یکشنبه 09 تير 1398 , 10:00
میکروب‌های جنگی زخمی کهنه بر جان جانبازان
جانبازان شیمیایی دوران دفاع مقدس و قربانیان سلاح های شیمیایی و میکروبی جزو مظلوم‌ترین رزمندگان این دوران هستند که سالها پس از جنگ با زخمی کهنه برجان دست و پنجه نرم می‌کنند.
یکی از وحشیانه‌ترین و غیر انسانی‌ترین اقدام‌های نظامی رژیم بعث در جنگ تحمیلی استفاده از سلاح کشتار جمعی به ویژه سلاح شیمیایی بود؛ هفتم و هشتم تیرماه ۱۳۶۶ یاد آور تلخ ترین روزهایی است که برای بسیاری از رزمندگان جنگ که خود سال ها در دفاع از این کشور با گازهای شیمیایی دست و پنجه نرم کرده بودند، بار دیگر باخبر شدند مردم سردشت آماج گازهای کشده شیمیایی ای قرار گرفته‌اند که بعثی ها برسرآنها ریخته است؛ این یعنی نسل کشی و هولوکاستی واقعی در ایران از سوی صدام و حامیانش با بمب های شیمیایی در سردشت و جبهه های جنگ.
ساعت ۱۶:۳۰ دقیقه عصر هفتم تیرماه ۱۳۶۶، هواپیماهای بمب افکن عراقی با بمب‌های شیمیایی به چهار نقطه پر ازدحام و متراکم جمعیتی شهر کوچک و مرزی سردشت در غرب کشور حمله کردند و هفت بمب خردل را در نقاط مختلف این شهر انداختند؛ ۲ بمب در بازار شهر و ۲ بمب دیگر در ۲ منطقه مسکونی افتاد، سه بمب دیگر هم به باغ‌های مجاور شهر اصابت کرد.
در این حادثه از شهر ۱۲ هزار نفری سردشت طبق آمار رسمی ۸ هزار و ۲۵ نفر مصدوم شدند که این آمار شامل مصدومان خفیف هم می‌شد؛ حداقل ۴ هزار و ۵۰۰ نفر از مصدومان به درمان نیاز داشتند، ۳ هزار نفر از آنان در خود شهر به طور سرپایی درمان شدند و سپس در روستاهای مجاور مدتی را سپری کردند تا آلودگی شهر کاملاً مرتفع شد و بقیه مصدومان که یکهزار و ۵۰۰ نفر بودند و حال وخیم‌تری داشتند به خارج از سردشت اعزام شدند.
۶۰۰ نفر از آنان به تهران و مابقی به چند شهر شمال غربی کشور اعزام شدند؛ از بیمارانی که به تهران آمدند ۴۲۰ نفر طی هفت تا ۱۰ روز اول از بیمارستان‌ها مرخص شدند و تعداد ۱۸۰ نفر باقیمانده افراد بدحال‌تر بودند که گروهی شهید شدند و گروهی نیز هفته‌های زیادی را در بیمارستان گذراندند که اکنون نیز از عوارض شدید ریوی رنج می‌برند.
درد این مردم را رزمندگانی می فهمند که خود سالها قربانی جنایت‌های صدام و بعثی‌ها بودند، رزمندگانی که در دل جبهه از روی خاک‌ها و رمل‌ها و کنار سیم خاردارها تا در سرویس‌های بهداشتی به هنگام وضو گرفتن قربانی موادی شدند که امروز از آن به عارضه شیمیایی یاد می‌شود.
تاول، تشنج، خفگی از خاک های آلوده شده درد جان هایی شد که سالها مدافعان برای حفظ همین خاک ها رنج دوران بردند، میکروب‌ها از زمین وارد وسایل نظامی و لباس های رزمنده می‌شدند و بسیاری با همین شیوه در دل همان خاک‌های آلوده شده به شهادت رسیدند و برخی هم سالهای سال است که با این زخم های کهنه روزگار می‌گذرانند.
رزمندگان شیمیایی و اعصاب و روان مظلوم‌ترین رزمندگان
رزمندگانی که چند سال پس از جنگ آثاری از این موادهای آلوده را در دست و پا و جانشان دیدند که شد زخمی چرکین بر بی‌خوابی‌ها و جراحت‌ها و تاول هایی که پوست جانشان را بلعید و روز به روز جان بی رمق شان آب شد.
اما برخی از رزمندگان دوران دفاع مقدس جزو مظلوم‌ترین رزمندگان این دوران هشت ساله جنگ هستند، رزمندگان شیمیایی و اعصاب و روانی که قربانی سلاح‌های شیمیایی آمریکا و اروپایی‌هایی هستند که سرمست از فروش سلاح‌هایشان برای کشتن آدم‌های بی‌گناه، امروز رجز حقوق بشر سر می‌دهند.
می گوید: خودم رفتم سراغش، گفتم شاید به خاطر عوارض جنگ است، گفت نه حالا بعد از سالها؟ از من اصرار و از او انکار به زور بردمش بنیاد شهید، گفتند پرونده ندارد؛ رفتیم سپاه رودان، فرمانده سپاه با بنیاد شهید تماس گرفت که براساس ادعای خود این رزمنده نامه‌ای به بیمارستان بدهید.
