محض پرکردن جیب فیلم ساز و بازیگر و خاطره نویس!

علی ابوالقاسمی - باسلام خدمت دوستان رزمنده دیروز جنگ، خصوصاً دوستان آزاده که حتما بدست سربازان بعثی انواع شکنجه را کشیدند، خصوصا اول صبح که هر انسانی بعد از بیدار شدن از خواب نیاز به دستشوئی دارد حتما برای خیلی از دوستان اتفاق افتاده، چونکه بعضی از این بعثی ها از دیدن اذیت شدن ما هنگام نگهداری ادرار لذت می بردند. تصور کنید اول صبح به سمت دستشوئی بیرون آسایشگاه درحال عجله هستی، سرباز عراقی تو را صدا می کند و دستور می دهد کنار دیوار توقف کنی، بدون حرکت، حتی در همان لحظه که فشار ادرار تو را اذیت می کند، کتک و توهین هم می کند و به دیگر دوستانش تعریف و خنده هم می کند. چقدر سخت بود! گاهی وقت ها آنقدر طول می دادند تا اینکه اسیر ادرار خود را تخلیه کند و آنها بیشتر اسیر را تخریب روحی و جسمی بکنند.

دوستان! بنده فقط اشاره کردم؛ حتما آزادگان عزیز پیگیر مشکلات تکرر ادرار و سوزش باشید تا دیر نشده عمل کنید؛ چونکه با دارو رفع نخواهد شد. بنده حدود بیش از20 سال دارو و انواع دکتر و سونوگرافی و بستری شدم ولی خیلی دیر شد؛ کار به جایی که نباید برسد رسیده. عزیزان! هیچ مقامی، هیچ مسولی، هیچ دکتری ما اسرای جنگ را درک نکرد چونکه خودمان بجای اول سلامتی و گفتن مشکلات شکنجه های روحی و روانی و جسمی فقط به فکر پرکردن جیب عده ای فیلم ساز و بازیگر سینما و خاطره نویس شدیم.

دوستان! امروزه قریب اکثریت ما بیش از 55 سال سن داریم ولی انواع درد و امراض را داریم که حتی هنوز دکتری، مسئولی وزراتی ،مقامی متوجه نشده فقط در شعار گفتن اول هستند. آری مشکلات دوران اسارت حالا دیگر به مرحله ای رسیده که دیگر مشکل می شود آنها را درمان کرد. امثال امراض پوستی و روده ها و معده و پروستات و مثانه و اعصاب ووو همان صداهای بلند بلندگو دور اردوگاه که شبانه روز با صدای ناهنجار دائم در گوش ما بود. حالا احتمالا تخیلات شنیدن صداها و خصوصا صدای ویز ویز را داریم و هزاران مشکلات دیگر. بنده به عنوان آزاده و جانبازه جنگ و اسارت، تنها آرزویم این است بتوانم چند دقیقه با رهبری یا رئیس جمهور یا یک مسئولی مشکلات و ناگفته های دوران اسارت و جنگ را بگویم. ایکاش مسولیین کشور ما متوجه می شدند اگر رزمنده ای در جبهه به ظاهر مجروح یا اسیر و شهید نشده ولی هزاران آسیب دیگر دیده از نظرروحی و جسمی و گوارشی وووو، حتما امروزه دچار مشکلات زیادی شده است.

عزیزان جانبازه 70درصد یا خانواده شهدا و دیگر عزیزانی که برحسب شرایط با مسولیین دیدار دارید! بعد از افتخار به سعادت و دیگر تعارفات، حداقل از مشکلات دیگر دوستان همسنگر خودهم حرفی بزنید؛ از مرگ های خاموش بچه های جنگ حرف بزنید.

بله نوشتن فیلمنامه و خاطرات و داستان عالیست ولی از ناگفته های جنگ و اسارات هم بنویسید. اگر افرادی امثال بنده هزاران فریاد بزنم جای درج نخواهد شد. اگر الان هم حرفی می زنم خواستم دیگر دوستان آزاده بدانند چقدر مجبور می شدیم ادرار خود را نگه داریم؛ چقدر آسیب داشته است. البته ما که اختیاری از خودمان نداشتیم. بله مشکل پروستات خیلی ها دارنند ولی نه اینکه در سن و سال 40،50 سالگی مجبور به تخلیه و مشکل مثانه و وصل سوند دائمی بشوند؛ حداقل یک نهادی، یک هییتی تشکیل بدهند، از هر اردوگاه چند تن از اسرای قدیمی که مجروح اسیر دشمن شده اند را دعوت بکنند اطلاعات کسب بکنند. حداقل بعضی ازتجربیات برای نسل های بعدی خوب است.

ایکاش می توانستم آنچه که در دلم هست فقط به خاطره آیندگان بنویسم و جایی به یادگار ثبت شود مثل همان نامه با آب پیاز که از عراق به امام نوشته شد!

خدایاچنان کن سرانجام کار تو خشنود گردی و مارستگار