پنجشنبه 06 تير 1398 , 08:48
وداع مردم تهران با دو نسل از جوانان انقلابی
مونا معصومی؛ هر بار که دلمان پر می‌شود از نیرنگ و ناپاکی می‌آیید و دستمان را می‌گیرید تا در این دنیای فانی غرق نشویم. دوباره حضورتان غبار را از دلمان زدود. امروز همانند زمان جنگ به موقع خودتان را به صحنه رسانده‌اید. عطرتان در شهر پیچیده است و مردم که مدت‌ها منتظر چنین فرصتی بودند، خود را به شما رسانده‌اند. کاش می‌شد به دیگر رفقای گمنام‌تان هم بگویید که برگردند. افراد زیادی چشم‌انتظارشان هستند.
همرزمانتان و کسانی که شما را سی و اندی سال پیش به جبهه بدرقه کرده‌اند، به استقبال‌تان آمده‌اند و شاید پدر و مادرانتان هم در این جمع حضور داشته باشند. شما با قامتی رشید رفتید و حالا با یک تکه استخوان برگشته‌اید و پدران و مادرانتان هم در فراق موهایشان سپید شد. از روزی که مسافر کوی دوست شدید، آن‌ها در کنار تابوت همرزمانتان می‌آیند و سراغ شما را می‌گیرند. مادرتان، مادر تمام شهدا شده‌اند. خیال‌تان راحت باشد، دوستان‌تان طی این سال‌ها تنهایشان نگذاشتند.
هرگز فراموش نمی‌کنیم که آن‌ها، از فرزند دلبندشان برای دفاع از کشور و رسیدن به آرمان‌های انقلاب گذشتند. پای سخنان پدران و مادرانتان که می‌نشستیم با تمام علقه‌ای که به شما داشتند هنوز هم از رفتن‌تان پشیمان نشده‌اند، چرا که یقین دارند راه درست را انتخاب کرده‌اید.
ما باید مثل شما باشیم، هر بار که خواستیم کاری را انجام دهیم، ابتدا برای آن کار «برای رضای خدا» بگوییم تا یقین پیدا کنیم، کارمان درست است یا نه. شهید شدن دل می‌خواهد. دلی آن‌قدر قوی که از تمام تعلقات دنیای دل بکنید و بروید. مرگ حق است، ولی چه مرگی بهتر از شهادت در راه خدا.
چه بسیار جوانانی که در مراسم‌های یادبودتان راه‌شان را پیدا کردند و در سوریه و مرز‌های کشور برای دفاع از اسلام و رضای خدا از تمام وابستگی‌هایشان دل کنند. حالا آن‌ها هم تبدیل به ستاره شده‌اند. ستاره‌ای که راه را نشان‌مان می‌دهند. امروز شما دو میهمان دارید. میهمان‌هایی که بوی مادرمان حضرت زینب (س) را برایمان به ارمغان آورده‌اند.
پیر و جوان در دور تابوت‌هایتان حلقه زده‌اند و شما را، چون نگینی در میان‌شان جای داده‌اند. هر کدام از حاضران با نیتی آمده است. یک نفر شفاعت می‌خواهد و دیگری آمده است تا شما آبرومندان نزد خدا، وساطت‌شان را بکنید. یادداشت‌های زیادی هم بر روی تابوت‌هایتان به چشم می‌خورد که هر کسی حاجتش را نوشته است. مراسم رو به پایان است و کسی پای رفتن ندارد. کاش می‌شد عقربه‌های ساعت را برای ساعت‌ها از حرکت نگه داشت تا مشام عاشقان شهدا پر شود از عطر بوی کربلا.
