بس کنید نیش و کنایه ها را!

مرتضی قنبری وفا - دلنوشته ای برگرفته از شهادت شهید سید حسین آملی ... چقدر زود دیر می شود.

 هنگامی که سر می چرخانی در اطرافت این همه جانباز نخاعی از گردن و نخاعی از کمر می بینی ولی از مشکلات آنان بی خبرید و فکر می کنی آنها هم زندگی خودشان را دارند، بعد، هنگام شهادت آنان از زبان خانواده آنها می شنوی که هنگام حیات چقدر مشکل داشتند، چقدرسختی به جان می خریدند و آنقدر محجوب بودند که هرگز نمی گذاشتند داستان مشکلاتشان به احدی برسد که عده ای -بلانسبت - نانجیب صدای آنان را بشنوند و مغرضانه بگویند: بیا ببین سلامتی جوان رشیدشان را دادند، حالا باید دردش را هم بکشند.

 ای لعنت به شما که تظاهر به دلسوزی می کنید و با نیش و کنایه آتش به خرمن آرامش خانواده های جانبازان نخاعی می زنید. شما را به خدا لال شوید! این جانبازان هیچگاه به دلسوزی شما نیاز ندارند. داستان سهمیه دانشگاه، سهمیه استخدامی ورود به دستگاه های اجرایی و یا گرفتن مجوز های خاص و رانت های دولتی، فشارهای روحی و روانی سنگینی بر جانبازان می آورد؛ حکایت آش نخورده و دهان سوخته!

 کمی انصاف به خرج دهید. وقتی می گوئیم جوان تحصیل کرده بیکار داریم، به ما پوزخند می زنند که: «شما دیگه چرا؟ انگار خوشی زیر دلتان را زده.» آخر به چه زبانی بگوئیم مشکلات ما خیلی بیشتر است و ما نور چشمی نیستیم؟! برای مثال بروید آمارهای رسمی را ببینید که چند فرزند شهید تحصیلکرده و بیکار داریم.

 حال با این همه اوصاف اگر حسرت زندگی "لوکس و اشرافی" ما را دارید چرا زمان جنگ به جبهه نرفتید تا تمام این غنائم جنگی را تصاحب کنید؟ راه جبهه که مسدود نبود، ولی اگر، اگر فقط دو روز در فضای جبهه و جنگ بودید، اکنون خودتان راه معامله دو سر برد را یاد می گرفتید و نیاز به این همه روضه هم نبود.

 تنها تقاضای ما خانواده ایثارگران این است که ما را با درد خود تنها بگذارید، ما خودمان تا به حال با مشکلات سر کرده ایم، از این پس هم این راه را ادامه می دهیم و نیازی به نسخه های شما نداریم.
والله دیگر خسته شدیم؛ درد جسم با یک داروی مسکن برطرف می شود، ولی امان از زخم زبان!

 تا در یک جمع وارد می شویم جالب است مثلا" مراسم خوستگاری یا بله برون است اما مسیر حرف ها عوض می شود که آقا شما 70 درصد هستید، چقدر حقوق می گیرید، یا شما چقدر از عوارض گمرکی خودرو معاف هستید یا ...

 بس کنید، خفه شدیم؛ اینقدر که در زندگی خصوصی ما ورود می کنید در زندگی شهرام جزایری ها و بابک زنجانی ها ورود نکردید.
خدا را شاهد می گیرم - چون سوگند خوردم بگویم - زندگی اکثر جانبازان در حد زندگی یک کارمند معمولی است؛ بجز آنانی که یا تا دکترا مدرک دارند یا به دلایلی که قانونی هم هست دو حقوق می گیرند که آن هم عده قلیلی هستند.
حال سئوالی که پیش می آید این است، جانبازان کی به آرامش می رسند؟ آرامش به چه قیمت؟
حتی پس از فوتشان خانواده هایشان چگونه در این زندگی بی رحم سر کنند؟
بنده که جوابی ندارم، شما چطور؟!