دیدار از خانواده شهدا نباید مقطعی باشد

به گزارش  دفاع پرس، در راستای تجلیل از مقام والای شهیدان جامعه قرآنی کشور، «رحیم قربانی» رئیس سازمان قرآن و عترت بسیج کشور به همراه نماینده شورای توسعه قرآنی و جمعی از قاریان و فعالان حوزه قرآن و عترت کشور با حضور در منزل شهید جامعه قرآنی «محمدرضا امیدوار» با خواهر این شهید والامقام دیدار کردند.

طاهره امیدوار خواهر شهید محمدرضا امیدوار در این دیدار اظهار داشت: برادرم 16 ساله و دانش‌آموز بود. او در سال 61 با رضایت پدرم به جبهه رفت. بعد از چند ماه که از مرخصی برگشت پایش می‌لنگید. از او پرسیدم که مجروح شدی؟ جوابم را نداد و رفت. بعد از شهادتش در وصیت‌نامه‌اش نوشته بود که یک ماه به خاطر مجروحیتش پایش در بیمارستان بستری بود.

وی ادامه داد: محمدرضا فروردین 44 به دنیا آمد و در هفت مرداد 61 در تنگه کوشک به شهادت رسید. پیکر او حدود یک سال مفقود بود. پیکرش در قطعه 28 گلزار شهدای بهشت زهرا به خاک سپرده شد.

خواهر شهید امیدوار در خصوص ویژگی‌های اخلاقی شهید گفت: محمدرضا نمازش را اول وقت می‌خواند و به قرائت قرآن علاقه خاصی داشت. او حافظ قرآن بود و ما را تشویق می‌کرد تا قرآن را حفظ کنیم. برادرم در وصیت‌نامه‌اش از من و چهار خواهر دیگرم خواسته بود که حجابمان را رعایت کنیم. در طی این سال‌ها ما تمام سعی‌مان را کردیم تا وصیت شهید را عمل کنیم.

وی با بیان این که افتخار می‌کنم خواهر شهید هستم، خاطرنشان کرد: محمدرضا برای پدر و مادرم احترام خاصی قائل بود. به بیمارستان‌ها می‌رفت و از مجروحین جنگی دیدار می‌کرد. پدرم در سال 76 و مادرم سال 93 به دیدار برادر شهیدم شتافتند.

امیدوار تصریح کرد: حدود 30 سال است که در آموزش و پرورش فعالیت دارم. در مدرسه خانواده شهید، جانباز و ایثارگر زیادی داریم. وظیفه خودم می‌دانم که از خانواده‌های آن‌ها دیدار کنم. از شما هم تقاضا دارم که دیدارها را مقطعی نکنید و در طول سال تداوم داشته باشد. خانواده شهدا انتظارات خاصی ندارند و تنها دوست دارند که فراموش نشوند.

بر اساس این گزارش، در پایان این دیدار از خواهر شهید محمدرضا امیدوار تقدیر شد.

در فرازی از وصیت‌نامه شهید «محمدرضا امیدوار» آمده است: مادرم توسل مادری و تربیت فرزندانت را به عنوان عبادتی بزرگ و تکلیفی الهی می‌دانستی و در قبال آن خود را در برابر خود سخت مسئول می‌دیدی. مادر و پدر جان همواره خود را شرمنده می‌دانم از اینکه نتوانستم لااقل ذره‌ای از اینهمه زحمات و محبت‌های شما را جبران کنم. من به این خاطر در راه خدا جهاد می‌کنم. اول برای رضایت او و بعد برای توشه‌ای برای آینده، اما مادر و پدر عزیزم من سعی خود را می‌کنم تا اینکه خود را هر چه بیشتر به‌خدای خویش نزدیک و نزدیک‌تر کنم تا من هم قدری از شربت شهادت بنوشم.