سخت ترین شکنجه در اسارت

آزاده عبدالحسین شاهین از آبادان - موضوعی که در اسارت برادران اسیر را بسیار رنج می داد حضور جانبازان قطع عضو و قطع نخاعی در اردوگاه بود. هیچ امکاناتی بهداشتی جهت این عزیزان وجود نداشت.

در کمپ 9 رومادی که بودم دو جانباز قطع نخاعی به اسم «مجید معنوی» از استان فارس و «علیرضا لر» از استان اصفهان حضور داشتند. شرایط برای این عزیزان خیلی سخت بود. برای افراد سالم هم سخت بود. برادران بر اثر کمبود امکانات دچار بیماری های پوستی و انگلی شده بودند. حالا ببینید شرایط برای این جانبازان قطع نخاع چقدر سخت تر بود! فکرش هم قلب انسان را به درد می آورد. بی اختیاری ادراری، مشکلات ادرای و کلیوی و گوارشی، عوارض عفونت های شدید، زخم بستر و تب های مکرر بخشی از مشکلات این عزیزان بود.

اما در آن لحظات ما زیباترین رافت و مهربانی ها را از برادران آزاده می دیدیم. «حسین منصوریان»، فرمانده یکی از گردان های لشکر امام حسین (ع) بود. او با یک روحیه ایثارگری و فداکاری بی نظیری خود را وقف این عزیزان کرده بود. شبانه روز مثل پروانه دورشان تاب می خورد و به نیازهای آنها رسیدگی می کرد. بدن های آنها را ماساژ می داد، و به حمام می بردشان. البته یک اسیر دیگر به اسم سید محمود ربیعی هم در کارها به او کمک می کرد. این دو، هم و غمشان شده بود مراقبت از جانبازان.

ما شبانه روز دعا می کردیم این جانبازان هر چه زودتر آزاد شوند. هیچ شکنجه ای سخت تر از دیدن آنها در این شرایط طاقت فرسا نبود. سرانجام خدا دعای دل های سوخته ما را اجابت کرد و خبر مبادله این برادران در اردوگاه پیچید. نشاط و سرور غیرقابل توصیفی وجود همه ما را فرا گرفت. انگار حکم آزادی خودمان از زندان بعثی ها آمده بود.