جانبازم

یوسف مجتهد - من شیمیایی‌ام، من اعصاب و روانم، من نخاعی‌ام، من بصیرم دو چشم هدیه داده‌ام، من دو دست بریده دارم که به ارمغان آورده‌ام...

تن‌های رجور و نحیفی که نسخه شفابخش امروز جامعه‌اند.  رنج و مشقتی که طعم آن شیرین است اما بهای سنگینی دارد.

این جسم‌های زخمی نسخه حریت و استقلال کشورند؛ کسانی  که استقلال ما را با دل و جان امضا کرده‌اند تا امروز بتوانیم سربلند باشیم و بر جهانیان فخر بفروشیم که تیغ عدو در نیام است و آوازه ما بر قلل جهان.

دشمن هر قدر که باشد تیغ برنده او در برابر ایثار کند است. یادمان باشد صحرای کربلا را ایثار جاودانه کرد. آنجا که هیچ چیز آن برابر نبود اما برتری با فدای جان بود برای آرمانی بزرگ.

امروز ما بر خود می‌بالیم و به 8سال دفاع مقدس در برابر انبوهی از دشمنان که می‌خواستند ما نباشیم، افتخار می‌کنیم که اگر آن همت بلند خدایی نبود، سر به ذلت داشتیم.

در دفاع مقدس آموختیم سر تسلیم نباید داشت؛ هر چند بندبند وجودمان را تکه‌تکه کنند و زخمی به عمق سالیان دراز بر جانمان بنشانند.

جانبازان مایه عزت و افتخار ملتی هستند که نمی‌خواست تن به ذلت دهد و با قامتی چون نخل‌های بلند و استوار در برابر تهاجم ایستادند و واژه مقاومت را شرمسار خود کردند.

جهان وحشی‌تر از آن است که حقی برابر برای ساکنینش بخواهد. چپاول، زورگویی، قتل و کشتار حرف زورمندان است و اگر ضعیف باشی لگدمال خواهی شد. روزی به نام طالبان، روز دیگر بوکوحرام و امروز داعش.

پاسخ  وحشیگری گروه‌های ساخته سرویس‌های جاسوسی استکبار فقط دفع آنان با روحیه ایثار و شهادت است. آنان باید بدانند با ملتی مواجهند که مرگ را به بازی می‌گیرد و از اینکه در برابر آنان بایستد، اندکی به خود تردید راه نمی‌دهد.

روزی که صدام را فریب دادند و حدود 30کشور و 2ابرقدرت آن زمان از هر جهت او را حمایت کردند، مطمئن بودند اثری از استقلال‌خواهی ایران و ترویج آن بین ملت‌های منطقه نخواهد بود. اما صدام گرفتار گردابی شد که خودشان او را به مهلکه بردند تا آبروی رفته را برگردانند و برای وقتی دیگر برنامه‌ریزی کنند.

هرگاه یک گام عقب آمدیم دشمن صدگام به جلو آمد و این رسم زورگویی و قلدری در جهان است.

فرهنگ ایثار و جانبازی متعلق به فرد یا گروه خاصی نیست، بلکه در طول تاریخ بوده و تا زمانی که ظلم و بی‌عدالتی در جهان باشد، خواهد بود. ملت‌های شریف و اصیل در طول تاریخ آفرینندگان فرهنگ ایثار و جانبازی بوده‌اند و همواره برای اجرای عدالت، هزینه‌ها کرده‌اند و به‌طور قطع کربلا نمونه بارز آن در طول تاریخ است.

هر جامعه‌ای نیاز به روحیه ایثار و جانبازی دارد؛ زیرا دوام و بقای او به ترویج آن است. ترویج این فرهنگ در همه ابعاد آن نباید منحصر به تعارفات معمول در بین مسئولان و مردم باشد بلکه باید به پیکره جامعه تزریق شود تا ضمانت بقای آن حفظ شود. تعیین ایامی خاص برای روزهای بزرگ نباید به یک عادت و تشریفات تبدیل شود بلکه باید یادآور آن باشد که از آن روز تا سال آینده که مجددا آن روز فرامی‌رسد برای گسترش، تعمیق و توسعه آن در جامعه چه اقداماتی انجام داده‌ایم و از آن در الگوهای رفتاری جامعه چگونه استفاده کرده‌ایم.