جای خالی میراث شهدا در بین میراث‌های معنوی کشور

سیده فاطمه سادات کیایی؛ پرده اول: در یکی از نشست‌های خبری بنیاد شهید که هر چند وقت یکبار برای توضیح کارهای انجام شده و نه انجام نشده برگزار می‌شود از مسوول بحث ساماندهی گلزار شهدا پرسیدم برای حفظ گلزارهای شهدا به عنوان میراث معنوی این کشور قرار است چه کاری انجام شود؟ مسوول هم با عتاب جواب داد که قرار نیست هرچه از گذشته مانده است را به عنوان میراث معنوی نگه داریم! از ذهنم گذشت که اگر آن الونک‌های کوچک آلومینیومی بالای مزار شهدا با وسایلی تزیینی که مادران شهدا با ذوق هنری خودشان آن را تزیین کرده‌اند میراث معنوی نیست پس چه هست؟ معنویت از این بالاتر که فرزند جوانت را به میانه آتش و خون رهسپار کنی و پیکرش را تحویل بگیری و حالا تمام آرزوهایت از ازدواج و ادامه تحصیل و بزرگ شدنش را جای بدهی در آن اتاقک چند سانتی آلومینیومی و چشم بدوزی به سنگ مزارش و قد کشیدنش را تصور کنی؟! معنویت از این بالاتر که همه دلخوشی‌ات دیدار هر هفته‌ای با فرزندت باشد؛ فرزندی که به ظاهر برای ما زیر خروارها خاک مدفون شده و برای خانواده اش زنده‌تر از هر زنده‌ای است؟! معنویت بالاتر از اینکه زیر بار هزاران مشکل وقتی از شهادت فرزند می‌گویی خم به ابرو نیاوری و با اقتدار اعلام کنی که اگر بازهم پسر داشتم برای حفظ انقلاب به جبهه می فرستادم؟!