چگونه می‌گویید برجام تصمیم نظام بود

بخشی از اظهارات اخیر رئیس‌جمهور در جریان سفر به آذربایجان شرقی، خلاف واقعیت‌های تاریخی و هدف اصلی برجام است.
آقای روحانی پنج‌شنبه گذشته گفت: در روند آغاز توافقات نهایی نیز به مقام معظم رهبری پیشنهاد کردم که در این موضوع همه اختیارات را به بنده واگذار کند، اما ایشان فرمودند که این را به مصلحت شما نمی‌دانم و مسئولیت سنگینی است و چه بسا عده‌ای در گوشه و کنار وجود داشته باشند که نسبت به آن ایراد و اشکال داشته باشند، لذا بگذارید تا کلیت نظام نسبت به این موضوع تصمیم بگیرد.
وی افزود: با گذشت زمان اینکه رهنمودها، نصیحت‌ها و توصیه‌های رهبر معظم انقلاب حساب شده، دقیق و در چارچوب منافع و وحدت ملی بوده، بیشتر روشن شده است و ما توافقی را قبول کردیم که آن را مجلس شورای اسلامی، شورای عالی امنیت ملی،‌شورای نگهبان و رهبری قبول کردند، یعنی همه نظام آن را پذیرفته است.
رئیس‌جمهور اضافه کرد: در شورای عالی امنیت ملی، طی 7 جلسه فوق‌العاده تمام جزئیات توافق مورد بحث و بررسی قرار گرفت، لذا لازم بود که در این کار تاریخی همه مردم و نمایندگان مجلس بار مسئولیت را بر دوش بگیرند.
روحانی گفت: ایران تنها کشوری در دنیا است که شورای امنیت سازمان ملل در قطعنامه 2231 اعلام کرده که حق غنی‌سازی دارد. او همچنین گفته است؛ طبق توافق برجام اگر این توافق تا سال آینده باقی بماند، تمام تحریم تسلیحاتی ایران براساس آن برداشته می‌شود و می‌توانیم هر سلاحی که نیاز داریم را خریداری و یا به فروش برسانیم و البته مقدمات این کار را هم آماده کرده‌ایم.
درباره این سخنان گفتنی است؛ اصرار رهبر انقلاب بر حفظ وحدت و اتحاد در مقابل دشمن را نباید با عملکرد دولت در نوع تنظیم نامتوازن و اجرای نامتوازن‌تر برجام یکی گرفت. رهبری با وجود اطمینان از بی‌صداقتی آمریکا و 3 دولت اروپایی، مجال کافی را به دولت دادند که مورد اذعان دولتمردان است. ایشان در عین حال بارها به مشکل مستند، از نقشه دشمن پرده برداشتند و از تیم مذاکره کننده خواستند به وعده‌های دشمن اعتماد نکنند. ایشان همچنین مهر ماه 98 به هنگام صدور مجوز اجرای برجام، شروط و  ضوابطی تعیین کرده از دولت و وزارت خارجه خواستند این شرط‌ها و شروط‌ها و ضوابط مجلس و شورای عالی امنیت ملی را که مجموعاً 28 شرط می‌شود، در اجرای برجام رعایت کنند.
اما متأسفانه دولت و وزارت خارجه، اغلب این شرط‌ها را مغفول گذاشتند و برجام را تا به امروز به شکل یک طرفه اجرا کرده‌اند. بنابراین آقای روحانی نمی‌تواند مسئولیت سوء مدیریت انجام گرفته را از دوش خود و دولت و وزارت خارجه بردارد و متوجه نظام، مجلس و شورای عالی امنیت ملی کند.
یادآور می‌شود وزیر خارجه چند بار به رهبری گزارش داده و تصریح کرده که «نتوانستیم برخی خطوط قرمز را رعایت کنیم.»
ثانیاً حق غنی‌سازی ایران، نه براساس قطعنامه 2231 بلکه براساس معاهده ان‌پی‌تی و عضویت ایران در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تضمین شده است و براین اساس، برجام و قطعنامه 2231، محدودیت بر حقوق قانونی ایران است.
اما درباره بند آخر سخنان آقای روحانی مبنی بر اینکه «توافق برجام اگر تا سال آینده باقی بماند تمام تحریم‌های تسلیحاتی سازمان ملل علیه ایران به‌طور کامل برداشته می‌شود و این یعنی هر سلاحی را می‌خریم و می‌فروشیم و آماده هستیم برای خرید هر نوع سلاح»، باید گفت این قبیل اظهارات جای تعجب است. آیا ما برجام را امضا کردیم که توانیم سلاح بخریم؟ یعنی مشکل ما اکنون محدودیت خرید سلاح است؟! آیا آنها که به لغو تحریم‌های مالی و بانکی پایبند نماندند و قراردادهای اقتصادی خود را هم لغو کردند، حاضر می‌شدند به ما سلاح بفروشند؟ اتفاقاً این تحریم‌ها موجب شکوفایی استعدادهای ملی و خودکفایی در تأمین تسلیحات راهبردی شد و اگر همان روحیه جهادی در دولت هم شکل می‌گرفت، امروز در زمینه بسیاری از نیازهای اقتصادی هم خودکفا شده بودیم.
باید به یاد آقای روحانی آورد که ایشان روز اعلام توافق تصریح کرد «همه تحریم‌های مالی و بانکی و نفتی در روز اجرای توافق، بلامره (یکجا) لغو - و نه حتی تعلیق- خواهد شد». روحانی همچنین قبل از آن گفته بود «تحریم‌ها باید برداشته شود تا مشکل آب خوردن و آلودگی هوا و اشتغال و تولید حل شود». روحانی متأسفانه چند وقت قبل هم برجام را پیروزی اخلاقی برای ایران در دنیا خواند. قبل از او هم ظریف با انکار وعده‌های اقتصادی و لغو تحریم‌ها، ادعا کرد برجام برای رفع مشکلات امنیتی بوده است. باید از روحانی پرسید اگر قرار بوده با برجام بتوانیم سلاح بخریم، پس زمزمه برجام‌های جدید درباره مذاکره بر سر توان نظامی و دفاعی و موشکی از سوی کشورهای اروپایی و آمریکا برای چه بوده است؟ یعنی قرار بوده معامله برجام را تکرار کنیم، موشک بدهیم و تفنگ بادی یا ام‌یک، سیم‌خاردار و پوکه فشنگ تحویل بگیریم؟!