سه شنبه 16 بهمن 1397 , 17:00
مراسم دوازده بهمن در زندان های مخوف صدام
من و عده ای دیگر از بچه ها که از این برنامه باخبر بودیم، تا لحظه اجرای برنامه دل تو دلمان نبود. مدام زیر لب از خدا طلب کمک می کردم و هر چه دعا از حفظ بودم، می خواندم...
فاش نیوز - کم کم بهمن ماه سال 1364 هم از راه رسید. دهه فجر از نظر من فرصتی بود که با یک برنامه ریزی فرهنگی خوب باعث وحدت و افزایش روحیه مقاومت بچه ها بشود. این اولین برنامه منسجمی بود که درباره اش با کل اسرای آسایشگاه وارد مشورت شدیم. قرار شد همه اسرا رأس ساعت نه و نیم صبحِ روز دوازده بهمن، همصدا با امت حزب الله ایران، طنین الله اکبر سر دهیم. از طرفی متولی انجام طرح و برنامه، اسرای آن طبقه ای شدند که در روز دوازدهم، زودتر از بقیه برای هواخوری به بیرون می رفتند.
شب قبلش بچه هایی که قدرت سخنوری خوبی داشتند، از عظمت و کرامت های حضرت امام و اهمیت انقلاب اسلامی صحبت کردند. هر چند می دانستیم این اخبار به گوش عراقی ها می رسد.
فردا صبح هم بچه ها با حوله های خود به طرز زیبایی داخل آسایشگاه را تزیین کردند. بعد افراد خاصی را تعیین کردیم و به آنها گفتیم: «رأس ساعت نه و نیم، پای پله های قاطع پراکنده باشید تا به محض شنیدن سوت داخل باش و هنگام رفتن به آسایشگاه، فریاد «الله اکبر، خمینی رهبر» سر بدهیم.
عده ای هم در طیقه پایین، موظف شدند به محض طنین انداز شدن فریادهای دشمن شکن برادران طبقه بالا، شروع به همنوایی با ما بکنند که هم دشمن از سازماندهی ما بیشتر به وحشت بیفتد و هم اینکه فشار فقط بر روی آسایشگاه طبقه بالا نباشد. من و عده ای دیگر از بچه ها که از این برنامه باخبر بودیم، تا لحظه اجرای برنامه دل تو دلمان نبود. مدام زیر لب از خدا طلب کمک می کردم و هر چه دعا از حفظ بودم، می خواندم.
بالاخره سوت داخل باش زده شد. به یکباره طنین الله اکبر، خمینی رهبر به هوا برخاست. چنان فریادشان در فضا می پیچید که گویی همه از عمق جانشان رهبر و مقتدای خود را صدا می کنند. بعثی ها برای چند دقیقه هاج و واج به بچه ها نگاه می کردند و بعد از لحظاتی با ضربات کابل و باطوم هایشان ما را به داخل هدایت کردند. من سر از پا نمی شناختم و از دیدن این همه شور و شعف بچه ها هیجان زده شده بودم. با این حال، می دانستیم تنبیهی سخت در انتظارمان است اما ارزشش را داشت.
راوی: آزاده سرافراز آبادانی "عبدالحسین شاهین"
