کاش موشک داشتیم...!

۱۲ تیرماه سال ۶۷ ، در تاریخ کشور ما، یک روز بسیار غم انگیز است. در این روز ناو وینسس  امریکایی با دو فروند موشک، هواپیمای مسافربری ما را با ۲۹۰ سرنشین ساقط کرد تا یکی از بزرگترین جنایت های ضد بشری رقم بخورد.

پس از سرنگون شدن هواپیمای مسافربری ما در سال ۶٧ توسط ناو آمریکائی وینسنس, رئیس جمهور آمریکا که فرمانده کل قوا هم هست به ژنرال ویلیام راجرز مدال شجاعت داد. او هم دچار توهّم شد که براستی قهرمان است! شروع کرد اینجا و آنجا به انتقاد کردن از دولت آمریکا و حرفهای سیاسی زدن. کمتر از دو سال بعد رسانه های آمریکایی یک روز نوشتند جسد این بدبخت در خانه اش پیدا شده و همین.
او حالا درحال عذاب در برزخ است!

هم اکنون که سی سال از آن اتفاق تلخ می گذرد، هیچ کس نتوانسته است حق ما را از دولت ایالات متحده بگیرد. اینکه چگونه ملت ها می توانند در مقابل قدرت های استکباری مانع از وقوع چنین حادثه ای شوند و آیا اساسأ نهاد های بین اللملی می توانند از چنین اتفاقات سنگینی جلوگیری کنند یا نه؟ سؤال بی پاسخی است که در تاریخ مصداقی برای آن نمی یابیم.
تجربه تاریخی نشان می دهد که قدرت را تنها با قدرت می توان مهار کرد. قدرت نیز از مقوله های اکتسابی و ساختنی است، کسی آنرا به ما هدیه نخواهد کرد.

به بیان دیگر اگر سال ۶۷ قدرت موشکی امروز را می داشتیم، هرگز امریکایی ها جرأت انجام چنان جنایتی را نمی داشتند. به طریق اولی اگر ما چنین قدرتی داشتیم هرگز جنگ ۸ ساله با رژیم بعثی اتفاق نمی افتاد. در واقع برآورد دشمن از ضعف توان و پاسخ ما موجب جرأت و تجاوز می شود.
برعکس آنچه خناسان رسانه ای دشمن در پی القای آن هستند، ما به قدرت نیاز داریم تا مانع وقوع جنگی دیگر گردیم. کاش نخبگان و مردم ما این تجربه های تاریخی را فراموش نکنند.