دوشنبه 19 آذر 1397 , 09:56
آوارگانی که هنوز هم بی سرپناهند!
علی نظری - اینجانب علی نظری فرزند یدالله نظری دارای مدرک کارشناسی رشته مهندسی صنایع مدت سه سال است فارغ تحصیل شده ام و با اینکه متاهل هستم ولی فاقد هرگونه شغل می باشم.
به هرجا مراجعه می کنم می گویند نیاز نداریم.
باتوجه سابقه پدرم درسال 58 که به عضویت رسمی سپاه دهلران درآمده و با شروع جنگ تحمیلی همانند دیگر عزیزان به خط اعزام گردید ولی بالاخره شهر دهلران به تصرف دشمن درآمد و خانواده ما هم آواره گردید، و بدون هیچ گونه امکاناتی به کوه های اطراف دهلران پناه بردیم.
پدرم از وضیعت ما اطلاع نداشت. لازم به ذکر اینکه عموی شهیدم بنام یوسف نظری هم درکنار پدرم بودند تا خاتمه جنگ، آن هم در خط مقدم و نه پشت جبهه! یعنی 98 ماه تمام.
دارای 20 درصد جانبازی هستند که درچندسال گذشته به او تعلق گرفته و ما او را به زور راضی کردیم تا به دنبال پرونده جانبازی اش برود. درحال حاضر گوش چپش به کلی نمی شنود و هیچ گونه خدماتی هم ازطرف بنیاد به ما تعلق نگرفته، ولی ماهی 700 هزار تومان می گیرد و درآمد پدرم فقط همین حقوق ماهیانه است و هیچگونه درآمد دیگری ندارد. منزلی که در آن زندگی می کنیم با وام تهیه شده است.
سئوال این است که با این شرایط آیا می شود زندگی کرد؟
لطفا منِ جوان را راهنمایی کنید، خوشحال و افتخار می کنم که مقلد و گوش به فرمان امام خامنه ای هستم. و البته راضیم به رضای خدا .
