کنید، برای رزمنده‌ای که یلی بوده،کوچکترین جنگاور جنگ بوده،خاطرات که مرور میشود، قابل قیاس با امروز وکرسی نشینان که چه عرض کنم،!حتی فکرش هم مشکل و آزار دهنده و والله کشنده هست! به فکر که فرو میرویم حتی به سکته زدن می رسیم، آیا چاره ای هست؟

 برادر عزیز سرلشکر بزرگوار فرماندهی محترم سردار جعفری!
آیا امیدی هست که فرزندانمان بتوانند به تحصیل اعاده بشوند؟!
ریاست محترم دولت آقای روحانی!
آیا وعده‌های ریاست محترم ایثارگران سردارابوالقاسم شریفی و عمل به نص صریح قانون وپرداخت معوقات رزمندگان، بار دیگر از زبان ایشان قابل تکرار هست!
جناب ریاست محترم مجلس شورای اسلامی برادر عزیز لاریجانی که جنابعالی هم ملبس به لباس مقدس سپاه پاسداران بوده اید!؟

آیا به لباس مقدس سپاه پاسداران انقلاب که نماد مهربانی وعطوفت و ایثار و ازخودگذشتگی است این اتفاقات برمیتابد!؟

اللهم عجل لولیک الفرج

آمین

لا حول ولا قوه الا بالله العلی العظیم
ماشاءالله کان لا حول ولا قوه الا بالله