به قدری سربه زیر و محجوب بود که برای نرفتن به بیمارستان هم مقاومت می‌کرد، قانع کردنش سخت بود، می گفت زخم‌هایش از جبهه نیست، اما من برای رفتنش برای گرفتن آزمایش اصرار داشتم.
بیمارستان شهید محمدی رفتیم، آزمایش جواب را درست داده بود، غلامرضا نجفی مرد روزهای جنگ و جبهه شیمیایی جنگ بود اما خودش سالها از این مار خوش خط و خال در پایش خبری نداشت.
بازهم به اصرار همرزمش راهی بیمارستان لبافی نژاد که مخصوص بیماران شیمیایی است راهی تهران شد، آنجا هم آزمایش داد و صحت شیمیایی بودنش تایید شد.
با اینکه تحت درمان قرار گرفت اما بعد از حدود دوسال عفونت های شیمیایی از پایش به سمت بدنش حرکت کرده بود در این مدت چنان بدنش نحیف شده بود که اگر از قبل او را نمی‌دیدم نمی‌شناختمش چون جسم تکیده‌اش آب شده بود.
شهید نجفی با صدای ضعیف گفت: نمی‌دانید چه کسی از دست داده‌ایم؟!
این جانباز شیمیایی اظهار داشت: سال ۶۵ عملیات کربلای ۸ منطقه شلمچه با هم بودیم، شهید غلامرضا از قبل هم زخمی بود، در محل اعزام (مسجد) اصرار نمودم تا مشکل حل نشده جبهه نیاد، قبول نکرد،. دنبال کارهاش رفتم، نمی‌خواست جزء زخمی‌ها باشد.
وی افزود: به نقل از یکی دیگر از رزمندگان، وقتی در والفجر ۸ وقتی شیمیایی زدند، شهید نجفی نختستین نفری بود که متوجه شد و به دیگران هم خبر داد.
متوسل بیان داشت: عشق این شهید شیمیایی سالهای دفاع مقدس به امام راحل چنان عمیق بوده است که طبق خاطرات پدرش زمانی که ۱۴ خرداد ۶۸ هنگام رحلت حضرت امام (ره) ایشان با مشکل جسمی که داشت در رختخواب بودند و همزمان تعدادی از دوستان هم برای عیادت غلامرضا به خانه آمده بودند، گفتم تلویزیون را خاموش کنید، با صدای ضعیف گفت: نمی‌دانید که چه کسی از دست داده‌ایم؟!
نگذاریم رشادت‌های جانبازان فراموش شوند
این رزمنده شیمیایی دفاع مقدس گفت: صدام با حمایت آمریکا و اروپایی‌ها، سلاح‌های شیمیایی را به جان مردمی ریخت که بی‌گناه بودند و حتی در میدان جنگ هم سلاحی به دست نداشتند اما قربانی میکروبی‌ترین سلاح‌های شیمیایی صدامی‌ها شدند.
وی افزود: صدام بعد از هرعملیاتی که ایرانی‌ها در آن پیروز می‌شدند برای انتقام از سلاح‌های شیمیایی بر ضد رزمندگان ما بکار می‌گرفت.
این رزمنده دوران دفاع مقدس با بیان اینکه پیگیری مساله ایثار و شهادت کمتر از خود شهادت نیست، تاکید کرد: فراموش نکردن جنگ و شهدا و جانبازان حرف شوخی نیست، زیرا در جنگ هر سال، هر روز و هر ثانیه و در هر بخشی از آن اگر تاریخ را ورق بزنید خاطرات ناخوشایندی اتفاق افتاده که برای ما باید درس مردانگی و عزت آفرینی برای این کشور باشد.
نقش اروپایی‌ها در فروش سلاح به صدام
متوسل ادامه داد: سختی‌های که در این دوران رزمندگان، مردم و مسوولان تحمل کردند قابل درک نیست مگر رزمندگان و انسان‌هایی که خود در دل این جنگ بوده و شهید و جانباز دارند.
وی گفت: تعداد زیادی از رزمندگان جنگ و مصدومان شیمیایی شهر سردشت هنوز هم با دردهای این فاجعه دست و پنجه نرم می‌کنند و برخی از مصدومان نیز پس از سالها از جنگ هنوز در انتظار اعلام کمیسیون‌های پزشکی و تشخیص درجه جانبازی شیمیایی خود هستند.
این رزمنده شیمیایی گفت: همه این پایداری‌ها و استقامت‌های جانبازان حتی بعد از جنگ برای حفظ انقلاب اسلامی و این سرزمین دوست داشتنی است که حاصل خون شهدا پابرجاست.
متوسل همچنین توصیه کرد: شهدا برای ماندگاری این انقلاب از جان و مال و هستی خود گذشتند، نگذاریم رشادت های این رزمندگان و جانبازان فراموش شوند.
