درس وفای به عهد

جانباز رمضانعلی کاووسی- روزهای مقدس تاسوعا و عاشورا را پشت سر گذاشتیم و به اربعین نزدیک می شویم. هرکدام از ما در حد توانمان برای سرور و سالار شهیدان عزادرای کردیم. از خطیب و مداح گرفته تا سینه زن و زنجیرزن و سنگ زن و آشپز و ... همه به نوعی ارادت و محبت خود را به حسین(ع) و یاران باوفایش اعلام کردیم.

 میزان بهره مندی هرکدام از ما از عاشورا به اندازهٔ شناختی است که از قیام امام حسین(ع) پیدا کردیم و دروسی است که از این نهضت آموختیم. یکی از مهمترین درس هایی که هر شیعه ای باید از عاشورا بیاموزد درس "وفای به عهد" است.

 امام حسین(ع) روز عاشورا جان خود را تقدیم دوست کرد تا بر سر عهد خود با معشوق ثابت قدم بماند. کوفیان با توجه به هزاران نامه ای که برای امام حسین(ع) نوشتند عهدشکنی کردند و مسلم فرستادهٔ امام را تنها گذاشتند. کار به جایی رسید که همانهایی برای امام نامه نوشتند برایش شمشیر کشیدند و او را به شهادت رساندند. جالب است بدانیم کوفی ها هم روزه می گرفتند، هم نماز می خواندند و شب زنده دار بودند، هم ظاهر دین را حفظ می کردند. وقتی دین انسان ها ظاهری باشد کار به جایی می رسد که به زعم خودشان برای رفتن به بهشت حاضر می شوند عهد شکنی کنند و روی پسر پیامبر خدا شمشیر بکشند.

آیا ممکن است ما نیز مثل کوفیان باشیم و عهدشکن؟  
یک پزشک بعد از فارغ التحصیلی سوگند یاد می کند و با خدا عهد می بندد که برای بهبودی حال بیماران از هیچ کوششی فروگذار نکند؛ اما بعضی از همین پزشکان وقتی کارشان روی غلتک افتاد تا از بیمار زیرمیزی نگیرند عملش نمی کنند!

  یک وکیل به کلام الله مجید قسم می خورد که به جز حق چیزی نگوید؛ اما وقتی صد میلیون یا دویست میلیون برایش کارت به کارت کردند کاری می کند که ورق به نفع ظالم و به ضرر مظلوم برگردد. آیا این عهد شکنی نیست؟
دختر و پسر جوان هنگام عقد، حدود سی امضا در عقدنامه می کنند و متعهد می شوند که به هم وفادار باشند و در حق همدیگر خیانت نکنند؛ اما...
 
 بعضی از افرادِ رباخوار، برای رد گم کردن و رنگ کردن مردم، جایشان در صف اول نماز جماعت است؛ اما به راحتی خون مردم مستضعف را در شیشه می کنند. این افراد ضمن اعلام جنگ با خدا، جوانان ما را نسبت به مذهب و آموزه های دینی بدبین می کنند. وقتی جوان ما افراد این چنینی را می بیند از هر موضوعی که رنگ و بوی دین دارد، فاصله می گیرد.

  وضع مالی مان خوب است؛ اما عمداً به فلان خویش و قوم فقیر خود سر نمی زنیم تا مبادا مجبور شویم دست توی جیبمان کنیم و به او کمک کنیم. در عین حال نماز جماعت و نماز جمعه مان نیز ترک نمی شود!
بازاری ما چند هزار پرس غذا برای عزاداران حسینی می پزد؛ اما بعد از عاشورا با کم فروشی و گران فروشی هرآنچه را رشته، پنبه می کند.
فلان شخص به راحتی دزدی می کند. وقتی به او معترض می شوی اختلاس های چند هزار میلیادری فلان آقا را بهانه می کند و دزدی خود را کوچک می شمارد.

 فلان کاندیدای ریاست جمهوری یا نمایندهٔ مجلس برای کسب آرای بیشتر هزاران قول به مردم می دهد؛ اما همین که روی صندلی ریاست جمهوری یا صندلی سبز مجلس نشست، وفای به عهد را فراموش می کند و «چون به خلوت می رود آن کار دیگر می کند»
وقتی جوانان ما به عهدی که در ازدواج با همسرشان بسته اند وفادار نباشند، بد عهدی شان باعث می شود بقیهٔ جوانان هم از ازدواج و تشکیل خانواده بری شوند و به ناچار سراغ بعضی از گناهان منافی با عفت بروند.

 وقتی برگهٔ چک برای بعضی ها یک تکه کاغذ محسوب شود و فرد متعهد در موعد مقرر حسابش را پر نمی کند، این بدعهدی باعث می شود فعالان اقتصادی دیگر جرئت نکنند چک قبول کنند. نتیجهٔ این بدعهدی ایجاد رکود بیشتر بر بازار خواهد شد.

 وقتی شما وام می گیرید و پرداخت نمی کنید، بانک به ناچار طلب خود را از ضامن شما می گیرد. بدعهدی شما باعث می شود راه خیر مسدود شود و دیگر کسی ضامن افراد وام گیرنده نشود.

 موارد بالا و هزاران نمونهٔ دیگر نشانگر بدعهدی ما انسان هاست. ما در روز عاشورا به امام حسین(ع) اظهار محبت کردیم و با او هم پیمان شدیم تا به دستورات دین جدّش وفادار باشیم. بیاییم کاری کنیم که محبت ما به امام تبدیل به مودت شود و امام هم از اعمال ما راضی باشد.