ما جنگ را درست رفتیم، شما اشتباه قانون گذاشتید!

محمدرضا دهقانی -  این دور از عدل و انصاف است که در ماه مبارک رمضان بنیاد شهید کمک معیشت یک رزمنده معسر را قطع کند؛ این موضوع از دین به دور است! چرا کمک معیشت ششصد هزارتومانی ما را قطع کردید؟

 بیماریم و بیکار و به بقالی و همسایه بدهکار! این چه قانونی است که شما دارید؟ ما خودمان با هر بدبختی که شده حق بیمه را پرداخت می کنیم تا حداقل، آینده زن و بچه هایمان تباه نشود. شما چرا مخالف بیمه شدن ما هستید؟ تلفن منزل قطع شده است، پول آب، برق و گاز نداریم که بدهیم و امروز و فرداست که بیایند و آن را هم قطع کنند.

 چرا رزمندگان را به بهزیستی معرفی نمی کنید؟! از حجب و حیای ما سوء استفاده نکنید. چرا معیشت ما را قطع می کنید؟ می گویید قانون گفته است اگر بیمه پرداز باشی باید قطع بشود؛ این درست، دمتان هم گرم که قانون را اجرا می کنید، جای تشکر هم دارد. حالا که قانونمدار هستید چرا قانون جامع ایثارگران را که می گوید رزمنده ای که مجروحیتش توسط نهاد اعزام کننده تایید و صورت سانحه برای او تنظیم شده است و کمسیون پزشکی تایید و به بنیاد فرستاده اجرا نمی کنید؟

هر چند که بر اساس قانون، بنیاد مکلف است حداقل، پنج درصد جانبازی را برای رزمنده منظور و او را جانباز معرفی کند. چرا در اینجا قانون را اجرا نمی کنید؟ پس هدف خشکاندن ریشه رزمنده و فرهنگ جهاد و شهادت است.

 ما تا حالا تحمل کردیم ولی خدا آن روز را نیاورد که این پرده شرم و حیا پاره شود و اگر نبود حرمت مقام معظم رهبری، ما بلد بودیم چگونه حقمان را بگیریم. بنا بر این کمک معیشت را وصل کنید و بیش از این عذابمان ندهید. عده ای از شما مسئولان می گویید می خواستید جنگ نروید. ما جنگ را درست رفتیم، شما اشتباه قانون گذاشتید.

وقتی جنگ تمام شد به خانه برگشتیم. پس اندازمان تمام شده بود، بی سواد مانده بودیم، مستاجر و بیکار بودیم. به هر جا برای کار مراجعه می کردیم آقازاده های شما و هفت نسل فامیلتان همه جا را تصاحب کرده بودند.

 بنابراین شما اشتباه قانون گذاشتید. برای آب خوردن رفتیم گفتید چند درصد جانبازی دارید. این چه قانونی است که شما گذاشتید؟ اگر جنگ شود و رزمنده ای از سنگر خود با شجاعت محافظت کند و با پیروزی به شهر و دیار خود باز گردد، باید تاوان عقب افتادگی های زندگی را پرداخت کند؟!

 آیا باید آن رزمنده ای که تا پایش به منطقه جنگی رسید مجروح شد مورد استقبال قرار بگیرد ولی کسی که ماه ها و سال ها در سخت ترین مناطق و درگیری ها و بعضی تا آخر جنگ حضورداشته اند مورد بی مهری و قدر ناشناسی قرار بگیرند؟!

 پس شما هدفتان چیز دیگریست. بنابر این با این قانون اگر جنگی رخ دهد تمام سنگرها خالی از رزمنده شده و بیمارستان ها مملو از رزمندگانی خواهد شد که برای تشکیل پرونده مجروحیت تجمع کرده اند. چون می دانند اگر پرونده تشکیل ندهند، پس از بازگشت هیچ کس از آنان استقبال نخواهد کرد!

 پس به راحتی دشمن سنگرها را تصاحب خواهد کرد. بنا بر این حق رزمندگان را پایمال نکنید و قانونتان را عوض کنید تا کشور را دو دستی تحویل دشمن ندهید. ارزش دفاع مقدس من رزمنده  تکه پاره ای از پیراهن نیست. البته شهدا جای خود را دارند، حسابشان از حساب ما جداست، جانبازان و آزادگان هم حسابشان جداست.

اگر بنیاد هم نبود باید یک نهادی دیه قانونی این افراد را به عهده می گرفت و حق و دستمزد رزمنده را هم باید می داد. اگر چه قانون بنیاد برای الان نیست اما باید آن را بازنگری کنید. این قانون بنیاد سال 1362 نوشته شده و اهدافش چیز دیگری بود. حالا کمک معیشت رزمندگان معسر را پرداخت و قانون احراز جانبازی رزمندگان را اجرا کنید.

 ما خیلی قوی تر از آن هستیم که بخواهیم به دشمن باج بدهیم. ما فقط اعتماد داریم و لطقا بیشتر از این رزمندگان را آزرده نکنید. شما باعث شدید فرهنگ ایثار و جهاد و شهادت زیر سئوال برود. جوان امروزی به شرایط زندگی ما نگاه و بر اساس آن قضاوت می کند اما این عملکرد شما باعث شده است که جوانان از این بی عدالتی آزرده شوند.

 چرا باید فرزندان ما به خدمت بروند ولی فرزندان آقایان سرمایه دار خدمتشان را بخرند؟ اگر واقعا خبر ندارید، خبردارتان کردیم. به داد رزمندگان برسید. امام رحمت الله علیه مگر نفرمودند که "نگذارید رزمندگان در پیچ و خم مشکلات زندگی به فراموشی سپرده شوند؟ چرا این موضوع را فراموش کردید؟ پس به داد رزمندگان برسید.

در شرایط حاضر مسکن می خواهیم، ازدواج جوانانمان روی زمین مانده است. ما رزمندگان مگر زمان جنگ نمی گفتیم کربلا ما داریم می آییم؟ چرا شرایط تشرف رزمندگان به کربلای معلی را فراهم نمی کنید؟ اگر برای رضای خدا به جنگ رفتیم، چرا رزمندگان را به خانه خدا نمی برید؟!