حسین قدیانی به زندان برود هم زندانی نمی‌شود!

۱. یکی از کسانی که من به قلمشان غبطه می‌خورم، «حسین قدیانی» است. این را در کلاس‌های نگارش و نویسندگی هم به دوستان می‌گویم؛ فارغ از اینکه با متنی که می‌نویسد موافق باشم یا مخالف. بارها با حسین در همین فضای مجازی و گاهی در چت خصوصی سر بعضی موضوعات با هم کل‌کل هم داشته‌ایم اما اولاً قلمش عالی و بهره‌گیری‌اش از واژگان و تعابیر متنوعش،  فوق‌العاده است چه رسد که چاشنی طنز و طعنه هم به آن اضافه کند. و البته اینها اصلاً ربطی به «فرزند شهید» و «رفیق ناب بیست‌وپنج‌ساله» بودن او ندارد.

۲. تا قبل از ریاست جمهوری حسن روحانی فکر می‌کردم دیکتاتورترین رئیس دولت بعد از انقلاب آقای هاشمی رفسنجانی باشد، اما الان برای دوست و دشمن و مخالف و موافقِ منصف شکی باقی نمانده که رکورد با فاصله زیاد از آن روحانی است. فقط به کمیت و کیفیت دستگیری‌ها و توقیف کردن‌ها و بستن دهان‌ها و تعطیلی نشریات و حتی مجوز چاپ ندادن به کتبی که نسبت به آنان افشاگری، روشنگری، انتقادی شده است نگاه کنید.

۳. حسین قدیانی مطلب انتقادی ملایم و نه تندی درباره «یکی از نامزدهای انتخابات» نوشته است و حسن روحانی آن را درباره خود تشخیص داده و از آنجا که این پیرترین و فرسوده‌ترین دولت، تحمل احمدی‌نژاد و خاتمی و حتی هاشمی را نداشته و مثل ده‌ها مورد دیگر بگیر و ببندِ مشابه، شکایت کرده، دادگاه رسیدگی کرده، حکم شش ماه حبس تعلیقی داده به شرط عذرخواهی شخص منتقد، منتقد جوان ما حرف خود را درست دانسته و دلیلی برای عذرخواهی ندیده، وکلای روحانی پیر، بیشتر عصبانی شده و در تجدیدنظر خواستار حتمی حبس منتقد جوان شده و دادگاه حکم نهایی شش ماه حبس قطعی حسین قدیانی را صادر کرده. این روایتی است که اخبار آشکار این ماجرا به ما می‌گوید. دوستان حسین ناراحت از به زندان رفتن او و طرفداران روحانی و اصلاح‌طلبان در سکوت محض.

۴. بنده با اینکه حسین را به دلایل متعدد دوست دارم و زندان رفتن او برایم بسیار سخت است، مشکلی با زندان رفتن او ندارم!
فرض بر این است که دادگاه و قاضی و قوه قضاییهٔ یکی‌دوسال پیش، تحت هیچ فشاری! و ان‌شاء‌الله با عدالت! حکم داده‌اند که گفتن این حرف آن هم بدون اسم بردن از «یک نامزد انتخابات در یک سخنرانی بشدت به سپاه حمله می‌کند و موشک‌های سپاه را عامل ناامنی می‌داند و در جای دیگر با آقاعزیز عکس یادگاری می‌گیرد!» مجازاتش شش ماه حبس است! (فرض که محال نیست! هست؟)، حتی خوشحال هم هستم. چرا؟

۵. چون بر نفاقی که آدرس داده بود و ضمیر اشاره هم آن را گرفته بود، اطمینان داشت و کوتاه نیامد. فرق حسین قدیانی با امثال تاج‌زاده که او را قهرمان معرفی می‌کنند و حتی خاتمی این است که در جمع خصوصی خودشان اعتراف می‌کنند که تقلب ادعایی ما دروغ و شوخی است و جلوی تریبون‌ها و رسانه‌های الکی‌قهرمان‌ساز، برعکس. اما حسین در خفا و علن و در بین دوست و دشمن و رسانه و قاضی و دادگاه یک حرف زد و از حرف حقش کوتاه نیامد. پس یک موی نتراشیده او شرف دارد به آنها.

۶. در این مدت روسیاهی برای کسانی ماند که شعار آزادی بیان و آزادی پس از بیان و تساهل و تسامحشان گوش فلک را کر کرده بود، اما در این مورد، در مورد حسن عباسی، در مورد شکایت‌ها و تعطیلی‌های روزنامه‌ها و هفته‌نامه‌های منتقد لام تا کام حرف نزدند. فکر می‌کنید مثلاً اصلاح‌طلبان و دولتی‌های مهم را می‌گویم؟ نه! همین مسئولان برخی بخش‌های مثلاً روزنامه اون‌وری که به قدیانی گفته بود بیا برای ما بنویس هر چقدر خواستی بهت حقوق می‌دهیم! و الان نطق نمی‌کشد را می‌گویم.

۷. حرف آخر هم با حسن روحانی است که سال گذشته قمپز درکرده بود: هر چه می‌خواهید از دولت و من انتقاد کنید؛ به شما جایزه هم می‌دهند. و امسال همین چند روز پیش در آغاز هفته دولت گفته بود: انتقاد از دولت بلامانع است و ما به منتقدان خودمان جایزه هم می‌دهیم!
آقای رئیس‌جمهور! لطف کنید زیر آتیش اون جایزه‌ات رو کم کن. ما به همون ۵۲ تا فحش و دری‌وریی که تو این شش سال نثار منتقدانت کرده‌ای، راضی هستیم.

تقی دژاکام