دردهای خیالی و دردهای بی خیالی!

تورج مظفری - سالیان درازی است که جانبازان و ایثارگران مظلوم این سرزمین غم تیمار زخم های کهنه و تسکین دردهای شبانه شان را دارند. سالیان درازی است که بازماندگان شهدا و مفقودین با دیدن غروب غم انگیز آفتاب و جای خالی عزیزانشان، تنها تسلی بخششان وجود یادآور یادگاران یادبودهایشان است. سالیان درازی است که جانبازان عزیز نخاعی با دردهای خیالی یا همان phantom pain که تحمل آن از درد واقعی آن ضایعه سخت تر است انیس و همزاد شده اند.

سالیان درازی است که دیگر مادران چشم انتظار نیستند تا هر بامداد گوش به نشانی از عزیزشان در رادیو باشند. سالیان درازی است که اینانند و غم تنهایی؛ اما ناگهان چند وقتی است که به بهانه حق خواهی، این عزیزان ورد سخن سیاسیون و برخی سهم خواهان گردیده اند. هجمه های پیدا و پنهان این روزها که مطلع آن با تعریف و تمجید آغاز اما ترجیع بند همه این غوغا سالاری ها جرح و تعدیل جایگاه و حقوق این عزیزان است و بعد از گذشت 30 سال از پایان جنگ و 38 سال از شروع جنگ تحمیلی، طلبکارانه به جان قشر مظلوم و بی دفاع افتاده اند تا شاید برای خود و نزدیکانشان از این سفره طرفی ببندند.

تا دیروز که آحاد و اقشار مختلف جامعه هریک به مصلحت و ضرورت و افتخار، زبان به ثنای این عزیزان در کام داشتند، سیاسیون نیز از این موج بهره برده و خود پیش قراول این جریان مقدس بودند اما بنا به اقتضاء، ژست دیگری گرفته اند. امروز 14 مرداد، یکی از نمایندگان محترم در تبیین استدلال سئوال برانگیز خود در بحث اصلاح بند الف ماده 90 توسعه بیان داشتند که چرا باید بین ایثارگران اولویت و مرتبت باشد. همرزم من تیر خورد و شهید شد اما من تیر نخوردم. آیا باید بین من و ایشان تفاوتی باشد؟

به نظر می رسد این برادر عزیز علیرغم فرمایشات نماینده جانباز نخاعی، جناب آقای جعفرزاده ایمن آبادی که شاِئبه غیر کارشناسی بودن آن به لحاظ تعلق این بزرگوار به جامعه شریف جانبازان نخاعی منتفی است، کمترین انس و الفتی با درد و رنج کودکان یتیمی که بدون پدر بزرگ شده اند و خانواده هایی که بعضا فروپاشیده، بعد از شهادت سرپرست خانوار ندارند. ایکاش مشروح مذاکرات مجلس در باب ماده 90 برنامه ششم توسعه در یوم جاری را مدیر محترم پایگاه فاش نیوز به طبع نشر می آراستند و در معرض دید خوانندگان قرار می دادند. واقعا به کجا چنین شتابان می رویم؟!

چرا ارزش های فرهنگی که بسیاری از آنها در تمامی ممالک این کره خاکی زبان حال مشترک دارند اینگونه به سخره گرفته می شود؟ چه کسی بهتر از جانبازان نخاعی که بالاترین سختی و مرارت را برای طی ساعات شبانه روز متحمل می شوند، درد آشنای ایثارگران است؟ چرا کسی به نجوا و فریاد این فرشته های آسمانی و یادگاران عزیز شهادت گوش فرا نمی دهد. گویی روزگار یار حرافی و زبان بازی دلمشغولان دنیا شده است که در بیان مطالب، دریغ از ذره ای انصاف به خرج می دهند. این چه منطقی است که صدر تا ذیل جانبازان و ایثارگران عزیزمان را یکی پنداریم و از بی دفاعی این قشر مظلوم برای خود و نزدیکان بهره ای ببریم؟

باید برادر عزیز رزمنده ای که شش ماه توفیق حضور در جبهه داشته اند و بسیار هم محترم هستند با جانباز اعصاب و روانی که محیط خانواده را به عرصه و میدان جنگ بدل نموده یکی بدانیم؟! سهمیه دانشگاه فقط مختص ایثارگران نیست و 19 سهمیه دیگر برای ورود به دانشگاه وجود دارد. این سهمیه مربوط به دیروز و امروز نبوده و از ابتدای باز گشایی دانشگاه وجود داشته است. مصیبت آنکه دیگر اولویت های خانواده ایثار و شهادت را نیز در لوای اصلاح سهمیه دانشگاه مورد نقد و انتقاد قرار داده و جو حاکم چنان پیش می رود که به این عزیزان یک امکانات لفظی و اسمی داده شود تا از این عرصه بیرون روند.

چنانکه صحبت های وزیر مرفه و بی درد دولت حاضر حاکی از آن است که ما بجای تکریم ایثارگران در صحنه علمی، به گونه دیگری از آنها قدر دانی شود. شاید منظور ایشان اهدای بلیط باغ وحش و موزه و ...به صورت نیم بها باشد! آن وقت در مقابل، امثال آقازاده نازپرورده تنعم ایشان با سهمیه هیئت علمی و ثبت نام در بهترین مدارس لاکچری با شهریه ای پانصد میلیونی سکاندار دانشگاهها باشند. برخی از این دست مسئولین نگران افت کیفی علم و فن آوری هستند که لازم است رزومه بهترین جراحان و اطبائ متخصص دیارمان را مطالعه نمایند که به لحاظ وقوع جنگ میهنی 8 ساله و حضور همین پزشکان و پیرا پزشکان ایثارگر در بیمارستان های صحرایی، امروزه در زمره کشورهای تراز اول دنیا در این زمینه قرار داریم.