بزرگداشت قربانیان سلاح‌های شیمیایی خواسته به حقی است
این رزمنده دفاع مقدس هرمزگان با اشاره به نقش اروپایی‌ها از جمله آلمان در فروش سلاح به صدام ابرازداشت: امروز همین کشورهای اروپایی برای رسیدن به مقاصد خود دست به هر کاری می‌زنند و عهد شکنی‌های آنها را امروز بارها در موضوع برجام دیدیم.
وی بیان کرد: اگر فیلم‌ها و مستند جنایت‌های این فاجعه انسانی از صدام نبود امروز مظلومیت رزمندگان و مردم سردشت پنهان می‌ماند، صدامی که حتی به مردم کردستان عراق، حلبچه هم رحم نکرد.
همرزم شهید نجفی گفت: رسوایی آمریکایی‌ها و غربی ها از همین سلاح‌های شیمیایی شروع شد و امروز بزرگداشت جایگاه قربانیان سلاح‌های شیمیایی خواسته به حقی است که می توان در قالب برپایی نمایشگاه دائمی از عکس‌های قربانیان شیمیایی در دوران دفاع مقدس و دعوت از همه سفرای کشورهای اروپایی جنایت‌های اروپایی را به آنها نشان داد.
نتوانسته‌ایم حقوق قربانیان سلاح شیمیایی آمریکایی بگیریم
متوسل اضافه کرد: در بحث برجام همین غربی‌ها با حالت طلبکارانه از ایران می خواهند که هسته‌ای نداشته باشند درحالی که خودشان انبارهایشان از سلاح شیمیایی و خطرناک پراست و همین غربی ها که حاضر می‌شوند سلاح‌های ممنوعه خود را در اختیار ال سعود قرار می‌دهند که برسرمردم، کودک و زن یمنی بریزند.
راه اندازی کلینیک‌های تخصصی در استان ها یک ضرورت است
این رزمنده دوران دفاع مقدس گفت: ما هنوز نتوانسته‌ایم حقوق رزمندگان شیمیایی و مردم به عنوان قربانیان این واقعه تلخ از آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها بگیریم، این یک ضعف است.
وی در ادامه با اشاره به تاکید مقام معظم رهبری بر اهمیت غربالگری جانبازان به مسوولان بر ضرورت راه‌اندازی درمانگاه‌ها، مراکز تحقیقاتی و کلینیک‌های تخصصی بیماران شیمیایی در تمامی استان‌ها و شهرستان‌ها تاکید کرد.
اضافه کرد: سلاح‌های شیمیایی و میکروبی که در جنگ ضد رزمندگان و مردم ایران بکار گرفته شد بعد از ۳۲ سال هنوز قربانی می‌گیرد.
جانبازان شیمیایی برای تامین داروهای خود مشکلات زیادی دارند
متوسل با بیان اینکه در تامین داروهای جانبازان شیمیایی هنوز مشکلات زیادی دارد، اظهارداشت: امروز و بعد از سالهای جنگ که جانبازان باید آرامش داشته باشند اما همچنان نگران تامین داروهای خود هستند لذا در بحث بیمه و درمان جانبازان شیمیایی نیاز به بازنگری جدی است.
این جانباز شیمیایی دفاع مقدس هرمزگان در پایان، نصب یادمان و المان‌های جانبازان شیمیایی به منظور گرامیداشت یاد و خاطره جانبازان شیمیایی برای آگاهی نسل‌های آینده با جنایات صدام و غربی ها و رشادت‌ها و مظلومیت‌های رزمندگان دفاع مقدس را ضروری دانست.
طبق آمار بنیاد شهید و امور ایثارگران ۶۵ هزار جانباز شیمیایی در کشور هستند که یکهزار و ۶۰۰ نفر از آنها در بمباران شیمیایی سردشت جانباز شده‌اند.
استان هرمزگان دارای یکهزار و ۲۵۰ شهید و ۷۷۰ جانباز ۲۵ درصد تا ۳۹ درصد، ۱۰۹ جانباز ۴۰ درصد تا ۴۹ درصد ،۹۰ جانباز ۵۰ تا ۶۹ درصد، ۴۱ جانباز ۷۰ درصد است که ۲۱ اردیبهشت ماه امسال یکی دیگر از این جانبازان شیمیایی به نام 'سلیمان داج' پس از سال ها تحمل درد و رنج عوارض شیمیایی از ناحیه ریه در بیمارستان ام لیلا بندرعباس به برادران شهیدش پیوست.
اما هنوز از این دست جانبازان گمنام هستند که سالها بعد از جنگ به دلیل عارضه شیمیایی با دردهای آن روزگار می‌گذرانند و حتی برخی از این جانبازان هستند که کسی یکبار هم نامشان را به عنوان جانباز شیمیایی از رسانه‌ها نشنیده است و حتی حاضر به مصاحبه هم نمی‌شوند، برخی می‌گویند ما برای رضای خدا رفتیم برخی هم دیگر اعتمادی به مسوولان در پیگیری مشکلات درمانی‌شان ندارند و می‌گویند ما به همین دردهایمان راضی‌تریم.
