بیماری های فرهنگی جامعهٔ ما

جانباز رمضانعلی کاووسی- بیماری های فرهنگی جامعهٔ ما

ظاهراً دندان های سالمی داریم، اما وقتی نزد دندانپزشک می رویم درمی یابیم که تعدادی از دندان هایمان پوسیده، اما خودمان بی خبر بوده ایم. دکتر دندانپزشک می گوید: «اگر حالا این دندان ها را ترمیم نکنی، چند ماه دیگر مجبور می شوی با تیغ و درفش به جانشان بیفتی تا از درد آن خلاص شوی.»

  امروزه مشکلات عدیدهٔ اقتصادی در جامعهٔ ما سبب شده تا کارگزاران نظام، خانواده ها و تک تک افراد جامعه مقولهٔ فرهنگ را در امور روزمره به حاشیه برانند و فقط به فکر امور اقتصادی باشند. نویسندهٔ این جملات هم معتقد است مبحث اصلی جامعهٔ ما اولویت دادن به امور اقتصادی است. به قول معروف شکم گرسنه ایمان ندارد. اما اهمیت ندادن به بحث فرهنگ و امور زیربنایی هم داستانی شبیه دندان پوسیده دارد. کنار گذاشتن مباحث فرهنگی در جامعه قطعاً لطمات جبران ناپذیری را متوجه ما می کند. نداشتن دغدغهٔ فرهنگی در جامعه به مانند دندان هایی است که دچار پوسیدگی شده، اما برای ترمیم آن تلاش نمی کنیم. اگر به فکر چاره نباشیم، پسرفت در فرهنگ زیانش کمتر از ضرر و زیان اقتصادی نیست. شاید زمانی متوجه شویم که دیگر دیر شده باشد.
متأسفانه مشکلات موجود، سبب شده جامعهٔ ما دچار نوعی فراموشی فرهنگی شود. به عینه شاهدیم که ارزش های مبتنی بر دین و اخلاق روز به روز در جامعه کم رنگ تر می شود.

راه دوری نمی روم و از خودمان یعنی نسل تیر و ترکش خوردهٔ دیروز مثال می زنم. به نظر می رسد برای ما هم همه چیز به پایان رسیده یا بسیار کم رنگ شده است. انگار دیگر رد پایی از ایثار و فداکاری آن سال های پر از خاطره به چشم نمی خورد. متأسفانه در مواردی ارزش ها دارد جای خود را با ضدارزش ها معاوضه می کند. ناگفته پیداست که بیشتر ما بچه های جبهه و جنگ هم لباس های خاکی را کنار گذاشته ایم و پیرامون محاسن، مُد، پرستیژ و تیپ اداری فکر می کنیم. انگار دارد باورمان می شود که جوانمردی و از خودگذشتگی فقط مختص سرزمین خوزستان و کردستان و فقط مخصوص سال های دفاع مقدس بود.

این روزها به قدری بیماریهای متعدد فرهنگی گریبانمان را گرفته که بلدوزرهای فرهنگی هم ساختن خاکریزهای صداقت را تعطیل کرده اند. متأسفانه بعضی از ما هم برای رسیدن به جاه و مقام و میز، عزت نفس خود را هم به ثمن بخس زیر پا می گذاریم و برای رسیدن به آمال و آرزوهایمان، خیانت به رفیق را هم در دستور کار قرار می دهیم. امروزه هجمه های متعدد فرهنگی بلایی به سرمان آورده که کمتر به واژه های مقدسی مثل ایثار، عروج لقاالله و ... فکر می کنیم. امروزه دست های ناپاکِ داخلی و دشمنان خارجی دست به دست هم داده و هم قسم شده اند تا در کالبد نسل جوان ما روحِ بی اعتقادی، باری به هرجهت بودن و دین زدگی بدمند. 
این روزها دنیای غرب با دوستان مزدورِ داخلی اش دست به دست هم داده اند تا از طریق ماهواره ها و شبکه های اجتماعی تا سرحد امکان بر طبل هوس و ناامیدی بکوبند و صداقت، دین داری و دردِ مردم داشتن را در جامعهٔ ما از ریشه بخشکانند.

متأسفانه بیماری پیش روندهٔ فرهنگی جامعهٔ ما سبب شده که بعضی ها از پیکرهای قطعه قطعه شدهٔ روزهای آتش و خون برای خودشان نردبان صعود بسازند. این روزها به جایی رسیده ایم که اگر کسی هم پیدا شد که در برابر ظلمِ از ما بهتران و خود برتربین های ژن های خوب اعتراض کرد، در برابر هوسِ دنیا دوستان به مسلخگاه بی مهری و تهدید سپرده می شود. امروزه اگر بخواهی در برابر بی قانونی یک نمایندهٔ مجلس هم قد علم کنی، رئیس آن نمایندهٔ خاطی، حاضر است با مشت توی دهانت بزند تا ساکت شوی و حرف گُنده تر از دهانت نزنی!

امروزه آن قدر بازار بی مهری رواج پیدا کرده که دیگر جرئت نمی کنیم از جهاد و ایثار و شهادت حرفی به میان بیاوریم. اگر بخواهیم برای آرام شدن دل خودمان هم که شده در محفلی خاطراتِ شهدا و ایثارگران را مرور کنیم به حاشیه های پررنگ تر از متن برمی خوریم که فقط بوی دنیاطلبی و جاه طلبی می¬دهد.
شهدای عزیز، ما را ببخشید. شما از جان مایه گذاشتید و رفتید. ما فقط می توانیم در برابر عظمت ایثار شما و خانواده هایتان بگوییم: «شرمنده ایم.» بدانید که ما دلتنگ و مدیون شماییم. از قول ما به آن یار سفر کرده، خمینی کبیر بگویید: «قرار ما این نبود!»