دوشنبه 16 بهمن 1396 , 10:08
حوزه توجیه‌گر نمی تواند تدوام بخش انقلاب باشد
اشرافی گری برخی از روحانیون مسئول و دست اندرکار به هیچ وجه شایعه نیست و یک واقعیت آشکار است.
«مهدی نصیری»، پژوهشگر مسائل دینی و مدیرمسئول سابق روزنامه کیهان طی یادداشتی در کانال تلگرامی خود نوشت:
در سی و نهمین سالگرد پیروزی انقلاب منتظر بیانیه ای از سوی یکی از نهادهای حوزوی و روحانی بودیم که ضمن بزرگداشت انقلاب و دستاوردهای فراوان آن، منتقد و تحلیل گر مسائل و ضعفها و کاستی ها و خطراتی باشد که نظام بر آمده از انقلاب 57 با آن مواجه است اما با کمال تعجب شاهد سخنان مماشات آمیز آیت الله یزدی دبیر محترم جامعه مدرسین بودیم که گفتند:
«ما الان در شرایطی قرار گرفتیم که حکومت را چه بخواهید و چه نخواهید حکومت آخوندی می دانند و این حکومت آخوندی یعنی از دنیاگرایی فاصله بگیرید؛ ولو رئیس قوه قضاییه هستید، ولو رئیس قوه مجریه باشید، ولو رئیس قوه مقننه هستید، الان دشمن دست روی همین موضوع گذاشته و شایعات را شروع کرده، شایعاتی که علیه شخصیت‌های روحانی مسئول ما شروع کردند به خاطر همین است که می‌خواهند این شخصیت‌ها را ترور شخصیت بکنند، ترور معنوی بکنند ور اینها را از چشم مردم بیندازند و بگویند اینها دنبال زندگی هستند، قبلا قدرت نداشتند حالا که قدرت دارند دنبال زندگی هستند.» / خبرگراری رسا
اظهارات فوق از سر مماشات و یا غفلت از واقعیت امور است. اشرافی گری برخی از روحانیون مسئول و دست اندرکار به هیچ وجه شایعه نیست و یک واقعیت آشکار است. به این مساله باید اضافه کرد که مسئولیت اشرافی گری برخی مدیران غیر روحانی و هزار میلیاردی نیز متوجه روحانیت است چه آن که مردم با اعتماد به آنان و ساده زیستی شان و دل بستن به شعارهای عدالتخواهانه و مدافع پابرهنگان و محرومان امام خمینی ـ که خود در اوج سادگی بود ـ و دیگر روحانیان به انقلاب پیوستند و رژیم شاه را ساقط کردند. بنا بر این هر کسی در هر جای نظام و هر قوه دچار فساد مالی و خوی اشرافی شود، مردم آن را جدای از حساب روحانیت نمی نویسند.
این که مردم از حوزه های علمیه و نهادهای حوزوی عمدتا و صرفا در باره مسائلی چون پوشش و کنسرت و یا تعرض به روحانیت و ولایت فقیه، واکنش و بیانیه و حساسیت ببینند اما آنان را در برخورد با مفاسد مالی و اختلاسها و شاه منشی و اشرافی گری برخی مسئولان به خصوص اگر روحانی باشند، ساکت و اهل مماشات و فاقد حساسیت کافی بیابند، دچار سرخوردگی شده و مشروعیت و محبوبیت روحانیت در چشم و دل آنان تضعیف می شود.
